Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος: η ιστορικοποίηση του παρελθόντος
Του Ανδρέα Παπαγεωργίου*
Αλήθεια, τα συντρίμμια
δεν είναι εκείνα εσύ ‘σαι το ρημάδι.
σε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά
στο σπίτι στο γραφείο στις δεξιώσεις.
των μεγιστάνων, στον ανομολόγητο φόβο του ύπνου
μιλούν για περιστατικά που θα ήθελες να μην υπάρχουν
ή να γινόντουσαν χρόνια μετά το θάνατό σου,
κι αυτό είναι δύσκολο γιατί …
– Τ’ αγάλματα είναι στο μουσείο.
Καληνύχτα.
– … γιατί τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε
εμείς.
Γ. Σεφέρης, Κίχλη, Ο ηδονικός Ελπήνωρ.
Το Μουσείο Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος συμπληρώνει φέτος ικανό διάστημα λειτουργίας. Ανεξάρτητα από τις ειδικές συνθήκες δημιουργίας και λειτουργίας του, οφείλουμε – πιστεύω – να θέσουμε τα (συναφή μεταξύ τους) ερωτήματα: Γιατί δημιουργήσαμε το Μουσείο;
Τι (πρέπει να) προσδοκούμε από τη λειτουργία του; ή – με διαφορετική διατύπωση – τι (και πώς) θα μπορούσε να προσφέρει στη «διάσωση της μνήμης» του ιστορικού γεγονότος ή στη διαμόρφωση της ιστορικής συνείδησης αυτού και – ως κεφάλαιο πολιτισμικής κληρονομιάς – στη νοηματοδότηση του παρόντος;
