Είναι γνωστοί οι κάπου τριακοσίων χρόνων εναντίον των χριστιανών διωγμοί με τα εκατομμύρια των θυμάτων. Και βέβαια η εύσχημη πρόφαση των διωκτών τους ήταν ότι η χριστιανική θρησκεία αποτελούσε προσβολή σε βάρος της δικής τους θρησκείας. Για να επαληθεύονται έτσι τα λόγια του Χριστού, που είπε ότι «αυτοί, που θα σας θανατώνουν θα πιστεύουν ότι προσφέρουν λατρεία στο Θεό» (Ιωάννου:16,2).
Στο άρθρο μου «προς αντιφασίστες νέους» («το χωνί», 12-10-14), το οποίο κοινοποίησα και μέσω του ιντερνέτ, μεταξύ άλλων έγραφα: «Η αλήθεια φωνάζει ότι ο φασισμός ζει και βασιλεύει, σε κάθε περίπτωση, που το κατεστημένο, επικαλούμενο την ανήθικη εξουσία του, καταδυναστεύει και καταληστεύει το λαό. Όπως συμβαίνει και τώρα, στον τόπο μας. Όπου οι χειρότεροι φασίστες και οι μεγαλύτεροι, στη νεότερη ιστορία της χώρας μας, απατεώνες και προδότες δολοφονούν όχι έναν και δύο αλλά χιλιάδες και εκατομμύρια Ελλήνων. Και συλλήβδην ολάκερη την πατρίδα μας».
Και κάποιος Δικηγόρος είχε την καλοσύνη να μου αποστείλει ιμέηλ, όπου, μεταξύ άλλων, τονίζει και τα εξής αξιοπρόσεχτα:
Αυτές οι μέρες, είναι μέρες μνήμης. Μνήμης δόξας και οδύνης. Δόξας για το ηρωικό έπος του ’40, αλλά και οδύνης για τα πικρά χρόνια της κατοχής. Με τα τόσα περιστατικά, που ζήσαμε στην πανανθρώπινη, την πανελλήνια, αλλά και τοπική μας κοινωνία.
Όπως, για παράδειγμα, στο χωριό μας (Σκουτεσιάδα Αιτ/νίας). Με τον υπέργηρο Αριστείδη τον Τσιούμα, που καλούσε, απ’ το αντικρινό βουνό σε βοήθεια το γιο του, το Γιώργο. Γιατί βέβαια, δεν μπορούσε να μας ακολουθήσει στο βουνό, που εμείς είχαμε κρυφτεί. Και τον αφήσανε εκεί με την πεποίθηση ότι ήταν αδιανόητο τα τέρατα της άριας ορδής να πειράξουν έναν 90χρονο γέροντα. Ωστόσο οι μεγαλύτεροι έκαμαν σύσκεψη, για να πάει κάποιος να τον συναντήσει. Γιατί, ενώ την πρώτη μέρα φαίνονταν να κάνουν περιπολίες οι Γερμανοί στο βουνό της Τέμπλας, όπου βρισκόταν ο γέρος, την επόμενη όμως και τη μεθεπόμενη δεν ξαναφάνηκαν. Κι επειδή ο γέρος φώναζε όλο και συχνότερα και εντονότερα, αποφασίστηκε να πάει ο πατέρας μου (φωτογραφία).
Αναφερόμενοι κάποιοι, μέχρι πρότινος, στην οικονομική κρίση, μιλούσαν για «σοκ και δέος». Δυστυχώς όμως από δω και πέρα θα γίνεται λόγος και περί φρίκης. Και, όχι μόνο σχετικά με την οικονομική κρίση, αλλά και πολλές άλλες παραμέτρους της ζωής μας, που μπορεί να κάμουν τη φρίκη ασύγκριτα χειρότερη ακόμη κι απ’ αυτή, που αντιμετώπιζαν οι μεσαιωνικοί λαοί στην εποχή της ιερής εξέτασης.
