Ο Δήμος Αβδελιώδης και η νεοελληνική πολιτισμική πρόταση

 Του Νικήτα Χιωτίνη*

Με την ευκαιρία του έργου του «Το μοιρολόγι της φώκιας – το Καμίνι» του Αλ. Παπαδιαμάντη,

στο θέατρο  της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256

Ακόμα μια φορά ο Δήμος Αβδελιώδης εμμένει να προτάσσει, με θεατρικές αναπαραστάσεις τους, έργα  που θεμελίωσαν τη  σήμερα μάλλον ξεχασμένη νεοελληνική πολιτισμική πρόταση. Μεταφέρει στο θέατρο δύο από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά έργα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «το μοιρολόγι τη φώκιας-το Καμίνι», με τρόπο που αναδεικνύει κατά τον καλλίτερο τρόπο το περιεχόμενο των έργων αυτών και την συμπληρωματικότητά τους. Τούτο γιατί αναδεικνύει και τη σημαντική της γλώσσας στην οποίαν τα έργα αυτά εγράφησαν. Αναδεικνύει και ευρύτερα τη σημαντική της ελληνικής γλώσσας, που ολοκληρώνεται με την εκφορά της: δεν «εκφράζει τα όρια του κόσμου μας» -όπως έχει ειπωθεί- αλλά τα επεκτείνει προσδίδοντας  ευρύτερη διάσταση στα γεγονότα και τις εικόνες της καθημερινότητάς μας.

Συνέχεια →

Το θέατρο και ο λόγος ως άνοιγμα της Σκέψης. Η πρόταση του Δήμου Αβδελιώδη

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Το σημερινό θέατρο και γενικότερα η καλλιτεχνική πρακτική στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο, δείχνει εγκλωβισμένη στον τρόπο θεώρησης του Κόσμου και του ανθρώπου όπως αυτός διαμορφώθηκε σταδιακά από τον 15ο αιώνα. Η νεωτερική πρόταξη του ατόμου ως ανεξάρτητου ανώτερων και υπερβατικών υπαρξιακών πραγματικοτήτων περιόρισε την εμβέλειά του στην αενάως πλανώμενη και περιπλανώμενη, αλλά και ζωτική γι’ αυτόν, αναζήτηση της Αλήθειας.

Συνέχεια →

Οι λέξεις, ο λόγος και ο Δήμος Αβδελιώδης

Του Νικήτα Χιωτίνη*

Ιδιαίτερη πρόταση στο διεθνές πολιτισμικό γίγνεσθαι υπήρξε η ελληνική πρόταση για το θέατρο: «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας…» [1]. Δηλαδή μίμηση πράξεως αρχετύπου, πράξεως με υπαρξιακή διάσταση. Κύριο μέσο προς τούτο ο λόγος, ο λόγος ως φορέας υπαρξιακών νοημάτων προς ικανοποίηση της ζωτικής ανάγκης άρθρωσης των ανθρώπων με αυτό που θεωρείτο κάθε φορά ως κοσμική και ιστορική πραγματικότητα ή Αλήθεια, της ζωτικής  ανάγκης απόκτησης υπαρξιακού νοήματος ζωής και  αντίστοιχου όλου. Προς ολοκλήρωσή τους.

Ο Δήμος Αβδελιώδης συνεχίζει την ελληνική αυτή πρόταση. Αδιαφορεί για την εμπορικότητα της σημερινής ελαφρότητας. Μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να στερείται νοήματος ζωής, αλλά και που καταδήλως το αναζητά, το θέατρο δείχνει παραιτημένο από τις ελληνικές καταβολές του, έχει μετατραπεί και αυτό σε προϊόν   κατανάλωσης χωρίς άλλες προεκτάσεις.

Συνέχεια →