Βουτιά στον Κυπαρισσιακό

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

  Κατέβηκα με τα πόδια και μάλιστα ξυπόλυτος. Πάντα μου άρεσε αυτή η διαδρομή. Να νοιώθεις τη γη να σε ζεσταίνει και άλλοτε να δροσίζεσαι πάνω σε πράσινες λωρίδες που επιμένουν να υπάρχουν στην κάψα του καλοκαιριού. Το δύσκολο κομμάτι είναι ο δρόμος με τα χαλίκια. Αναπολώ τις   σαγιονάρες μου   με λαχτάρα. Μετά όμως από κάμποσες δυνατές πιέσεις στα πέλματα, φτάνω στην αμμουδιά. Χαλί. Γίνομαι ένα με την διαρκή κατολίσθηση των μικρών κόκκων. Καίγομαι ως την ακτή , το παίρνω απόφαση και  ξαφνικά βουτώ στο νερό.

  Αρχίζω να κάνω κινήσεις εμπρός με τον ρυθμό της «καρέτα». Ανοίγω τα χέρια  και πιάνω όλη τη θάλασσα. Μετά τη σκίζω με την ώθηση και πάλι και ξανά.

Μαύρο κουστούμι

Του Δημήτρη Μαγριπλή*

Ήμουν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Δεν ξέρω τι απέγινε η φωτογραφία με τον πρόεδρο. Την είχα σε περίοπτη θέση, τουλάχιστον μέχρι τον τσακωμό μου με την Βάσω. Εκεί πρέπει να χάθηκε… Λογικά πέταξε καταμεσής της λεωφόρου Συγγρού, μαζί με το τραπεζάκι για τον καφέ. Ευτυχώς δεν χτύπησε κανένα. Από ό,τι μου είπαν, όλα προσγειώθηκαν στον κάδο του δήμου.

Ήταν ώρα περισυλλογής και έτσι χάθηκε για πάντα.  Υπήρχε και η προκήρυξη της Τρίτης του Σεπτέμβρη. Καδραρισμένη  και μάλιστα συλλεκτική. Τελευταία την είδα στο μπάνιο. Τραπεζάκι για ανάγνωση τις ώρες της ανακούφισης. Επάνω σε δύο κουτιά με απορρυπαντικό.   Τι να πεις στα παιδιά, δεν καταλαβαίνουν αξίες…

Μετά το κούρεμα έρχεται η φάπα

Δημήτρη Μαγριπλή*

Από μικρός είχα αντιπάθεια στο κούρεμα. Αυτό ξεκίνησε με την πρώτη τάξη του δημοτικού. Όσο κι αν προσπάθησε η μάνα μου να το παρακάμψει, η διαταγή ήταν ρητή. «Με την ψιλή». Τι να κάνουμε λοιπόν, επήγαμε στον μπαρμπέρη της γειτονιάς.

Έκλεισα τα μάτια και άκουγα το μονότονο ήχο της μηχανής. Όπως στο γήπεδο, ένοιωθα να ανοίγουν διάδρομοι στην επιφάνειά μου. Μετά από λίγο κάποιες λεπτομέρειες και να σου έτοιμος. Με την έξοδο γύρισα και  αποχαιρέτησα τα μαλλάκια μου. Τα έβλεπα να πέφτουν στον κάδο. Ήταν  σαν την βιβλική περικοπή. Έχασα την δύναμή μου. Άσε που κρύωνα κιόλας.

Συνέχεια →

Κοίτα τα αστέρια

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Όλα ξεκίνησαν με δέος. Τους κοιτούσα που έκριναν και αποφάσιζαν. Κάθονταν μπροστά στα τερματικά και με μία μόνο κίνηση του χεριού τους εξαφάνιζαν επιχειρήσεις, κεφάλαια, ακόμη και κράτη.  Πανίσχυροι. Παρατηρούσα με πόση ευκολία αποφάσιζαν και με τι διάθεση έκαναν πράξη το λόγο τους. «Αγοράζω και πουλώ», φώναζαν και ύστερα ακολουθούσε ένας χαμός, μια βουή και στο τέλος καμπανάκι. Έπειτα κάτι είχε πάλι χαθεί. Κατόπιν έκλειναν τα τερματικά, άφηναν την αίθουσα και πήγαιναν για χαλάρωση. Τους άνοιγα την πόρτα, έμπαιναν μέσα στη λιμουζίνα και με χαμόγελο μου έδιναν εντολές. Συνήθως ακριβά εστιατόρια. Τι κλάση! Άρχοντες.

Συνέχεια →

Θυμάται τον υπέροχο «ΜΠΟΣΤ»

Ο Δημήτρης Μαγριπλής σε μια συνέντευξη με τον Κώστα Βοσταντζόγλου

Τον Κώστα Βοσταντζόγλου τον γνώρισα για πρώτη φορά, σε ένα περίπατο στην Ακρόπολη, κρατώντας το χέρι του πατέρα μου. Πρέπει να ήταν περίπου το 1975 και η θερμή καλημέρα στον σύντροφο «Μποστ», οδήγησε τα βήματά μας, στο φιλόξενο σπίτι τους. Αυτό ήταν, από κει και ύστερα ένα κομμάτι της καρδιάς μου συνοδοιπόρησε με τον Κώστα μέχρι σήμερα ….

