Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου και μεγάλου Βασιλείου την πρώτη του κοσμικού έτους. Ίσως αυτό να συνετέλεσε στον πλήρη ευτελισμό τόσο του ιδίου όσο και της γιορτής του. Κάποιοι δυτικόπληκτοι με σταθερά προσανατολισμένο το νου τους στην Εσπερία επέβαλαν (και το εκπληκτικό είναι ότι το κατάφεραν χωρίς την παραμικρή αντίσταση από μέρους της Εκκλησίας) στον γεράκο της Coca cola, το σύμβολο αυτό του δυτικού καταναλωτικού πνεύματος, το όνομα του λιτοδίαιτου αγίου, η βιοτή του οποίου βρίσκεται στον αντίποδα της βρωματικής ασυδοσίας. Βέβαια και στη Δύση κακοπαθεί το πνεύμα του Ευαγγελίου, καθώς ο γεράκος έχει λάβει το όνομα άγιος Νικόλαος (Αγγλία, Ολλανδία) είτε πατέρας των Χριστουγέννων (Γαλλία) είτε άνθρωπος της άγιας νύχτας (των Χριστουγέννων) (Γερμανία).

Συνέχεια →

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Είναι πιθανόν ο όρος να προέρχεται από το μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς «χριστουγεννιάτικη ιστορία» (1843). Επικράτησε στη Δύση και με την πάροδο των χρόνων υποκατέστησε πλήρως το πνεύμα του Χριστού, ώστε να παραμορφωθεί πλήρως η μεγάλη γιορτή της Εκκλησίας, να καταστεί αγνώριστη! Βέβαια δεν ευθύνεται ο Ντίκενς για τη στρέβλωση της γιορτής. Παρά το ότι κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματός του είναι το «πνεύμα» των Χριστουγέννων, καθώς φαίνεται να μην αισθανόταν ο συγγραφέας βολικά να επαναφέρει στη σκοτισμένη εποχή του τον ίδιο τον Χριστό, τα μηνύματα, τα οποία διαχέει είναι σαφώς εμπνευσμένα από την διδασκαλία του Χριστού. Όταν όμως εκτοπίζεται από το προσκήνιο της ιστορίας ο Χριστός κανένα «πνεύμα» δεν είναι δυνατόν να συγκινήσει τις καρδιές, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου καθίστανται σκληρότερες από πέτρα!

Συνέχεια →

ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ και η LuxLeaks

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ένα ακόμη κολοσσιαίο οικονομικό σκάνδαλο έγινε γνωστό στο ευρύ κοινό πρόσφατα: Η καλοστημένη επιχείρηση τεραστίων φοροαπαλλαγών των πολυεθνικών εταιριών, η οποία έλαβε διεθνώς το όνομα LuxLeaks. Έδρα της απάτης το μικροσκοπικό Λουξεμβούργο! Τί ακριβώς συμβαίνει δεν είναι εύκολο εμείς οι αδαείς να περιγράψουμε, καθώς πρόκειται για οργανωμένο οικονομικό και λογιστικό έγκλημα σε βάρος των λαών του πλανήτη. Σε γενικές γραμμές πάντως περιγράφεται ως η δυνατότητα των πολυεθνικών εταιριών να αποφεύγουν την καταβολή των φόρων επί των κερδών τους σε διάφορες χώρες με μεταφορά αυτών σε θυγατρικές τους, που έχουν ως έδρα τους το Λουξεμβούργο, το οποίο αποτελεί φορολογικό «παράδεισο» προσφέροντας τρομακτικές εκπτώσεις φόρων στις επιχειρήσεις!

Συνέχεια →

Αγία ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑ και ΥΠΑΤΙΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η αγία Αικατερίνα ανήκει στην τελευταία γενιά των πρώτων μαρτύρων της χριστιανικής πίστης, καθώς μαρτύρησε το 304 μ.Χ. Το 323 ο μέγας και άγιος Κωνσταντίνος εξέδωσε το διάταγμα περί ανεξιθρησκείας και οι διωγμοί τερματίστηκαν. Όμως οι τελευταίοι διωγμοί, τους οποίους είχε κηρύξει ο Διοκλητιανός το 303 μ.Χ. και συνέχισαν οι διάδοχοί του, ήσαν οι αγριότεροι. Μάλιστα είχε θέσει ο εμπαθής αυτοκράτορας σε κυκλοφορία νόμισμα στο οποίο ανέγραφε «Christiani delendi sunt» (Οι χριστιανοί να εξολοθρευτούν). Δεν πρόφθασε να δει το όνειρό του να πραγματοπoιείται, καθώς δύο έτη αργότερα παραιτήθηκε από τον θρόνο και το 308 μ.Χ. πέθανε.

