ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ύπαρξη διαβόλου ως πνευματικού όντος είναι βασικό δόγμα της χριστιανικής πίστης. Στην Καινή Διαθήκη γίνεται κατ’ επανάληψη λόγος για δαιμονισμένους, τους οποίους θεράπευσε ο Χριστός. Στη μεταχριστιανική Δύση σημαντικό ποσοστό των πολιτών, που πιστεύουν στην ύπαρξη Θεού, δεν αποδέχεται την ύπαρξη διαβόλου. Η σύγχρονη τάση είναι να θεωρούνται οι δαιμονισμένοι των Ευαγγελίων ως ψυχικά ασθενείς. Το εντυπωσιακό είναι ότι πολύς ο λόγος σήμερα για ψυχικά ασθενείς ακόμη και από ανθρώπους, που αρνούνται την ύπαρξη πνευματικού κόσμου συνεπώς και ψυχής. Αυτά φανερώνουν την τρομακτική σύγχυση που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο.

Συνέχεια →

ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Σε διάστημα μιας εβδομάδας κοιμήθηκαν τον ύπνο του δικαίου τρεις αγιορείτες γέροντες, οι πατέρες Μωυσής της κουτλουμουσιανής σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος, Νικόδημος της Καψάλας των Καρυών και Γεώργιος, προηγούμενος της μονής του οσίου Γρηγορίου. Κοιμήθηκαν προσδοκούντες ανάσταση νεκρών, καθώς αυτή είναι η μέγιστη ελπίδα που προσφέρει η Εκκλησία στα μέλη της. Γι’ αυτό και κοιμητήριο εκαλείτο κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ο χώρος ενταφιασμού των νεκρών. Και παρέλαβαν τη λέξη αυτή από τη γλώσσα μας πολλοί λαοί της Ευρώπης και τη διατηρούν μέχρι σήμερα (cimitero, cimetiere, cementerio, cemetery). Εμείς όμως έχουμε οπισθοδρομήσει και χρησιμοποιούμε κυρίως τον όρο νεκροταφείο σαν να μας είναι βαρειά η ελπίδα και να αισθανόμαστε ανάλαφροι αποβάλλοντάς την.

Συνέχεια →

ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα συναρπαστικό. Επαληθεύεται αυτό από το πλήθος που παρακολουθεί τους αγώνες εθνικούς και διεθνείς. Ως ομαδικό άθλημα σαφώς υπερτερεί από την αντισφαίριση επί εδάφους, άθλημα που επιχειρούν να καθιερώσουν ευρύτερα οι οικονομικά ισχυροί χωρίς όμως επιτυχία.

Μεγάλωσα απέναντι από ποδοσφαιρικό γήπεδο επαρχιακής πόλης. Εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά έτη όλα ήταν δύσκολα αλλά συνάμα συναρπαστικά. Παιδιά εμείς μοιραζόμασταν το ίδιο γήπεδο, στο οποίο κατά Κυριακή αγωνιζόταν η τοπική ομάδα. Παρακολουθούσαμε τις προπονήσεις της με προπονητή κάποιον που προσφερόταν εθελοντικά να εξασκεί τους παίκτες. Κι εκείνοι φορούσαν τις στολές τους αφήνοντας κατά γης τα ρούχα τους. Μην είχαν τάχα κάτι στις τσέπες τους, για να το κλέψουν; Κι όταν νικούσαν τους αντιπάλους ένα πιάτο φαγητού ή ένα γλύκισμα ήταν η αμοιβή τους. Γι’ αυτό όμως κατέβαλλαν όλες τους τις δυνάμεις, όπως και εμείς οι μικροί αντιμετωπίζοντας, στην έδρα μας πάντοτε, τους συνομηλίκους μας των άλλων γειτονιών. Υπήρχε όμως κάτι που δεν μου άρεζε στην όλη ατμόσφαιρα. Ήταν ο φανατισμός.

Συνέχεια →

ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ 2014

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Με την άλωση της βασιλεύουσας των πόλεων είναι συνυφασμένος ο θρύλος της «Κερκόπορτας». Κι ήταν αυτή μια ασήμαντη μικρή θύρα στο πλήθος των μεγάλων πυλών που διέκοπταν το απόρθητο τείχος της, αυτό που άντεξε επί χιλιετία στις βαρβαρικές επιδρομές. Σύμφωνα με τον θρύλο μια εκ πρώτης όψεως ασήμαντη αβλεψία στάθηκε αρκετή, ώστε να ακουστεί η κραυγή απόγνωσης: «Η Πόλις εάλω»!

