Η κατάσταση είναι βοηθητική, μας σπρώχνει στο να γίνουμε δυνατοί και δίκαιοι (που αυτό είναι το ζητούμενο).
Αν δούμε πόσο κοντά είμαστε σε αυτό θα καταλάβουμε και πόσο γρήγορα ή αργά θα αλλάξει η κατάσταση.
Σκέψου ότι υπάρχει κλίμακα σοφίας, αρχίζει με το 0 και η τελική γνώση είναι στο 10. Στο ζήτημα «ποιον να βλέπεις ανώτερό σου, να στέκεσαι πίσω του, να σκύβεις το κεφάλι», στην τελική γνώση (στο 10) υπάρχει το «κανείς». Όταν φτάσεις στο 10, ακόμα και τον Θεό ίσο σου τον βλέπεις (θαυμάζεις, αλλά δεν προσκυνάς).
Ο άνθρωπος που θεωρεί ανώτερούς του έναν διάσημο (πχ τραγουδιστή), έναν δημόσιο υπάλληλο (πχ μπάτσο), έναν βουλευτή, σε πιο στάδιο της κλίμακας βρίσκεται;
Αν γίνει ένα έγκλημα μπρος στα μάτια σου θα πεις «δεν ανακατεύομαι, δεν μου πέφτει λόγος, δεν είναι δική μου δουλειά», και θα σιωπήσεις, θα συνεχίσεις να ζεις σαν ποτέ να μην το έγκλημα έγινε;
Χθες άκουγα συζήτηση για το θέμα της γαλλίας όπου βγήκε ένας εξαιρετικός κύριος και είπε τα εξής απλά: είναι λάθος να γελοιοποιείται οτιδήποτε θεωρείται ιερό για μία μερίδα ανθρώπων. Δηλαδή θεωρείτε σωστή την τρομοκρατική επίθεση (πέσαν να τον φάνε). Όχι, είπε (καμιά δεκαριά φορές), δεν θεωρώ σωστή την επίθεση, αλλά λύση δεν ψάχνετε να βρείτε; Ε, η λύση δεν είναι να στοχοποιηθούν και να περιθωριοποιηθούν οι ισλαμιστές, αλλά να είμαστε (οι του δυτικού κόσμου, οι «πολιτισμένοι») πιο προσεκτικοί και να μην προκαλούμε.
Ευθύνη
Της Στεφανίας Λυγερού
Ο έχων την ευθύνη προνοεί, αλλά και αναλαμβάνει το κόστος των πράξεών του. Προνοώ σημαίνει φτιάχνω φαγητό πριν πεινάσω (μιας και γνωρίζω ότι κάποια στιγμή σίγουρα θα πεινάσω και επίσης γνωρίζω ότι ρισκάρω να μείνω νηστικός αν δεν βρεθεί κάποιος καλός άνθρωπος να με ταΐσει).
Όταν κάποιος ζει μόνος του, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ αναλαμβάνει όλη την ευθύνη τού εαυτού/αναγκών του και του χώρου του (αν δεν μαγειρέψει δεν θα φάει, αν δεν καθαρίσει δεν θα καθαριστεί ο χώρος από μόνος του).
Αυτός που έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου τις ευθύνες της ζωής του, δεν ΑΠΑΙΤΕΙ από κανέναν, δεν ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ και δεν ΚΡΙΝΕΙ κανέναν.
Με τα μάτια ενός άλλου…
Της Στεφανίας Λυγερού
Όταν σκέφτομαι μία κατάσταση με τα μάτια του άλλου καταβάλω κόπο, τον οποίο κόπο ο άλλος δεν τον αντιλαμβάνεται. Έτσι για μένα είναι σαν να μου χρωστάει, ενώ για εκείνον είναι σαν να μην έκανα τίποτα.
27ος Γύρος – «Μαραθώνιος» της Πάρνηθας
Της Στεφανίας Λυγερού
Την Κυριακή 26/09 έδωσα το παρόν – όχι ως δρομέας αλλά ως εθελόντρια δασοπυροσβέστης – στον 27ο Μαραθώνιο της Πάρνηθας* . Μαζί με εμάς έδωσαν το (ίδιο) παρόν και οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, οι Σαμαρείτες. Και κάναμε εμείς, οι εθελοντές, την δουλειά την πολιτείας για μια ακόμα φορά.
ΈΝΑ περιπολικό έστειλε ο Δήμος (η Νομαρχεία, ο όποιος φορέα – έτσι όπως τα έχουν κατακερματίσει τα πόστα, δεν μπορείς να ξέρεις και ποιος είναι ο αρμόδιος… ίσως γι’ αυτό τελικά ήρθε μόνο ένα, ΟΛΟΙ πίστευαν ότι θα στείλουν οι άλλοι), για να καλύψει τις ανάγκες του Μαραθωνίου!!
Ανομία θέλετε, ανομία θα έχετε
Της Στεφανίας Λυγερού
Στον λαό που σας ψηφίζει έστειλα την ίδια επιστολή, προλογίζοντάς την ως εξής: Θα μας τα έφτιαχναν αν ήξεραν ότι ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ. Αν είχαν να κάνουν δηλαδή με έναν λαό που τους κρίνει, που δεν δέχεται αμαχητί ότι τους έρχεται, αν είχαν τον φόβο μας. Αφού πρέπει κι αυτό εμείς να το κάνουμε -κανονικά πάει το αντίθετο-, αφού λοιπόν πρέπει εμείς να γίνουμε άξιοι για να μας υπηρετούν άξια, αυτό και πρέπει να κάνουμε. Να φανούμε άξιοι για να έχουμε άξιους ηγεμόνες. Διεκδικούμε κάθε φορά, σε κάθε περίπτωση το δίκιο μας. Θα τους σταματήσουμε.