Ο Κώστας, γραφίστας με πλούσιο έργο (να αναφέρω χαρακτηριστικά την συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τις εκδόσεις Κέδρος κ.ά.) , θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος. Τα κείμενά του, έντονα επηρεασμένα από την γραφή του πατέρα του, μα μοναδικά και ιδιαίτερα που αξίζουν κάτι παραπάνω από την προσοχή μας…

Του ζήτησα να μιλήσουμε για τον αείμνηστο «ΜΠΟΣΤ», φυσικά, ανατρεπτικός χαρακτήρας ο Κώστας, κράτησε μόνο την πρώτη ερώτηση και σαν ποτάμι έγραψε όπως το ήθελε ένα ενιαίο κείμενο – μνήμη για μας, αλλά και απόλαυση για όσους έχουν την διάθεση να γνωρίσουν, μια από τις κορυφαίες στιγμές της νεώτερης ελληνικής ζωγραφικής και όχι μόνο ….

Φυσικά δεν έκανα καμία αλλαγή, το κείμενο άξιζε και έμεινε έτσι …

Χαρείτε το …..

Συνέχεια →

Δέκα μικρές ιστορίες για «παιδιά» που δεν εφησυχάζουν

Του Π. Κρ.

Ινδιάνοι, παιδιά που παίζουν μπίλιες ή άλλα που βαφτίζουν τις κούκλες τους, ακόμα και μικρές χελώνες, που χάνονται στα βάθη της θάλασσας, συνθέτουν τον κόσμο που περιγράφει ή, αν θέλετε, νοσταλγεί ο Δημήτρης Μαγριπλής στις «Δέκα Μικρές Εικονογραφημένες Ιστορίες» του (εκδ. Νέος Αστρολάβος-Ευθύνη, εικονογράφηση Παντελής Σταματέλος), ένα λιλιπούτειο βιβλίο με διηγήματα βγαλμένα από τον μαγικό κόσμο της παιδικότητας και ποτισμένα από την σήμερον της αγριότητας.

Συνέχεια →

Μαθήματα Κηπουρικής

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Κοίταξε και ξανακοίταξε επίμονα. Μέσα σε ένα κομμάτι καθρέπτη έβλεπε το χρόνο να κυλάει στα μονοπάτια του έσω εαυτού του. Αργά αλλά σταθερά, σαν ένα ποτάμι που διασχίζει το στέρεο μέχρι να συναντηθεί με την αλμυρή του φύση. Η ζωή του όλη έμοιαζε μια ατελείωτη διαδρομή που ήξερε όμως το τέλος της. Όταν τον ρώταγες, πάντοτε σου απαντούσε αινιγματικά για κάποιο ραντεβού αφήνοντας αδιευκρίνιστο όμως το πότε το πού και το πώς. Κάποτε τον πίεσα ιδιαίτερα και μου ομολόγησε ότι τούτο το προνόμιο το έχουν μόνο οι άγιοι. Άλλαξε  την κουβέντα και μου έδειξε επίμονα ένα σπουργίτι που χαριεντιζόταν με τα φύλλα μιας κατάνθιστης ελιάς.

Συνέχεια →

Η μετάλλαξη της γυναίκας μου

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή*

Η μετάλλαξη της γυναίκας μου, διηγήματα, Δημήτρης Γ. Μαγριπλής (για τις εκδόσεις Κριτική 2016) – Τα καναπεδάκια της ανεργίας

Η επιστολή το ανέφερε ρητά. Το ερχόμενο Σάββατο όλοι οι υπάλληλοι της υπηρεσίας θα έπρεπε να παραβρεθούν στη διάλεξη του γενικού  γραμματέα του υπουργείου, με θέμα την καταπολέμηση της ανεργίας.

Με τον φόβο της ανεργίας λοιπόν, άρχισα να ετοιμάζομαι. Προηγουμένως εξάντλησα τα περιθώρια λάθους για τον επιτακτικό χαρακτήρα της πρόσκλησης. Ο προϊστάμενος όμως  ήταν σαφής: «Λόγω της εξαιρετικής σημασίας της  εκδήλωσης  αυτής  η παρουσία όλων και ιδιαιτέρως των συμβασιούχων είναι υποχρεωτική». Ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Η σύμβασή μου έληγε σε λίγες ημέρες. Χρειαζόταν επομένως σωστή διαγωγή για την ανανέωσή της. Έβγαλα  το κουστούμι από την ντουλάπα, για να πάρει αέρα.

Συνέχεια →

Δημήτρης Γ. Μαγριπλής: «Τα καναπεδάκια της ανεργίας»

Κριτική της Έρης Ρίτσου

Μια συλλογή «μικροδιηγημάτων», όπως τα αποκαλεί ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι η συλλογή Τα καναπεδάκια της ανεργίας. Πραγματικά πρόκειται για μικρά σε έκταση διηγήματα, που όμως το καθένα αποκαλύπτει έναν κόσμο ολόκληρο.

Η συλλογή εισάγεται με το διήγημα «Η χώρα της αφθονίας» που, με τον όποιο συμβολισμό του, ξεκινά σχεδόν σαν μια αφήγηση επιστημονικής φαντασίας. Ο αφηγητής ακολουθεί έναν γηγενή που επιστρέφει στη χώρα της αφθονίας περνώντας «όλα τα χρώματα της δικής μας επικράτειας» και φτάνοντας στην πύλη ενός τεράστιου τείχους, το οποίο φρουρεί ένας αμίλητος φύλακας.

Συνέχεια →