«Κατάφαση πλημμύρα»*
Του Γιάννη Στρούμπα
Σ’ ένα λιβάδι τραχιάς μα αέρινης χλωρίδας βλασταίνει η ποίηση του Ηλία Τσέχου στην ποιητική του συλλογή «Αγριόχορτο στόμα». Με λόγο ατίθασο σαν αγριόχορτο, ο ποιητής αναμετριέται με καταστάσεις οδυνηρές, χωρίς να τις χαϊδεύει, χωρίς να τις εξωραΐζει. Ο Τσέχος δεν γράφει για να «στρογγυλέψει», να αμβλύνει τις γωνίες, δεν γράφει για να «Συγχωρηθεί ο/ Θάνατος», ούτε για να «ομορφαίνουν/ Χεσμένα όνειρα». Αντιμάχεται την κλεισούρα και τη μούχλα, προτείνοντας την αναζήτηση και την περιπέτεια, σε βάρος της σίγουρης φωλιάς. «Οι φωλιές είναι/ Θάνατοι γλυκείς», είναι φυλακές. Γι’ αυτό ο ποιητής παραμερίζει ακόμη και το λίκνο που τον φιλοξενεί σαν πολίτη: «Ελλάδα/ Κάμε τη δουλειά σου/ Μείνε μακριά μου»· κι όχι μόνο αυτό, παρά «Να μια ανάστροφη» στο πρόσωπο της φθοράς.
