Ομιλία στην ΚΥΡΙΑΚΗ  του Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ,

Μτθ, δ΄, 18-23,** 26-06-2011.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*        

«Και καταλιπών την  Ναζαρέτ ελθών κατώκησεν εις Καπερναούμ την παραθαλασσίαν,

                                                                                     εν ορίοις Ζαβουλών και Νεφθαλείμ», Μτθ, δ΄, 13.  

Από εδώ αρχίζει το Πάτριον εορτολόγιο με βάσιν το Πάσχα. Αυτό είναι έργο της άκτιστης ενεργείας του αγίου Πνεύματος, που όπως όλα τα έργα του Θεού, αναπτύσσεται κυκλικά μέσα στον ιστορικό χρόνο, χωρίς να έχει αρχή και τέλος ή καλύτερα κάθε σημείο του κύκλου είναι και αρχή και τέλος.

Στο ορθόδοξο εορτολόγιο ανακυκλώνεται η δημόσια Ζωή του Χριστού μέχρι και την Πεντηκοστή, που έγινε η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, και ενσωματώνονται όλες οι κινητές εορτές, από το 33 μ.Χ. μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην ΚΥΡΙΑΚΗ των ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ,

Μτθ, ι΄, 32-33,  37-38, ιθ΄, 27-30,** 10-06-2012.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού», Ψαλμ., ΞΖ΄, 36.

Η σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων οφείλεται εις μιαν γυναίκα, αγίαν γυναίκα, την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, πρώτη σύζυγο του Λέοντος του σοφού. Η καθιερωθείσα όμως από τους Πατέρας Κυριακή των αγίων Πάντων έχει βαθύτερη σημασία. Και είναι όντως θεόπνευστη αυτή τους η επιλογή μετά την Κυριακήν της Πεντηκοστής, γιατί η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος είναι το ιδρυτικό και συστατικό της Εκκλησίας γεγονός. Γι’ αυτό και η ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Αγιοπνευματική και σήμερα γιορτάζει όλο το πλήρωμα των πιστών της, που είναι οι Άγιοι Πάντες.

Συνέχεια →

Γενέθλιον του Τιμίου Προδρόμου,

Λουκ. α 1-26 & 57-68 & 76-80, 24-6-2012**

 Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν μόνο δύο σημαντικά γεγονότα, τα οποία ο Θεός τα αναγγέλλει μέσω του Αρχαγγέλου Γαβριήλ. Και αυτά είναι η Γέννηση του Προαιώνιου Υιού του Θεού κατά σάρκα και η γέννηση του Προδρόμου και Βαπτιστού του Ιωάννου, του μείζονος «εν γεννητοίς γυναικών» (Ματθ, 11, 11), σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Την γέννηση του Προδρόμου ακολουθεί και το θαύμα της λύσεως της γλώσσας του πατέρα του Ζαχαρία, την οποία έδεσε ο Αρχάγγελος, γιατί δεν πίστεψε στα λόγια του.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ, Ιω., ζ΄, 37-52,**         03-06-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος ου έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις Αυτόν», Ιω., ζ΄, 39.

ΟΛΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ.

Όλα τα έργα στον πλανήτη, είναι αποτελέσματα δύο ειδών ενεργείας: της κτιστής (του ανθρώπου) και της άκτιστης (του Θεού).

Τα έργα του Θεού είναι κύκλοι δηλαδή γραμμές που δεν έχουν αρχή ούτε τέλος. Παράδειγμα: Ο γενετικός  κύκλος, (το αυγό και η κότα), ο κύκλος του CO2, ο βιολογικός κύκλος της διαιωνίσεως της ζωής, ο αστρονομικός, ο εβδομαδιαίος (ανακύκλωση των 7 ημερών), ο μετεωρολογικός κύκλος  και άλλα  αναρίθμητα.

Τα έργα των ανθρώπων είναι γραμμές, που έχουν αρχή και τέλος. Σπίτια, αυτοκίνητα,  δρόμοι, υπολογιστές, τηλεοράσεις, διαστημόπλοια, ιδεολογίες, συστήματα, κόμματα είναι γραμμές, έργα του ανθρώπου. Έχουν αρχή και τέλος. Αυτό ήθελε να δείξει και ο Πλάτων με τις γεωμετρικές κατασκευές στην θεωρητική Γεωμετρία, με τον κανόνα (χάρακα) και τον διαβήτη, (Άνθρωπος και Θεός).