Συνέχεια →

ΟΙ ΘΙΑΣΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ, Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το άρθρο συντάχθηκε ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη των εκπροσώπων των χωρών της Ε.Ε. στο Κοινοβούλιό της. Όπως κάθε προηγούμενη φορά τονίστηκε κατά κόρον η κρισιμότητα των εκλογών και τα κόμματα υποτίθεται ότι αναμένουν το μήνυμα, που θα αποστείλουν σ’ αυτά οι λαοί, οι οποίοι ελάχιστα ενημερώνονται καθ’ όλη την πενταετία για τα συμβαίνοντα και αποφασιζόμενα στο Κοινοβούλιο, τα οποία δεν είναι καν δεσμευτικά για την ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ασκεί υπερεξουσία και αποφασίζει κατ’ εντολή των ισχυρών, που ασφαλώς δεν είναι οι κυβερνήσεις των οικονομικά ισχυρών κρατών, όπως εσφαλμένα διαχέεται, αλλά οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οποίοι χαράσσουν πολιτική, την οποία καλούνται να εφαρμόσουν οι εκλεκτοί όχι βέβαια των λαών, αλλά των ιδίων των κύκλων μέσω εκλογικής διαδικασίας, η οποία συνιστά τη μεγαλύτερη απάτη του αστικού συστήματος, το οποίο τρέφει τους λαούς με την ψευδαίσθηση ότι έχουν κατοχυρωμένα την ατομική ελευθερία και πλήθος δικαιωμάτων.

Συνέχεια →

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ή ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΟΚ στις απαρχές της) ήταν η προσδοκία των καταταλαιπωρημένων από τους μεγάλους πολέμους του 20^ου αιώνα λαών της Ευρώπης. Σ’ αυτήν στήριξαν τις ελπίδες τους για συνεργασία, ώστε μέσω αυτής να εδραιωθεί η ειρήνη.  Κύλισαν αρκετά έτη και για μία ακόμη φορά οι ελπίδες εξανεμίστηκαν. Δεν αναφερόμαστε σ’ αυτούς που επωφελήθηκαν από τις μεταβολές, αλλά στους λαούς. Βέβαια θα προβληθεί η ένσταση: Είναι ασήμαντο το επίτευγμα της σταθερής ειρήνης επί 68 έτη, αν αναλογιστούμε ότι μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων είχαν μεσολαβήσει μόλις 25; Επιπόλαια κρίνοντας τα πράγματα ασφαλώς θα απαντήσουμε όχι. Ας εξετάσουμε όμως αυτά αντικειμενικά και σε βάθος.

Συνέχεια →

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Οι ισχυροί νικητές του Β΄ μεγάλου πολέμου καθόρισαν να γιορτάζεται η λήξη του την 9η Μαΐου. Δεν γνωρίζουμε πώς γιορτάζουν οι ηττημένοι και κυρίως οι Γερμανοί την επέτειο, πάντως και στις χώρες που πολέμησαν στο πλευρό των νικητών ο εορτασμός είναι άκρως υποτονικός. Λίγοι πλέον είναι οι επιζώντες της εποχής εκείνης. Οι κατά πολλοί πολυπληθέστεροι επίγονοι αρχίζουν να λησμονούν ακόμη και την περίοδο του ψυχρού πολέμου, κατά την οποία συχνές ήταν οι αφορμές που έδειχναν ότι θα επακολουθούσε θερμός. Η Ευρώπη κυρίως αλλά και περιοχές σε άλλες ηπείρους είχαν διαχωριστεί στις δύο ισχυρές πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες, θεμελιωμένες στις δύο κυρίαρχες ιδεολογίες των κατ’ ανάγκη συμμάχων, οι οποίοι άρχισαν να αλληλοϋποβλέπονται πριν ακόμη συνθηκολογήσουν οι ηττημένοι.

