Ἀναπάντεχη συμφορὰ ἔπληξε τὴν περασμένη Δευτέρα τὴν Ἀνατολικὴ Ἀττική, μὲ τὴ φονικὴ πυρκαγιὰ στὸ Μάτι καὶ στὸ Νέο Βουτζᾶ Ραφήνας. Ὀγδόντα εἶναι μέχρι στιγμῆς οἱ νεκροί, μὲ κίνδυνο ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς νὰ ἀνέβει, λόγω τῶν πολλῶν ἀγνοουμένων. Ἡ σκέψη μας βρίσκεται στοὺς συνανθρώπους μας αὐτούς, ποὺ τόσο ἀπρόσμενα καὶ ἄδικα ἔχασαν τὴ ζωή τους.
Γιὰ ποιὸ λόγο προσκλήθηκε ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος στὴν Ἀθήνα; Ποιὸ ἦταν τὸ ὄφελος τῆς ἐπίσκεψης Ἐρντογάν; Τὰ ἐρωτήματα παραμένουν, μετὰ τὸ πέρας τῆς περιπετειώδους ἐπίσκεψης.
Μιὰ μόλις μέρα πρὶν ἔρθει στὴν Ἀθήνα, ὁ κ. Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογὰν ἔδωσε τὸ στίγμα τῶν προθέσεών του. Εἶναι καθιερωμένο, πρὶν μιὰ σημαντικὴ ἐπίσκεψη καὶ συνάντηση μὲ ξένο ἡγέτη, οἱ δύο πλευρὲς νὰ δίνουν συνέντευξη ἡ κάθε μία σὲ ἐπιλεγμένο ΜΜΕ τῆς ἄλλης. Ἐνῶ ὁ Ἕλληνας Πρωθυπουργὸς παραχώρησε τὴ συνέντευξη στὸ τουρκικὸ πρακτορεῖο Εἰδήσεων «Ἀναντολού», ὅπως εἶχε κανονιστεῖ, ὁ Ἐρντογὰν παραβίασε τὴ συμφωνία τῶν δύο πλευρῶν καὶ ἀντὶ γιὰ το «Ἀθηναϊκὸ καὶ Μακεδονικὸ Πρακτορεῖο Εἰδήσεων», ἐπέλεξε τὸν «ΣΚΑΪ». Προφανῶς, ἐκτίμησε ὅτι ἔτσι θὰ ἔβρισκε πιὸ γόνιμο ἔδαφος γιὰ νὰ προβεῖ στὶς ἐμπρηστικὲς δηλώσεις του περὶ ἀναθεώρησης τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης, τῆς Μουσουλανικῆς Μειονότητας καὶ τῶν Τούρκων ἀξιωματικῶν, ποὺ ζητοῦν ἄσυλο στὴν Ἑλλάδα.
Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἦρθε γιὰ πρώτη φορὰ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ ἀνάλγητο πρόσωπο τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Ε.Ε. καὶ ἰδίως τῆς Γερμανίας κατὰ τὴν περίοδο τῆς δοκιμασίας τῶν Μνημονίων. Ὅμως, τὰ ὅσα βιώσαμε καὶ ἐξακολουθοῦμε νὰ βιώνουμε στὴν Ἑλλάδα οὔτε συμπτωματικὰ εἶναι, οὔτε ἑλληνικὴ ἀποκλειστικότητα.
Τὸ ξεθεμελίωμα τοῦ κοινωνικοῦ κράτους ποὺ ἐμπεδόθηκε στὴν δυτικὴ Εὐρώπη μετὰ τὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εἶναι στρατηγικὴ ἐπιλογὴ τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Εὐρώπης, στὴν κατεύθυνση τῆς συσσώρευσης τοῦ πλούτου στὰ χέρια ὅλο καὶ πιὸ λίγων.
