Κάλαντα προσφύγων καθώς οι πρόσφυγες τραγουδούν, παρά τον ξενιτεμό τους
Της Ναταλίας Σαμαρά-Γκαίτλιχ
από την «ψαγμένη» πολύ καλή εφημερίδα δρόμου «Η Πατησίων ζει»
ο πόνος είναι πόνος
και δεν κοιτά χρώμα,
φυλή και πατρίδα
Γενοκτονία ή αιματηρή εθνοκάθαρση; Πρόσφυγες ή μετανάστες; Όροι που διχάζουν απόψεις και καρδιές.
Όμως, πάντα θα υπάρχουν γιαγιάδες να ταΐζουν πεινασμένα μωρά, ένας φούρναρης να μοιράζει ψωμί, κάποιος βοσκός να προσφέρει γάλα, λησμονημένοι ακτοφύλακες να γίνονται παράδειγμα ανθρωπιάς.
Πάντα θα υπάρχουν ξεριζωμένοι και απελπισμένοι που θα ψάχνουν για καινούργια πατρίδα, μ’ έναν σβώλο χώμα από την πατρική γη, δεμένο στο μαντήλι, στο μέρος της καρδιάς (Ηλ. Βενέζη, «Αιολική Γη»).
Από το βιβλίο μου «Κάλαντα: Μνήμες Ιστορίας» ξεχώρισα κάλαντα του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Εδώ τα ευχετικά τραγούδια γίνονται θρήνοι για σκλαβωμένες πατρίδες, αιχμαλωσίες, εξορίες για συνανθρώπους που πεθαίνουν στους δρόμους, για προσφυγιά. Και η έκκληση για τον οβολό.
Τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς του 1916