Συνέχεια →

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ακριτική Θράκη είναι ελάχιστα γνωστή στους αποκοιμισμένους από την πλαστή ευμάρεια Νεοέλληνες. Κάποιοι μάλιστα, σπουδασμένοι αυτοί, υιοθετούν τις ξένες προπαγάνδες περί μη ελληνικότητας των αρχαίων Θρακών ωσάν τα κύρια ελληνικά φύλλα να περιβάλλονταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους από αγρίους και απολίτιστους μη έχοντες ουδεμία συγγένεια γλωσσική και πολιτιστική μ’ αυτά. Ο σημαντικός μύθος του Θράκα μουσικού Ορφέα και τα περί αυτόν ορφικά μυστήρια είναι ισχυρή μαρτυρία σχέσεων των Θρακών με τους λοιπούς Έλληνες. Ο Όμηρος αναφέρει τη Σαμοθράκη, όπου τελούνταν τα φοβερά καβείρια μυστήρια. Πατρίδα του ατομικού φιλοσόφου Λευκίππου (5^ος αιώνας π.Χ.), κατά μία εκδοχή, ήταν τα Άβδηρα της Θράκης, πατρίδα με βεβαιότητα και του Δημοκρίτου (460-370 π.Χ.), το όνομα του οποίου φέρει το πλέον σημαντικό ερευνητικό μας κέντρο. Κατά τους κλασικούς χρόνους θρακικό πολεμικό φύλο οι Αγριάνες προσέφερε γενναίους μισθοφόρους πολεμιστές στην υπηρεσία των Αθηναίων και, αργότερα, των Μακεδόνων. Κατά μία εκδοχή απόγονοι εκείνων είναι οι Πομάκοι της ελληνικής και βουλγαρικής Θράκης.

Συνέχεια →

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Το μήνυμα της αναστάσεως του Χριστού αποτελεί τον παιάνα της συντριβής του θανάτου. Ο Χριστός έπαθε και αναστήθηκε, για να μας προσφέρει τη βέβαια ελπίδα ότι μπορούμε και εμείς μετά τον βιολογικό μας θάνατο να ζήσουμε αιωνίως στη βασιλεία Του. Η πίστη σε ζωή μετά θάνατον ήταν βαθειά ριζωμένη σε όλους τους λαούς διαχρονικά. Το μαρτυρεί αυτό ο τρόπος της ταφής, καθώς τον νεκρό συνοδεύουν τα κτερίσματα, αγαπημένα του είδη κατά τον βίο του. Το μαρτυρεί και το πλήθος των δοξασιών, σύμφωνα με τις οποίες ο νεκρός μετέβαινε σε κάποιον άλλο κόσμο. Οι πρόγονοί μας είχαν πλάσει τον μύθο των Μακροβίων μακάρων, λαού, του οποίου ο βίος εκτεινόταν σε χιλιάδες έτη. Παράλληλα θεωρούσαν ως τόπο διαμονής των εναρέτων ανθρώπων τα παραδείσια Ηλύσια πεδία σε αντίθεση προς τα Τάρταρα, το κολαστήριο των κακών.

Συνέχεια →

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ 

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Στην παράδοση της Δύσης το πάθος του Κυρίου μας βιώνεται ως συναισθηματική μέθεξη με αναπαραστάσεις, μεταξύ των οποίων κεντρική είναι αυτή της σταύρωσης. Κάποιοι πιστοί έχουν τάμα να γευθούν έστω με τρόπο μετρίως οδυνηρό το μαρτύριο επί του σταυρού του Σωτήρα μας. Στα πλαίσια ίσως αυτής της παράδοσης εμφανίζονται στις ημέρες μας κατά τις παραμονές του Πάσχα εθελοντές σταυρωτές. Δεν πρόκειται για σιδηρουργούς που θα ετοιμάσουν τα καρφιά, αφού άλλωστε οι πάσχοντες καθ’ ομοίωση του Χριστού δεν καρφώνονται, ούτε για ξυλουργούς, που θα ετοιμάσουν τον σταυρό. Οι σταυρωτές αυτοί είναι μορφωμένοι, είναι στοχαστές, είναι διαπρεπείς επιστήμονες, που προβάλλουν στον κόσμο την «επιστημονική αλήθεια», για να τον βοηθήσουν να αποφύγει τις πλάνες! Το ερώτημα, που δεν τίθεται για να απαντηθεί είναι: Γιατί αυτοί δεν εμφανίζονται κάποια άλλη χρονική περίοδο του έτους παρά τις παραμονές του Πάσχα των δυτικών; Και γιατί όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης (πολύ χαρακτηριστικός ό όρος μαζικά, ώστε να συνειδητοποιήσουμε πώς οι κρατούντες θεωρούν τους λαούς) ενορχηστρωμένα σπεύδουν να προβάλουν την είδηση, δηλαδή τη νέα σταύρωση του Σωτήρα μας με συκοφαντία, που δεν θα άντεχε αν οι λαοί δεν είχαν απολέσει πλήρως τα λογικό και ηθικό αισθητήρια;

Συνέχεια →