Η Ελλάς ως μέτοχος της Ευρωπαϊκής Ιδέας #2

ΕΛΛΑΣ – ΓΑΛΛΙΑ, ΣΥΜΜΑΧΙΑ;

 Του Στέργιου Ζυγούρα

Οι Ευρωπαίοι που πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν κρύβουν την σημερινή αυτοκρατορική τους ευφορία, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για εκδηλώσεις σε παγκόσμιους οργανισμούς παιδείας, επιστήμης και πολιτισμού. Οι Γάλλοι ευρωπαϊστές δεν κρύβουν πλέον τη σχέση του αυτοκράτορα Ναπολέοντα με την Εθνική Γαλλική Επανάσταση. Και οι Έλληνες πρέσβεις της Unesco τονίζουν με κάθε τρόπο το “Ελλάς-Γαλλία, Συμμαχία”. Είναι το σύνθημα που εξήγησε για πρώτη φορά τόσο καθαρά Έλληνας πρωθυπουργός στην εθνική επέτειο (25-3-2015). Είναι το σύνθημα που προσπαθεί να ορίσει τον Έλληνα σε σχέση με το κράτος που προέκυψε από την Επανάσταση του 1821. Ταυτόχρονα όμως είναι και το σύνθημα που προσπαθεί να σβήσει με κάθε τρόπο από την Ιστορία το “Ελλάς-Φραγκία, Πόλεμος για περισσότερο από μια χιλιετία”. Όλα αυτά μας διευκολύνουν να προσεγγίσουμε την “Ευρωπαϊκή Ιδέα”, τον ελληνικό πολιτισμό και τα “ανθρώπινα δικαιώματα” για τα οποία έγινε λόγος στο προηγούμενο. Τι μπορεί να συμβαίνει όταν ένα μέλος ενός παγκόσμιου οργανισμού λαμβάνει την αυτοκρατορική τιμή ενός εθνικού τάγματος για την προσφορά του στα πανανθρώπινα ιδανικά; Πώς σχετίζονται η Unesco, η Ε.Ε., η Ελλάδα και η Γαλλική Επανάσταση;

Συνέχεια →

Απαιτούνται νέοι “πιλότοι” για την Ιστορία και τη Μουσική στα Σχολεία;

Του Στέργιου Ζυγούρα

Γιατί η παιδεία έχει ανάγκη ένα ακόμα “πιλοτικό πρόγραμμα σπουδών”; Αυτή θα μπορούσε να είναι η απάντηση στις πρωτοβουλίες του Υπουργείου (πρώην Εθνικής) Παιδείας για το “Νέο Σχολείο” που σταδιακά ξεδιπλώνονται.

Κι όταν λέμε ότι θα πρέπει να εξηγηθεί αυτό το απλό ερώτημα, εννοούμε προφανώς ότι οι εξηγήσεις που δίνονται, είναι ανεπαρκείς, κυρίως όμως, παράδοξες και αντιφατικές. Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε τόσες “μεταρρυθμίσεις”, όσες και οι πολιτικοί προϊστάμενοι του Υπουργείου Παιδείας. Κάθε μεταρρύθμιση ερχόταν να “βελτιώσει” την κατάσταση.

Συνέχεια →

1. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι κάθε επιστημονική εκπαιδευτική προσέγγιση καταλήγει σε ένα κοινό, πολιτικό ζητούμενο ως προς την παιδεία. Λέγοντας «προσέγγιση», αναφέρομαι στην «καινοτομία» που πάνω από μια δεκαετία μονοπωλεί – ως πανάκεια – κάθε παιδαγωγική πρακτική, θεωρώντας, μέσα σε μια αοριστολογία ενός προκαθορισμένου πολιτικού στόχου, ότι κάθε «νέο» είναι οπωσδήποτε καλύτερο από κάθε τι «παλιό», αρκεί να υπηρετείται αυτός ο στόχος. 

Περισσότερο εντυπωσιακή γίνεται η «καινοτομία» όταν αυτή αφήνεται να αντιφάσκει με τις λοιπές σχολικές διαδικασίες (παιδαγωγικές και διοικητικές), όταν αντιβαίνει προς τους συνταγματικούς σκοπούς της παιδείας, όταν υπονοεί την καταπολέμηση μιας «ρατσιστικής» κοινωνικής ή/και κρατικής πρακτικής στην Ελλάδα που είτε δεν είναι ορατή (ορίζεται αυθαίρετα) είτε αφορά σε αίτιο που προκαλείται από την πολιτική, τη στιγμή που η ίδια η πολιτική συνεχίζει να την παράγει (ως αίτιο πάντα).

Συνέχεια →

Μουσικά Σχολεία: στη Βουλή και …στο γυαλί

 Του Στέργιου Ζυγούρα

Δύο πρόσφατα γεγονότα έφεραν στην κοινωνική επικαιρότητα το ζήτημα των Μουσικών Σχολείων: το σκοπό τους, τη θέση που καταλαμβάνουν στην παιδεία και στη μουσική παιδεία της χώρας. Τα δύο γεγονότα δεν έχουν ευθεία σύγκριση, μπορούν όμως να ιδωθούν συμπληρωματικά ως προς το ανοιχτό ζήτημα της μουσικής παιδείας και των μουσικών σχολείων μέσα σ’ αυτήν.

Συνέχεια →