Συνέχεια →

Ομιλία στην ΚΥΡΙΑΚΗ των ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ της εν  ΝΙΚΑΙΑ  Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ   ΣΥΝΟΔΟΥ, Ιω., Ιζ΄, 1-13**, 27-05-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

Σήμερα εορτάζομε την επέτειον της συγκροτήσεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι Κανόνες της οποίας, όπως και των άλλων έξι, έχουν κύρος αλάθητον. Ας δούμε λοιπόν το ιστορικόν αυτής της Συνόδου για να μην είμαστε αγράμματοι, γιατί αυτό σημαίνει όχι  μόνον φτώχεια γνώσεων αλλά και εκτροχιασμόν της πορείας ζωής, της δικής μας και των παιδιών μας που  θαμπώνονται από τις  γνώσεις  πολύ διαβασμένων Αιρετικών που είναι πολύ επικίνδυνο.

Συνέχεια →

Ομιλία στην ΚΥΡΙΑΚΗ του ΤΥΦΛΟΥ,  6η από το ΠΑΣΧΑ,

Ιω.,  θ΄, 1-38, 20-05-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Συ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού;», Ιω., θ΄, 35.

Το σημερινό θαύμα συνέβη όταν ο Χριστός αναχώρησε από την εορτή της σκηνοπηγίας (μεσοπεντηκοστής), όπου κινδύνευσε να τον λιθοβολήσουν. Και ενώ αναχωρούσε, είδε έναν άνθρωπο τυφλόν εκ γενετής, και με παρέμβαση των μαθητών, τον θεράπευσε δια μέσου της κολυμπήθρας του Σιλωάμ. Εκεί κάτω, από την υπακοή του στον (Χριστόν), ο εκ γενετής τυφλός βρήκε το φως του.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην ΚΥΡΙΑΚΗ της Σαμαρείτιδος, 5^η Κυριακή του Πάσχα,     Ιω., δ΄ 5-42**, 13-05-2012

Του (+) π.Νικολάου Φαναριώτη*      

«Οι αληθινοί προσκυνηταί, προσκυνήσουσι τω Πατρί εν πνεύματι και αληθεία»,

Ιω, δ΄, 23.

Η άγνοια, ή μάλλον η αγραμματοσύνη πάνω στα θέματα της ορθοδοξίας, έχει γεμίσει την ορθόδοξη νεολαία μας από ναρκομανείς και εξαρτημένους, από AIDS και διαφθορά, από προγαμιαίες σχέσεις και διαζύγια. Και έχει γεμίσει και τις εθνικές οδούς από τα εικονοστάσια του θανάτου, και εμάς τους υπόλοιπους από πόνους και βάσανα.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας ζωής του Χριστού: «Ως ουν έγνω ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι Ιησούς  πλείονας μαθητιάς ποιεί και βαπτίζει ή Ιωάννης, καίτοι γε Ιησούς αυτός ουκ εβάπτιζεν, αλλ’ οι μαθηταί αυτού. Αφήκε την Ιουδαία και απήλθεν πάλιν εις την Γαλιλαία. Έδει δε αυτόν διέρχεσθαι δια της Σαμαρείας, έρχεται ουν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην, Συχάρ…», (Ιω. δ΄, 1-5). Ήταν 12 μεσημέρι και κουρασμένος από την οδοιπορία καθόταν πάνω στο ποτήρι του πηγαδιού. Τότε έρχεται μια γυναίκα εκ της Σαμαρείας να αντλήσει ύδωρ μες το καταμεσήμερο. Από τη συζήτηση με τον Χριστό που αρχισε με μια  απλή αφορμή, «δος μοι πιείν» προέκυψαν τα εξής:

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην ΚΥΡΙΑΚΗ του ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ της Βησθεδά, 3^η Κυριακή του Πάσχα, Ιω, ε΄,  1-15**,  26-05-2013

Του (+) π.Νικολάου Φαναριώτη*

«Έστι δε εν τοις Ιεροσολύμοις, επί τη προβατική κολυμβήθρα, η επιλεγομένη εβραϊστί Βηθεσδά, πέντε στοάς έχουσα»

Η Βηθεσδά είναι έργο του σοφού Σολομώντος, σαν συμπλήρωμα του ναού, Β΄ Παραλ.-Χρονικά, δ2, 5-6. Κολυμβήθρα θα πει μεγάλη τεχνητή λίμνη σε τύπον πισίνας, με πέντε θολωτά υπόστεγα. Προβατική λέγεται από την τοποθεσία πλησίον της προβατικής πύλης, όπου οδηγούντο τα πρόβατα προς θυσία και ελούοντο για να είναι καθαρά την ώρα της θυσίας.

