ΤΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΗ ΛΕΝΕ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ

Της Νίνας Γεωργιάδου*

Η γυναίκα της προσφυγιάς είναι δέκα φορές κυνηγημένη. Δεν υπάρχει πιο κυνηγημένος άνθρωπος στον πλανήτη. Θήραμα στο σαφάρι πολέμων, δεσμοφυλάκων, μαυραγοριτών και νταβατζήδων.

Μεγαλωμένη σε σκληρή πατριαρχία, συρρικνώνει την ύπαρξη της από παιδί, αν όχι απ’ την κοιλιά της μάνας της. Βομβαρδισμένη και ανέστια, πενθεί θανάτους, χωρίς καν τάφους για να θρηνήσει.

Δεν έχει σπίτι, δεν έχει πατρίδα, ούτε παρελθόν και συνήθως ούτε μέλλον. Δεν έχει ταυτότητα, ούτε υπόσταση και συνήθως ούτε ελπίδα. Κάποιες φορές δεν έχει ούτε γλώσσα. Οι Αφγανές καταπίνουν τη γλώσσα τους και τα φαρσί γιατί ξέρουν πως οι χιλιάδες βόμβες που ρήμαξαν τις ζωές τους, βαφτίστηκαν ‘μη πόλεμος’.

Δεν έχει χέρια. Δυο φορτωμένες προεκτάσεις των μωρών της. Δεν έχει ούτε πόδια. Δυο πληγές απ’ το νυχτερινό περπάτημα στα βουνά και στα χιόνια.

‘Εχει μόνο φόβο και βλέμματα. Τα δικά της διεσταλμένα μάτια και τα καχύποπτα ή πρόστυχα των άλλων. Οι συνοριοφύλακες παντού τη μεταχειρίζονται βίαια και χυδαία. Ο δουλέμπορας τη σπρώχνει στη βάρκα πρόστυχα. Δεν μπορεί ούτε να διαμαρτυρηθεί. Μπαίνει τρεκλίζοντας, σφίγγοντας τα μωρά της. Τους κλείνει το στόμα για να μην κλάψουν. Το ταξίδι στον Αχέροντα θέλει σκοτάδι και σιωπή.

Θηλάζει και εξαντλείται. Φτάνει κάπου που δεν είναι προορισμός. Είναι ένας τόπος άτοπος.
Είναι λάσπη, πηχτή πολυκοσμία σε λασπόνερα ή λιντσάρισμα. Ή δε φτάνει πουθενά, καθώς περιδινίζεται στο νερό μέχρι το πάτο της θάλασσας. Σαν εικόνα εκκλησιάς, φαρισαίε, τη φίλησες. Σαν άνθρωπο, τη φτύνεις.

Αν γεννηθεί ένας νέος Ευριπίδης, θα γράψει νέες Τρωάδες που θα τις πει Προσφύγισσες. Την Ανδρομάχη Αϊσά και την Εκάβη, Λάβαμπους. Για να μείνει ένα αποτύπωμα του παρόντος στο μέλλον.

Θα είναι η γυναίκα της προσφυγιάς. Κακοποιημένη από τις βόμβες στον πόλεμο και την παλιανθρωπιά στην ειρήνη.

ΠΗΓΗ: 08.03.2020, https://www.facebook.com/profile.php?id

* Η Νίνα Γεωργιάδου είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.

Γιατί χτυπούν με λύσσα τα Εξάρχεια;

Της Νίνας Γεωργιάδου*

Οταν ο Βαυαρος μπουλης, Οθωνας, στεφθηκε βασιλιας μιας χωρας που αγνοουσε κι οι αγωνιστες της, οσοι ειχαν επιζησει, ζητιανευαν ή φυλακιζονταν, μαστορες και καλφαδες ηρθαν απ τις Κυκλαδες και την Ηπειρο, για να του χτισουν το παλατι.

Πολλοι εγκατασταθηκαν σε μια περιοχη, που καθως ηταν… μακρια απ τα σκαρια των ανακτορων, ονομαστηκε Προαστιον.

Συνέχεια →

Τρία χρόνια η θάλασσα μέσα μου

Της Νίνας Γεωργιάδου*

Με το θήτα η γλώσσα σχίζεται στα πάνω δόντια.
Δε λέω θλίψη, να μη γεμίσει το στόμα με αίμα
και λέω θάλασσα. Κι ως να το πω, μαίνεται και φουρτουνιάζει.

Συνέχεια →

Ο συνδικαλισμός της καλτσοδέτας

Της Nίνας Γεωργιάδου*

Για να μην αναρωτιέται κανείς αν ο τίτλος αποτελεί άστοχο ευφυολόγημα, να δώσουμε από την αρχή την ιστορική και γλωσσολογική του ερμηνεία.

