Του Λευτέρη Κουσούλη
Ο θαλασσινός ορίζοντας κέρδιζε το καθημερινό βλέμμα. Η θάλασσα ήταν ο αναπόδραστος τόπος τους. Το χωριό κυλούσε στην πλάτη του βουνού, που όριζε δύο κόσμους. Μπροστά η θάλασσα, πίσω ο τόπος του καθημερινού τους μόχθου. Εκεί στα φροντισμένα κτήματά τους, ελαιώνες, μπαξέδες, αμπέλια και περιβόλια, περνούσαν σχεδόν όλο τους το βίο. Δύσκολος και δυσπρόσιτος τόπος, που έπαιρνε ζωή από την ανάγκη αλλά και την αγάπη των ανθρώπων.
Ανάσταση στον Αϊ-Λια
Του Λευτέρη Κουσούλη
Στον Προφήτη Ηλία η σκέψη ήταν πάντα δίγνωμη. Μπροστά στον ερειπωμένο ναό, πάνω στη γραμμή της κορυφής του Πάρνωνα, προτού σβήσει στον Κάβο Μαλιά, σε καλούσε το Μυρτώο, σε μάγευε ο Λακωνικός. Εκεί χρόνια τώρα στεκόταν με τους τοίχους γυμνούς και τη στέγη πεσμένη ο Αϊ-Λιας. Αγνωστο από πότε ο ερειπωμένος ναός ξετρύπωνε μέσα από το θαμνώδες βουνό, αμετάβλητος στον χρόνο, ακατάβλητος στα μάτια μας.
Μέρος της ζωής μας, ο Προφήτης Ηλίας όριζε δύο κόσμους: τον Βορρά και τον Νότο. Σύνορο και ορίζοντας μαζί, μας κέρδιζε τη φαντασία κάθε που περνούσαμε δίπλα του χωρίς ποτέ, παρά μόνο νοερά, να προσκυνάμε το αόρατο ιερό του.
Εκείνο το Πάσχα, καθώς τον βλέπαμε από τη μικρή πλατεία του χωριού, ο Αϊ-Λιας ήρθε στην κουβέντα μας.
Τέρμα οι βεβαιότητες. Ζήτω η δοκιμασία!
Του Λευτέρη Κουσούλη
Πόσο μας αρέσουν οι βεβαιότητες! Η αλήθεια είναι ότι οι αυτονόητες και αυθόρμητες απαντήσεις, ασκούσαν πάντα μια γοητεία. Έδιναν μια ασφάλεια. Διαμόρφωναν μια συνθήκη ηρεμίας. Η αμφιβολία κουράζει. Η δοκιμασία της αναζήτησης μας ταλαιπωρεί. Και τα δύσβατα μονοπάτια της γνώσης μας προκαλούν ανασφάλεια και άγχος.
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε στην Ελλάδα, την εποχή των βεβαιοτήτων. Των εύκολων λύσεων και των δεδομένων απαντήσεων.
Η υπεράσπιση των ανθρώπων
Του Λευτέρη Κουσούλη*
Η συγκλονιστική μεταβολή των συνθηκών της εποχής μας μέσα στις οποίες ζούμε σαν άνθρωποι – υπάρχουμε, δημιουργούμε, διαμορφώνουμε σχέσεις, διαλεγόμαστε με την ύπαρξή μας και εν τέλει πεθαίνουμε – θέτει με νέο τρόπο το ζήτημα της παρουσίας της Εκκλησίας.
