Περί του Χαμηλού Επιτοκίου του Δεκαετούς
ή αλλιώς «Τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις φράγκο…»
Του Κώστα Παπουλή*
Πρώτον: Το επιτόκιο του δημοσίου χρέους είναι σημαντικός παράγοντας για την οικονομική πολιτική άρα και για την χώρα που την ασκεί, εφόσον η χώρα αυτή χαράζει την δική της οικονομική πολιτική. Στην πραγματικότητα μια χώρα που είναι σε βαθιά ύφεση και με τεράστια υποαπασχόληση κεφαλαίου και εργασίας, όπως λ.χ. η Ελλάδα, να μπορεί λόγω χαμηλού επιτοκίου, να δανειστεί, για να πραγματοποιήσει μια επεκτατική οικονομική πολιτική, ώστε να εξέλθει από την κρίση και να οδηγηθεί προς την πλήρη απασχόληση. Ανάλογα με το πόσο το ονομαστικό επιτόκιο είναι μικρότερο από το άθροισμα του πληθωρισμού και της μεγέθυνσης που επιτυγχάνεται στο ΑΕΠ, μπορεί να υπάρξει και ανάλογο πρωτογενές έλλειμμα χωρίς να αυξάνει το ποσοστό του δημοσίου-χρέους επί του ΑΕΠ. Ακόμη και αν το έλλειμμα απαιτείται να είναι αρκετά μεγάλο, τότε η αύξηση του λόγου δημοσίου χρέος προς ΑΕΠ θα είναι μικρή. Όμως τι νόημα έχουν αυτά για την Ελλάδα; Η Ελλάδα έχει μπει στο γύψο των σταθερών πρωτογενών πλεονασμάτων έως το 2060!!! Στερείται, ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας και παντελώς της Δημοσιονομικής Πολιτικής. Αν λοιπόν στερείσαι της δημοσιονομικής πολιτικής, τι νόημα έχει το χαμηλό επιτόκιο, αφού δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να δανειστείς φτηνά και να εξέλθεις της κρίσης;
Δεύτερον: Ο Βάλτος του Εξωτερικού Δημόσιου Χρέους