Στη δεκαετία του ’80 και στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών και λεμενεργατών του Λίβερπουλ, εμφανίστηκαν αρκετοί εργατοπατέρες, «συνδικαλιστές» κομψών αναδιπλώσεων ή άκομψων συναλλαγών, που επεχείρησαν με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ­αυτή την παγκοσμίως γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο­ να αποδυναμώσουν, να «συνετίσουν» και εν τέλει να εκφυλίσουν ένα απεργιακό κίνημα πολλών μηνών, που αφορούσε κυριολεκτικά στην επιβίωση χιλιάδων ανθρώπων. Aνάμεσα σ’ αυτό το κονκλάβιο των κατ’ ευφημισμό συνδικαλιστών κι ένα πρωτοπαλλήκαρο, ονόματι Garter (garter=καλτσοδέτα) που κατά δυστυχή σύμπτωση, ταύτισε την ελαστικότητα του ονόματός του με την ελαστική συνείδηση, κληροδοτώντας μας ένα συνδικαλιστικό νεολογισμό.

Aπό τότε, όσοι μασκαρεύονται συνδικαλιστές, φορώντας την εσθήτα του εργατοπατέρα πάνω από το κουστούμι του εκκολαπτόμενου πολιτικάντη και του κομματικού φερέφωνου, ταξινομούνται δικαιωματικά στη Συνομοταξία των συνδικαλιστών της καλτσοδέτας.

Συνέχεια →

Σεβασμό στην Αλκυόνη…

Της Νίνας Γεωργιάδου*

 «Μπουζουριαστείτε μέσα στο σακί και μην ακούσω κιχ»

Μ’ αυτή τη φράση μαζεύει ο Αίολος όλους τους υστερικούς αέρηδες, το Λεβάντε, τον Πουνέντε, το Γρέγο, το Γαρμπή, το Μαΐστρο, το Σορόκο, μέσα στο σακί του κάθε Γενάρη, για να γεννήσει η κόρη του και να χουχουλιάσει πάνω στ’ αυγά της, ώσπου να σκάσουν μύτη τ’ αλκυονόπουλα.

Και πού να ξέρει κανείς σίγουρα πως είναι κόρη του η Αλκυόνη ή είναι κόρη του Άτλαντα, έτσι που μπλέκονται οι ιστορίες των παθών και των ερώτων τον καιρό των μεγάλων, παλιών παραμυθάδων.

Συνέχεια →

Συρία: Γράφουν τον επίλογο στο έγκλημα

Της Νίνας Γεωργιάδου*

ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Το μαζικό, παρατεταμένο έγκλημα, αλλιώς γενοκτονία, σχεδιάστηκε το 2003, λίγο μετά το κουρέλιασμα της Γιουγκοσλαβίας.

Στο Κογκρέσσο παρουσιάστηκε το σχέδιο «Νέα Μέση Ανατολή» (χάρτης Ralph Peters) και εγκρίθηκε. Αναδιάταξη του χάρτη, με διάλυση της Συρίας, κατακερματισμό της και επιστροφή της χώρας στα οθωμανικά βιλαέτια.

Στόχος, όχι μόνο η Συρία.

Συνέχεια →

Το «αθάνατο κρασί του 1821» ξίνισε

Της Νίνας Γεωργιάδου

Ειπα σήμερα να μεθύσω με «το αθανατο κρασι του 21», ομως το ‘βαλα στο στόμα κι ηταν ξυδι.

Ξινισε, εκτεθειμενο, χρονια τώρα, στις εξεδρες των επισημων. Εκει οπου συνωθουνται κατι ψηλοι νανοι, που θεωρουν τον εαυτο τους μικροσωμο γιγαντα. Ολοι αυτοι που «διαχειριζονται» τοπους, λαους, παρελθοντα και μελλοντα, με γνωμονα το συμφερον της ταξης τους, της τσεπης τους ή της μωροφιλοδοξιας τους. Συνηθως, τρια σε ενα. Αναμασουν τη λεξη «διαχειριση», χωρις αιδω, με τον ιδιο οραματικο οριζοντα που εχει ο διαχειριστης για τα κοινοχρηστα της πολυκατοικιας. Μπορει και να τους ξεπερνα.

Συνέχεια →

Στα παιδιά του Ωραιόκαστρου

Της Νίνας Γεωργιάδου

Οποιαδήποτε απεύθυνση σ’ αυτούς που συνυπέγραψαν ή αποδέχτηκαν σιωπηλά την τηλεγραφική επιστολή αποκλεισμού και μίσους του «συλλόγου γονέων», δεν έχει κανένα νόημα.

Με ανύπαρκτη επίγνωση της ιστορικής τους ταυτότητας, με σάπια και ζέουσα την ανθρώπινή τους ουσία, μηδενισμένο το δείκτη της κοινωνικής τους ευαισθησίας και –όπως η «λακωνικότητα» της επιστολής τους δείχνει– αμφισβητούμενη τη δυνατότητα εγκεφαλικής επεξεργασίας, δεν έχουν κανένα κώδικα επικοινωνίας.

Μόνο τα παιδιά τους, με το προνόμιο της περιορισμένης αλλοίωσης των ανθρώπινων κυττάρων τους, λόγω του νεαρού της ηλικίας, μπορούν, ίσως ακόμα, να καταλάβουν.

Οι γονείς σας είναι εγγόνια προσφύγων. Ανθρώπων, δηλαδή κυνηγημένων, που έφτασαν εδώ από τον Πόντο, το 1922, έχοντας λίγοι αυτοί, ανάμεσα στους πολλούς, γλυτώσει απ’ το λεπίδι της γενοκτονίας.

Συνέχεια →