Οι νεροκολοκύθες του Παναγιώτη Χαλούλου

Της Παναγιώτας Π. Λάμπρη*

Ως παιδί θυμάμαι κρεβατίνες, όπου έθαλλαν κληματαριές, αλλά και δέντρα σε αυλές σπιτιών, να κοσμούνται με νεροκολοκύθες διαφόρων μεγεθών, αφού άλλοτε στρουμπουλές, με ίσιο ή περίτεχνα στρεβλό λαιμό, κι άλλοτε κυλινδρικές και μακριές σαν παχουλά φίδια έδιναν τον τόνο της αισθητικής των ενοίκων. Κάποιες εξ αυτών έμεναν στη θέση τους μέχρι που έπεφταν τα φύλλα των κληματαριών και των δέντρων, αλλάζοντας χρώμα και γενόμενες χαριτωμένα αθύρματα των ανέμων, ενώ άλλες συλλέγονταν και μεταβάλλονταν σε χρηστικά αντικείμενα, όπως φλασκιά για τη μεταφορά νερού, ποικίλα σκεύη φαγητού, ανθοδοχεία, …

Συνέχεια →

Έχουμε χρέος να υπηρετούμε την ομορφιά

Συνέντευξη του Παναγιώτη Χαλούλου (πατρινού φιλολόγου & ζωγράφου)*

Θα θέλαμε να μας πείτε πότε και πώς αρχίσατε να ασχολείστε με τη ζωγραφική.

Την ικανότητά μου να ζωγραφίζω καλά το ανακάλυψα από την παιδική μου ηλικία, από τα 11 χρόνια μου. Ίσως να ήταν μια προσπάθεια να εκφραστώ με κάποιο τρόπο, αφού ήμουν «κλειστός χαρακτήρας» και όχι τόσο κοινωνικός όσο άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ήταν μια αυτοεπιβεβαίωση και ακόμα προσπάθεια επικοινωνίας με τους άλλους που διέκρινα να αναγνωρίζουν το ταλέντο μου.

Πάντα μου άρεσε η δημιουργικότητα και αναζητούσα διάφορους τρόπους έκφρασης αποφεύγοντας την αδράνεια. Πιστεύω σε αυτό που είπε ο Άρθουρ Μίλερ: «Αν κάποιος δε δημιουργεί κάτι, όσο μικρό κι αν είναι αυτό, αρρωσταίνει. Απαράδεκτα πολλοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι ματαιοπονούν – ότι, αν χάνονταν από προσώπου γης, ο κόσμος δε θα έδινε δεκάρα. Και αυτό είναι ένα καταστροφικό αίσθημα απελπισίας. Σε εξοντώνει.»

Συνέχεια →