Θέλω να σας μιλήσω για μένα και το όνειρό μου που δεν σκέπτομαι ποτέ ότι θα γίνει αληθινό. Δεν έμαθα πολλά γράμματα, γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να κουραστώ, αφού οι γονείς μου ήταν πλούσιοι και θα τους κληρονομούσα σαν μοναχογιός που ήμουνα. Γρήγορα μου αγόρασαν ωραίο αυτοκίνητο και μου έδωσαν και χρυσές πιστωτικές κάρτες για να μην στερηθώ τίποτε, όπως λέγανε.
Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια) ευρώ διαβάστε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια! Μια έρευνα – απάντηση στους απατεώνες και παραχαράκτες της ιστορίας, όπως η «Bild» και το «Focus»!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΑΔΕΛΦΩΝ
Του Κώστα Υψηλάντη
Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια ζούσε κάποιος αγροκτήμονας που είχε 10 αγόρια. Τα αγόρια, όσο ήσαν μικρά παίζανε κυρίως πετροπόλεμο και τυχερά παιχνίδια, όλα, εκτός από το μικρότερο αδελφό που του άρεσε να ασχολείται με την φιλοσοφία και τις τέχνες. Ο πατέρας τους, τούς είχε φτιάσει και από ένα σπίτι και ένα εργαστήριο με κτήμα, και στους δυό μεγαλύτερους αδελφούς που τους άρεσαν οι κατασκευές, έφτιαξε δυό μεγάλα εργαστήρια, ενώ στο μικρότερο έδωσε ένα όμορφο, μικρό κτήμα, δίπλα στην θάλασσα.
Σήμερα, κάποιοι μιλάνε για εργατικούς και τεμπέληδες Ευρωπαίους. Δικαιολογούνε τον πλουτισμό των πρώτων και την φτώχεια των δεύτερων. Αλλά σήμερα, το οικονομικό αποτέλεσμα μιας χώρας έρχεται από την εφαρμογή της τεχνολογίας.
Η μετακίνηση και η μεταφορά, από τα αρχαία χρόνια, ήταν από τα βασικότερα προβλήματα του ανθρώπου. Τα άλογα, τότε, ήταν ο βασικότερος βοηθός του, στην επίλυση του προβλήματος. Από παλιά, ήταν και το μέσο προβολής της άρχουσας τάξης. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, συμβουλεύει τον πατέρα, να μην δωροδοκεί τον υιόν του, χρησιμοποιώντας αυτό το μέσον.
Σήμερα, η Άννα είναι 22 χρονών κοπέλλα και συμπληρώνει δύο χρόνια από την ημέρα, που θα μπορούσε, να είχε χάσει την ζωή της στο σοβαρό τροχαίο ατύχημα που της είχε συμβεί.
Στον πρώτο μήνα μετά το τροχαίο ατύχημα, έζησε τον απόλυτο εφιάλτη των χειρουργείων του νοσοκομείου. Παραπληγική, με κομμένα νεύρα, κατάγματα και αγγειακά προβλήματα. Η μία εγχείρηση, μετά την άλλη. Επτά φιάλες αίμα χρειάστηκε στην πρώτη εγχείρηση και δύο στην τελευταία, πέντε χειρουργεία συνολικά… Στο νοσοκομείο ήταν κλεισμένη πίσω από ένα παραβάν, σε απόλυτη ακινησία για ένα μήνα. Μετά στο σπίτι για ανάρρωση και αποκατάσταση, περισσότερο από 6 μήνες.
Σαν σήμερα, ήταν, που ο μοναχογιός της οδού Κρίνων 16, ο Γιάννης, έχασε την πατρική και μητρική φροντίδα. Από τότε, έχουν περάσει πέντε χρόνια και ο Γιάννης περνά την εφηβική του ζωή, μαζί με την γιαγιά του, το μόνο πρόσωπο της οικογένειας που έχει απομείνει κοντά του. Ο παππούς του, ο συνονόματος Γιάννης, τον άφησε για πάντα, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, δυό χρόνια πριν τον θάνατο των γονιών του.
΄Εχει να ξυριστεί σχεδόν μια βδομάδα. Την τελευταία φορά, είχε ξυριστεί στον δημοτικό ξενώνα που φιλοξενείτο για δύο μήνες με την ελπίδα να βρεί μια δουλειά και να φύγει, όπως έλεγε κι ο κανονισμός. Με παρακάλια στον Διευθυντή, έγινε σιωπηρή παράταση για μια βδομάδα ακόμα. ΄Όμως, κι αυτή η βδομάδα πέρασε, και καμμιά δουλειά δεν βρήκε.
Ο Στέλιος είναι μόλις 41 ετών, κι όμως αισθάνεται το βάρος περισσότερων χρόνων.
Η Στέλλα είχε από μικρή όνειρο να γίνει αεροσυνοδός όταν μεγαλώσει. Ήθελε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να μάθει πολλές γλώσσες για να μπορεί να συνεννοείται με τους κατοίκους όλων των ηπείρων. Της άρεσε να ταξιδεύει με τα αεροπλάνα που θαύμαζε καθώς τα έβλεπε να διασχίζουν τον ουρανό.
Οι γονείς της δεν ήθελαν να φέρουν καμία αντίρρηση στην επιθυμία του μονάκριβου παιδιού τους που το είχαν μεγάλη αδυναμία. Την παρακολουθούσαν με μια ανείπωτη στοργή όταν έπαιζε με τις φίλες της προσέχοντας την με υπερβολική φροντίδα να μην χτυπήσει. Στην Στέλλα δεν άρεσε η στενή αυτή επιτήρηση αλλά δεν ήθελε να τους στεναχωρήσει με τις υποδείξεις της.
Από τις πιο πλούσιες οικογένειες της μεγαλούπολης ήταν η οικογένεια του μεγαλοβιομήχανου Γεωργίου Σαράφη. Δέκα τέσσερα μεγάλα εργοστάσια που παρήγαγαν από απλές οικιακές συσκευές ως κονσέρβες και πλαστικά όλων των ειδών, ήταν στην ιδιοκτησία του. Είχε 2500 εργάτες και υπαλλήλους προσωπικό και 18000 πελάτες σε όλη την χώρα. Οι δουλειές των εργοστασίων του είχαν αρχίσει από τον καιρό του παππού του, αλλά κι αυτός και ο πατέρας του είχαν φανεί αντάξιοι συνεχιστές του έργου του. Από τα χαράματα, ήταν μόνο με ένα καφέ κι ένα τσιγάρο, έκανε την πρωϊνή του περιπολία στα εργοστάσια γιατί ήθελε να βλέπει από κοντά την καλή έναρξη της δουλειάς. Οι διευθυντές, υπάκουοι σε κάθε εργασιακή επιθυμία του, τον είχαν και σαν πρότυπο και «υπόδειγμα καλού οικογενειάρχη» πολύτεκνης οικογένειας. Με την γυναίκα του Ελένη, είχαν αποκτήσει επτά παιδιά, τέσσερεις γιούς και τρεις θυγατέρες. Το έβδομο παιδί τους, το μικρότερο, τώρα τέλειωνε το Λύκειο και ήθελε να σπουδάσει παιδαγωγός, το έλεγαν Χαράλαμπο, όνομα με ουσία, ήταν μια ζωντανή χαρά.