Στὴν 4η σελίδα παρουσιάζεται τὸ σύστημα ἀντιμετώπισης τῆς ἀνεργίας στὴ Γερμανία (πλαίσιο «Hartz IV»), ποὺ ἐπιβλήθηκε τὸ 2005 ἀπὸ τὴν συγκυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατῶν-Πρασίνων τοῦ τότε καγκελαρίου Σρέντερ. Ἡ φιλοσοφία τοῦ συστήματος εἶναι νὰ δοθοῦν κίνητρα στοὺς ἀνέργους τῆς χώρας νὰ ἐργαστοῦν, μὲ τὴ λογικὴ «καλύτερα ἐργαζόμενος καὶ κακοπληρωμένος, παρὰ ἄνεργος».
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία ανατρέπεται η διαγωνιστική διαδικασία για την αδειοδότηση των Μ.Μ.Ε αποτελεί αναμφισβήτητα ήττα της Κυβέρνησης, που είχε επενδύσει πολλά στο θέμα αυτό.
Η Κυβέρνηση από την αρχή επέδειξε αλαζονεία και αναλγησία για τους εργαζόμενους του ραδιοτηλεοπτικού χώρου, περιορίζοντας τον αριθμό των αδειών.
Δεν έπεισε ότι επιθυμεί να πολεμήσει τη διαπλοκή, αλλά ότι επιθυμούσε με το πρόσχημα αυτό να αναδιατάξει τους συσχετισμούς στα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε προς όφελος της.
Αντίσταση στόν πειρασμό τῆς τυραννίας
Του Γιάννη Ζερβού
Κατά τήν ῾Ημερίδα τῆς Χ.Δ. καί τῆς «Χ» στίς 14 Δεκεμβρίου στήν ΕΣΗΕΑ ὁ Γιάννης Ζερβός, διευθυντής σύνταξης τῆς «Χ», νομικός καί μέλος τοῦ Π. Γραφείου εἰσηγήθηκε τό θέμα· «῾Η Χ.Δ. καί ἡ «Χ» ὑπέρ τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς Δημοκρατίας καί κατά τῆς Δικτατορίας καί τοῦ ᾿Εθνικοσοσιαλισμοῦ».
῾Η εἰσήγησή του πού ἀκολουθεῖ ἀναλύει πολιτικά καί πνευματικά τό θέμα· «Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους….ὑμᾶς εἴρηκα φίλους…..Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἀναγγέλλει τὴν κατάσταση ἐνηλικιώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τὸν ἄνθρωπο».
῎Ετσι σχολιάζει ὁ Παῦλος Εὐδοκίμωφ στὸ ἔργο του «῾Η πάλη μὲ τὸν Θεὸν» τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα τοῦ κατὰ ᾿Ιωάννη Εὐαγγελίου». Καὶ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἔχει σταθεῖ στὸ θέμα ὅτι μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου, τὴν ᾿Ανάστασή Του, τὸ βάπτισμα ᾿Εν Χριστῶ, ὁ ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι δοῦλος τοῦ νόμου καὶ γίνεται αὐτεξούσιος, παύει νὰ εἶναι δοῦλος καὶ γίνεται συγγενὴς τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.
῾Ο ἀνταγωνισμός στήν Οὐκρανία ἀναδεικνύει τήν ὑποκρισία τῶν ἰσχυρῶν
Του Γιάννη Ζερβού
«…Αὐτὴ τὴ στιγμή, ἰδιαίτερα γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινότητα, δὲν ὑπάρχει κίνδυνος. Αὐτοὶ ποὺ κυρίως εἶναι στοχοποιημένοι ἀπὸ ἀκροδεξιὰ στοιχεῖα εἶναι οἱ Κομμουνιστές, οἱ ῾Εβραῖοι καὶ οἱ Μοσχοβίτες, ὅπως τοὺς λένε ἐδῶ…».
