Αυτοί οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν, αλλά δεν πήγαν και χαμένοι
(Σταχυολόγηση από μια 20ετία αγώνων στην εκπαίδευση)
Του Σάββα Μετοικίδη*
«Φτάνεις κι εσύ κάποτε να πιστέψεις πως σάπισαν
όλα τα περάσματα πως αμείλιχτοι φύλακες
στέκονται ορθοί σε κάθε γωνιά.
Πολλές φορές η νύχτα ξέρει να σου μιλά σα μια
θανάσιμη ηδονική φίλη μα εσύ δε θες να την ακούς,
ζητάς μια λάμπα, τίποτε άλλο από μιαν ελάχιστη λάμπα,
μια λάμπα τόσο ταπεινή μέσα σε τούτο το σκοτάδι».
Μανόλης Αναγνωστάκης «Εποχές 2»
Μετά την περσινή μας απεργία αναπτύσσεται ένας, καλοπροαίρετος κατά βάση, προβληματισμός από συναδέλφους που μάτωσαν στο μεγαλειώδη αγώνα των έξι βδομάδων σχετικά με την αποτελεσματικότητα των απεργιών και το «τι να κάνουμε» από εδώ και πέρα. Η ψυχολογία μας πέρασε από μεγάλες διακυμάνσεις και σε όλους τους συνταξιδιώτες του επικού φθινοπώρου του ’07 έμεινε μια στυφή γεύση, που γίνεται πίκρα όταν συναντιόμαστε, αραιά και πού, στις 24ωρες πορείες – λιτανείες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.