Συνέχεια →

Η ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η πρόσφατη σύσκεψη των ηγετών Ελλάδος, Κύπρου και Αιγύπτου στο Κάιρο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των τριών χωρών θεωρήθηκε ότι αποτελεί απαρχή αισιόδοξης προοπτικής γα τη συνεργασία προς αξιοποίηση των σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στις ΑΟΖ των τριών χωρών. Κάθε σύσκεψη, που καταλήγει σε κατ’ αρχήν συμφωνία και κοινή δήλωση για τις ενέργειες που πρέπει να ακολουθήσουν, πρέπει να χαιρετίζεται με ικανοποίηση. Θα ήταν όμως αφελής στάση ο ενθουσιασμός χωρίς ανάλυση του συνόλου των παραμέτρων, που σχετίζονται με το θέμα της σύσκεψης.

Συνέχεια →

ΚΟΜΠΑΝΙ ΟΠΩΣ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο κουρδικός λαός είναι λαός επί αιώνες καταπιεσμένος από άλλους ομόδοξους του λαούς. Η μακροχρόνια καταπίεση πολλές φορές φαίνεται να οδηγεί στην πλήρη υποταγή και αφομοίωση. Θα ανέμενε κάποιος να είχε συμβεί αυτό με τους Κούρδους, αν ληφθεί υπ’ όψη ότι αυτοί διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις γενοκτονίες των χριστιανών της κυρίως Μικράς Ασίας και πιο πέρα. Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Κούρδοι βρέθηκαν να διαβιούν σε τέσσερες χώρες, ομόδοξές τους, αλλά όλες επηρεασμένες από το υπέρτατο δόγμα της ομογενοποίησης του πληθυσμού. Τότε παρ’ ελπίδα οι Κούρδοι άρχισαν να αποκτούν εθνική συνείδηση και να μάχονται για την απόκτηση της ανεξαρτησίας τους πότε με διπλωματικό και πότε με μαχητικό τρόπο. Έχοντας λάβει κατά καιρούς από τους ισχυρούς του πλανήτη υποσχέσεις τόνωναν τις ελπίδες τους, που διαψεύδονταν καθώς η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν δεν συνέπιπτε με τα μεγάλα συμφέροντα. Η πρώτη περιοχή, που απέκτησε είδος αυτονομίας, ήταν το ιρακινό Κουρδιστάν μετά την εισβολή των Αμερικανών και των συμμάχων τους στη χώρα. Φυσικά δεν έσπευσαν οι ισχυροί να αναγνωρίσουν ανεξάρτητο κουρδικό κράτος υπολογίζοντες τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Ακολούθησε το συριακό Κουρδιστάν, τον έλεγχο στο οποίο ασκούν από τριετίας οι κάτοικοί του, καθώς οι οπλισμένοι και κατευθυνόμενοι από τους ισχυρούς της γης δολοφόνοι τζιχαντιστές λεηλατούν και ρημάζουν τη χώρα. Το θλιβερό είναι ότι οι Κούρδοι μας μοιάζουν στο θέμα της διχόνοιας και έτσι εύκολα υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Οι Αμερικανοί θα τους ήθελαν μέσο κρούσης κατά του μισητού Ιράν, στο οποίο επίσης κατοικούν Κούρδοι. Φαίνεται όμως πώς όλα τα σχέδια που έχουν κατά καιρούς καταστρώσει δεν ευοδώνονται και το Ιράν παραμένει ακόμη δύσκολος στόχος.