Φυσικά μετά την τρίτη ανοικοδόμηση του ναού επί Ηρώδου του Μεγάλου πήρε την μορφήν που περιγράφει το Ευαγγέλιο χίλια χρόνια αργότερα: «Εν ταύταις κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν», Ιω., ε΄, 3. Διότι από καιρού εις καιρόν κατέβαινε άγγελος και ετάραττε το ύδωρ: «Ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχή του ύδατος υγιής εγίνετο ώ δήποτε κατείχετο νοσήματι», Ιω., ε΄, 4.

Τώρα εντοπίζει το θέμα ως εξής:  Ήταν εκεί ένας άνθρωπος, «38 έτη έχων εν τη ασθενεία αυτού. Τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον και γνούς ότι πολύν χρόνον έχει, λέγει αυτώ: θέλεις υγιής γενέσθαι;». Το θαύμα είναι γνωστό και σε πρώτη φάση ολοκληρώθηκε με την προσταγή, που δείχνει την δύναμη της θεότητος του Ιησού: «Άρον τον κράβαττον σου και περιπάτει». Υπάρχει όμως και δεύτερη φάση, πολύ σπουδαιότερη, που θα την επισημάνω με δύο ερωτήματα:

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ, Μρκ, ιε΄ 43 – ιστ΄ 8,**

29-04-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«…έραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί  ελθούσαι…»

Σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας της μυροφόρας, δηλαδή της αναστάσιμης. Η σημερινή περικοπή είναι το χρονικό της συμμετοχής της στην Ταφή και στην Ανάσταση. Και επειδή αυτά τα δύο γεγονότα έχουν υπερκόσμια θέση μέσα στην δημιουργία, γι αυτό η εκκλησία τους έχει δώσει κεντρική θέση στις Κυριακές του 50ντηκοσταρίου. O Τάφος, ο Λίθος, τα Μύρα, ο Σεισμός, ο Άγγελος, το άνοιγμα της θύρας του Μνημείου, το Μύρωμα του εσωτερικού του τάφου, πού συνεχίζεται (αναγωγικά) μέχρι σήμερα από τις σύγχρονες μυροφόρες όλων των εποχών, δεν είναι απλώς ειδυλλιακά γεγονότα που συγκινούν, αλλά είναι υπερκόσμια γεγονότα (όχι απλά κοσμοϊστορικά, που δεν έγιναν ποτέ παρελθόν).

Και δεσπόζουν στην παγκόσμια Ιστορία, αλλά πολύ πιο πέρα απ’ αυτήν, στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας. Πιο απλά, ο κόσμος, το σύμπαν, κατά κοινή ομολογία έχει τέλος, αλλά η Ανάστασις δεν έχει τέλος: «και της βασιλείας Αυτού ουκ έσται τέλος».  Δύο είναι τα είδη των  πειστηρίων για να καταχωρηθεί  αυτό το γεγονός στην Ιστορία.

1^ον   Η Καταχώρησις  του θανάτου  και  της ταφής

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ – ΘΩΜΑ, 

Ιω, κ’, 19-31**, 22-04-2012.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

                   «Σήμερον έαρ μυρίζει  και καινή κτίσις  χορεύει…»

Σήμερα εορτάζομε τα Εγκαίνια της αναστάσεως του Χριστού, δηλαδή την αρχή της παρουσίας του αναστάντος Χριστού μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητος.

Αυτό  το ίδιο το γεγονός  της Αναστάσεως κανείς δεν το είδε ποτέ είναι γεγονός της όγδοης ημέρας, εκτός ΧΡΟΝΟΥ. Οι μόνοι άλλωστε παριστάμενοι στο μέρος αυτό, δηλαδή οι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο κεραυνοβολήθηκαν: «εσείσθησαν οι τηρούντες και εγένοντο ωσεί νεκροί».

Και όμως ο Αναστάς  δεν μας άφησε άγευστους της ασύλληπτης, για την παρούσα ζωή, Χαράς που πηγάζει από την ανάσταση και κατακλύζει τα σύμπαντα: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γή και τα καταχθόνια».

Συνέχεια →