Ο Τολιόπουλος, το ανθρωπόμορφο τέρας, ταγματάρχης των γερμανοτσολιάδων, της είχε πει ότι θα την πήγαιναν στη φυλακή, για να συνεχιστεί την επομένη η νυχτερινή ανάκριση. «Οι γερμανοτσολιάδες όμως, που τη συνόδευαν, όταν έφτασαν μπροστά στη φυλακή, ξαφνικά άλλαξαν πορεία. Οπότε η Μαρία με ήρεμη φωνή τους είπε: «Σας παρακαλώ από εδώ είναι η φυλακή, γιατί με πηγαίνετε προς τα εκεί»!
Τα δυο βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι ο αμοραλισμός και ο παραλογισμός. Όταν λέμε αμοραλισμό, δεν εννοούμε μόνο την ανηθικότητα με τη στενή της έννοια, που συνδέεται με το υπογάστριο, ούτε ακόμη και την αδικία, που αποτελεί το επίκεντρο της κοινωνικής ανηθικότητας, αλλά πριν απ’ όλα την αλαζονεία, που είναι η αφετηρία πάσης ανηθικότητας. Με την έννοια ότι απ’ την αλαζονεία πηγάζουν όλα τα αδικήματα και κακουργήματα, που οδηγούν στον παραλογισμό της πολύμορφης εξουσίας η οποία κάνει κόλαση τη ζωή των ανθρώπων.
Ή μήπως όλοι μας δεν συναντήσαμε στη ζωή μας ανθρωπάκια, που φαίνονταν άκακα και αθώα σαν αρνάκια, που όταν αναρριχήθηκαν σε θώκους εξουσίας, μεταμορφώθηκαν σε ανήμερα θηρία; Γεγονός, που είχε οδηγήσει και τους αρχαίους να αποφανθούν ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι». Με την έννοια ότι ο καθένας δείχνει τον πραγματικό του εαυτό, όταν παίρνει στα χέρια του τα ηνία κάποιας εξουσίας. Οπότε και αποδεικνύεται, αν οι αρετές, που έδειχνε ως κοινός θνητός, ήταν αληθινές ή κάλπικες και υποκριτικές.
Το μπάχαλο, που αντικρύσαμε στον τελικό του ποδοσφαιρικού κυπέλλου αποτελεί περισσότερο ή λιγότερο πιστό αντίγραφο της πολιτικής μας πραγματικότητας.
Κάποτε οι ποδοσφαιρικές ομάδες, όπως και τα πολιτικά κόμματα, είχαν κατά το μάλλον ή ήττον κάποια προσωπικότητα. Σήμερα τόσο οι ομάδες όσο και τα κόμματα στερούνται οποιασδήποτε ταυτότητας. Στην πολιτική το «αριστερά», και «δεξιά», το «κέντρο» ή τα οποιαδήποτε ενδιάμεσα παρένθετα στερούνται νοήματος. Είναι απλά παραπλανητικές ετικέτες.
Όταν ο Χριστός έμπαινε στα Ιεροσόλυμα, ο λαός τον υποδέχτηκε μετά βαΐων και κλάδων, επευφημώντας τον και κραυγάζοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Και οι φαρισαίοι αγανακτισμένοι του είπαν: «Δεν ακούς τι λένε; Πες τους να σωπάσουν»! Για να τους αποκριθεί ο Χριστός: «Αν αυτοί σωπάσουν, θα κραυγάσουν οι πέτρες». Και επειδή ακριβώς δεν επέβαλε τη σιωπή σ’ εκείνους, που τον επευφημούσαν, του επέβαλαν εκείνοι τη σιωπή του σταυρού, όπως θ’ ακούσουμε στη Μεγάλη Βδομάδα.
Μουσείο Μπενάκη Αρ.Ευρ. 3718. The Descent into Hell. Second quarter of 15th c. Cretan workshop. benaki Museum Inv.No. 3718
«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»! Κι ένα απ’ τους λόγια, που πάντοτε πρέπει να βρίσκεται, όχι μόνο στα χείλη μας αλλά και στην καρδιά μας είναι το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…
Με την οποία ο Χριστός, μέσα απ’ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», βγάζει στο φως την «αντρειωμένη Λευτεριά».
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Θολή μας «συριζοχρονιά»!
Κι αρχή «καλός» μας χρόνος…
Στ’ αρχοντολόι οι χαρές
Και στο λαό ο πόνος!
Λέμε συνήθως ότι η γιορτή των Ελλήνων είναι το Πάσχα. Και το λέμε αυτό γιατί η Ανάσταση του Χριστού στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν ένα σύμβολο της ανάστασης του γένους. Γι’ αυτό και τη συνδύασαν με το τραγούδι της «Αναστασιάς». Απ’ την οποία ζητούσαν να ξυπνήσει προκειμένου να σβήσει το λυχνάρι και ν’ ανάψει τη φωτιά. Δεδομένου ότι τελείωνε η νύχτα της τουρκικής βαρβαρότητας και ρόδιζε το γλυκοχάραμα της εθνικής παλιγγενεσίας.
Αλλά εξίσου θα μπορούσαμε να πούμε ότι και τα Χριστούγεννα είναι γιορτή των Ελλήνων. Αφού«οι Έλληνες είναι πάντοτε παιδιά», όπως είπαν οι αιγύπτιοι ιερείς στο σοφό Σόλωνα. Που σημαίνει ότι αγαπούν την παιδεία και το παιχνίδι. Γεγονός που επιβεβαιώνεται κι απ’ το παράδειγμα του Ηράκλειτου, ο οποίος, ενώ οι άρχοντες συνεδρίαζαν, εκείνος έπαιζε με τα παιδιά.
Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega» είπε, μεταξύ άλλων, σχετικά με την οικονομική κρίση περίπου τα εξής αξιοπρόσεκτα:
«Πρέπει την οικονομική κρίση να τη ιδούμε στην πραγματική της διάσταση και να σοβαρευτούμε. Ο λαός πρέπει να είναι υπεύθυνος, αφού έχει όλη τη δύναμη στα χέρια του. Και επομένως δεν πρέπει ν’ αγανακτεί, αφού του δίνεται η δυνατότητα ν’ αποφασίζει. Δεν μπορεί τη μια μέρα να ψηφίζει και την άλλη να λέει επαναστατώ. Πρέπει όλα να τα ιδούμε με τη σκέψη πώς ν’ απαλλαγούμε απ’ τη δύσκολη κατάσταση. Προσωπικά συνιστώ να μην μας πιάνει πανικός…».
Στην τηλεόραση διεκτραγωδείται το θρίλερ του παρισινού μακελειού. Και παράλληλα ο θίασος σκιών των πολιτικών «ηγεσιών» δίνουν με τους φανφαρονισμούς τους ρεσιτάλ υποκρισίας! Και αναπόφευκτα τα σχόλια της τηλεοπτικής παρέας δίνουν και παίρνουν:
-Φαρισαίοι υποκριτές! Γρυλίζει κάποιος.
-Γιατί τόση χαιρεκακία! Τον αντικρούει άλλος.
Καυτή και αποπνικτική ένιωθε, στις παραμονές της σύλληψης και της σταύρωσής του, ο Χριστός τη φονική ανάσα των γραμματέων και των φαρισαίων. Και, για ν’ αναπνεύσει έστω και λίγη απ’ τη δροσιά της θεϊκής τουελευθερίας, είπε την παραβολή, που ακούσαμε στην ευαγγελική περικοπής της περασμένης Κυριακής (Ματθαίου: ΚΑ: 33-42):