Συνέχεια →

ΘΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΟΧΙ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο ελληνισμός διέρχεται την τρίτη μεγάλη παρακμή στη μακραίωνη ιστορική του πορεία. Κατά τις δύο προηγούμενες κατέστη εύκολη λεία εισβολέων, Ρωμαίων και Τούρκων. Αποφεύγοντας να εγκύψουμε στα αίτια της παρακμής και να διδαχθούμε από τα σφάλματα των προγόνων μας συνήθως υπερτονίζουμε την προσφορά των πολιτιστικών αγαθών μας στους κατακτητές. Σήμερα δεν διατρέχουμε κίνδυνο κατάκτησης της ίδιας μορφής με τις άλλες του παρελθόντος, είμαστε όμως, δυστυχώς, εν αγνοία μας κατακτημένοι. Έχουμε υποταχθεί σε τρόπο βίου αλλοτριωτικό, τα πρότυπα του οποίου είναι η παντελής λήθη της παράδοσης και των πολιτιστικών αξιών μας, η παραίτηση από κάθε είδους δημιουργία, ο άκρατος καταναλωτισμός και ο δουλοπρεπής μιμητισμός. Υποταγμένοι στο πλασματικό αυτό είδος βίου, άβουλοι και μοιραίοι, προβαίνουμε σε απόπειρα εορτασμού των λαμπρών επετείων του παρελθόντος οκνοί και ράθυμοι υπό την επήρεια κάποιων τύψεων για την αναξιότητά μας έναντι εκείνων που έγραψαν τα έπη ή με διάθεση να τους μειώσουμε, ώστε να σμικρύνουμε το χάσμα που μας ξεχωρίζει απ’ αυτούς!

Συνέχεια →

Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ (2)*

 Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878) σχηματίστηκε η μεγάλη Βουλγαρία, τα σύνορα της οποίας εκτεινόταν προς δυσμάς ως τον Αλιάκμονα αφήνοντας εκτός του εδάφους της μόνο τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Πολλά λέγονται για τον πανσλαβισμό και τις δόλιες μεθοδεύσεις του κατά του ελληνισμού. Αποσιωπάται όμως ότι η Ρωσία είχε προτείνει τότε στην Ελλάδα πολεμική σύμπραξη κατά των Τούρκων, την οποία η χώρα μας απέρριψε καθ’ υπόδειξη του πρεσβευτή της Αγγλίας προς το φερέφωνό της βασιλιά μας. Αν η χώρα μας ήταν ανεξάρτητο κράτος και όχι προτεκτοράτο της Αγγλίας, η Μακεδονία και η Θράκη θα ήταν ελεύθερες το 1878 και η Βουλγαρία θα περιοριζόταν στα σημερινά της εδάφη και δεν θα έπασχε από τον αρρωστημένο μεγαλοϊδεατισμό, που εξέθρεψε η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.

Συνέχεια →

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Τι ακριβώς γιορτάζουμε κατά την επέτειο; Ασφαλώς την επικράτηση των ελληνικών ανταρτικών σωμάτων επί των αντιστοίχων βουλγαρικών μετά από αιματηρό αγώνα τεσσάρων ετών χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πρέπει να μας γεμίζει η επέτειος μόνο ικανοποίηση και υπερηφάνεια; Ασφαλώς ναι, θα απαντήσουν κάποιοι έχοντας υψηλό το πατριωτικό φρόνημα ή έχοντας εμποτιστεί από το εθνικιστικό δηλητήριο, το οποίο άφθονο παροχέτευσε και στη Βαλκανική η δυτική σκέψη. Υπάρχει όμως και άλλη προσέγγιση προς το θέμα μας, η εκκλησιαστική.

Συνέχεια →

ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 1814 – 2014

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Συμπληρώθηκαν 200 έτη από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, εκείνης που έμελλε να οργανώσει την ελληνική επανάσταση το 1821. Συνήθως περιοριζόμαστε στην αναφορά στους τρεις ιδρυτές της Σκουφά, Ξάνθο και Τσακάλωφ. Πέραν αυτού ελάχιστα γνωρίζουμε και αυτά στρεβλωμένα.

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε τη 14^η Σεπτεμβρίου 1814, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (ημέρα όχι χωρίς νόημα για τους πρωτεργάτες), στην Οδησσό, πόλη που κτίστηκε κατ’ εντολή της τσαρίνας Αικατερίνης μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους κατά το τέλος του 18^ου αιώνα. Η σημαντική θέση της είχε ως συνέπεια την εγκατάσταση εκεί κατοίκων διαφόρων εθνοτήτων, μεταξύ των οποίων και Ελλήνων, οι οποίοι επιδόθηκαν κυρίως στο εμπόριο. Η ίδρυση της Εταιρείας σε ρωσικό έδαφος παρείχε ασφάλεια και βεβαιότητα ότι σε περίπτωση αποκάλυψής της δεν θα είχαν τα μέλη της την τύχη του Ρήγα και των συντρόφων του. Κατά τα τέσσερα πρώτα έτη τα μέλη της δεν ξεπερνούσαν τα τριάντα. Στη συνέχεια η έδρα της μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, καθώς οι ιδρυτές της μετακινήθηκαν εκεί, όπου ο Σκουφάς άφησε την τελευταία του πνοή.

Συνέχεια →