Αὐτὰ δήλωσε στὴν ἐφημερίδα «ὓὸὰ῝ Νὸἧὖ» τῆς Κυριακῆς 9 Μαρτίου, ὁ κ. Γιῶργος Λιακόπουλος, γενικὸς διευθυντὴς ἑλληνικῆς κατασκευαστικῆς ἑταιρείας στήν Οὐκρανία. Θὰ περίμενε κανείς —τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ τοὺς ῾Εβραίους— ὅτι τοῦτο θὰ εἶχε «συγκινήσει», ἔστω καὶ κατ᾿ ἐλάχιστον, τὰ «εὐαίσθητα» δυτικὰ Μ.Μ.Ε., τὰ ὁποῖα ὄχι μόνον ἐξεγείρονται σὲ κάθε ὑπόνοια ἀντισημιτισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἔχουν ἀποδεχθεῖ τὴν ποινικοποίηση τῆς ναζιστικῆς προπαγάνδας στὴ Δύση. Τὸ ὅτι τὸ (μέχρι τὸ 2004 ἐπονομαζόμενο «ἐθνικοσοσιαλιστικὸ») κόμμα «Σβόμποντα» διαθέτει στέλεχός του (τὸν ἰδεολόγο τοῦ κόμματος ᾿Ολεξάντρ Σὶτς) ὡς ἀντιπρόεδρο τῆς μεταβατικῆς κυβέρνησης καὶ πέντε ὑπουργοὺς δὲν φαίνεται νὰ ἀπασχολεῖ κανέναν, οὔτε τὸ κράτος τοῦ ᾿Ισραὴλ καὶ τὶς ἑβραϊκὲς ὀργανώσεις. ῾Ο ἐκ τῶν ἱδρυτῶν τοῦ κόμματος ᾿Αντρίι Παρούμπι διορίστηκε γραμματέας τῆς ᾿Επιτροπῆς ᾿Εθνικῆς ᾿Ασφάλειας καὶ ᾿Εθνικῆς ῎Αμυνας, μὲ δεύτερο τῆ τάξει τὸν Ντιμίτρι Γιάρος, ἡγέτη τοῦ «Δεξιοῦ Τομέα», ἄλλου ἀκροδεξιοῦ συνεργαζόμενου κόμματος. ῾Η ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἐπιβλέπει τὸ ῾Υπουργεῖο ῎Αμυνας – τοῦ ὁποίου προΐσταται μέλος τοῦ «Σβόμποντα» -, τὶς ἔνοπλες δυνάμεις, τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου, τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια καὶ τὶς ὑπηρεσίες πληροφοριῶν.
Ο αντιδικτατορικός αγώνας στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας…
Συνέντευξη[i] του Νίκου Ηλιόπουλου[ii]
Απάντηση: Θα ήθελα να τονίσω ότι σ’ αυτή την κουβέντα η δική μου συμβολή θα είναι από μια ειδική σκοπιά, μια και οι προσωπικές μου εμπειρίες βρίσκονται στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της Πάτρας. Θα ήθελα επίσης να πω ότι παρά τα γενικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν όλο το αντιδικτατορικό κίνημα και ιδιαίτερα το φοιτητικό, το Πανεπιστήμιο της Πάτρας είχες και τις δικές του ιδιομορφίες, που πρέπει να τονιστούν σ’ αυτή τη συζήτηση, για να γίνουν κατανοητά μερικά πράγματα.
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ[i]
Συνέντευξη στο περιοδικό «σημάδια» του Παναγιώτη Μπούρδαλα*
«Σημάδια»: Ποια νομίζεις ότι είναι η σχέση της εξέγερσης του πολυτεχνείου με τη σύνολη αντίσταση του λαού στην 7-ετία;
Απάντηση: Για πρώτη φορά ένοιωσα ότι υπάρχει αντίσταση στη δικτατορία, όταν πήρε δημοσιότητα η περίπτωση Παναγούλη. Από τότε, έως την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αναπτυσσόμουνα μέσα στο κλίμα της παθητικής σχέσης του λαού με τη χούντα. Ο κοινωνικός μου περίγυρος – χωριό – και ή ηλικία μου – μαθητής – ήταν ανασταλτικός παράγοντας διαμόρφωσης μιας συνειδητοποίησης για το πώς της αντίστασης, σε μια δικτατορία πού έφτανε μέχρι τα θρανία του σχολείου…