Βέβαια η φρίκη αυτή δεν μας προέκυψε αιφνιδίως. Αφού έχουμε προκαταβολές της. Έτσι που να μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα ίχνη της υποχθόνιας πορείας της:
(+) Του Γιώργου Υφαντή*
Μικρασία. Αύγουστος 1922. Βαδίζοντας προς το Σαλιχλί, μέρα και νύχτα, χωρίς κουραμάνα αλλά προπάντων χωρίς νερό, που ήταν ο μεγάλος κίνδυνος, βρήκαμε, κατά τα μεσάνυχτα, μια λούτσα και μέσα σ’ αυτή βουβάλια. Βουτάμε τα παγούρια στις γούβες της λούτσας και πήραμε λίγο νερό. Δεν πίνονταν, γιατί βρωμούσε. Έβαλα γάζα και ρούφηξα λίγο και κρατούσα ανοιχτό το στόμα να φεύγει η βρώμα και να μην ξεράσω, αν και το στομάχι ήταν αδειανό.
Κατά το κολατσιό, φτάσαμε 5-6 χιλιόμετρα έξω απ’ το χωριό και ξεφορτώσαμε λίγο πάνω απ’ τη σιδηροδρομική γραμμή. Ένας στρατιώτης θα πήγαινε κάπου για νερό. Του ’δωσα το παγούρι μου κι ακούμπησα σ’ ένα σακί. Αποκοιμήθηκα αμέσως.
Παπα-Βαλής, ένας μεγάλος ήρωας…
Του παπα Ηλία Υφαντή*
Πρώην κρατούμενος των φυλακών Κερκύρας μου είχε μιλήσει για κάποιον παπά στο Αγρίνιο, που στα χρόνια της Κατοχής έκανε παράτολμα κατορθώματα. Και σκέφτηκα: Πώς είναι δυνατόν να υπήρξε ένας τέτοιος παπάς και να μην έχει ακουστεί τίποτε γι’ αυτόν! Και όμως είναι! Γιατί, όπως φαίνεται, τον «έθαψε» η ομερτά της γερμανοτσολιάδικης καμόρα.
Αλλά ποιος ήταν ο παπάς αυτός;
Μωρία και μοχθηρία…
Του παπα Ηλία Υφαντή
«Σκοπός και πρόθεσή μου δεν είναι να είμαι τιμωρός, αλλά πατέρας»! διατείνεται ο Σ/τος Μητροπολίτης Αιτ/νίας σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα.
Και μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας: Από πού κάποιοι δεσποτάδες αντλούν το δικαίωμα να είναι τιμωροί; Όταν ο ίδιος ο Χριστός διακηρύσσει ότι «δεν ήρθα, για να κρίνω, αλλά για να τον σώσω τον κόσμο»! Και από πού προμηθεύτηκαν την εξουσιαστική καταδυνάστευση; Όταν ο Χριστός φωνάζει ότι «δεν ήρθα, για να εξουσιάσω, αλλά για να υπηρετήσω»!
Το τρίγωνο της αδικίας…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Μιλάμε, συνήθως, για τους υπουργούς ή τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης. Ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται, παρά για τους υπουργούς και λειτουργούς της Νομιμότητας. Η οποία Νομιμότητα μπορεί, συχνά, να έχει μικρή ή και μηδαμινή σχέση με την αληθινή Δικαιοσύνη. Αν δεν βρίσκεται σε κατάφωρη αντίθεση και δεν έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με αυτήν. Σχετικά, ιδιαίτερα, με τους λειτουργούς της, λεγόμενης, Δικαιοσύνης, η πραγματικότητα μας λέει ότι είναι εγκλωβισμένοι-για να μιλήσουμε χονδρικά- μέσα σε ένα: «τρίγωνο αδικίας».
Η καλή και η κακή πολιτική
Του παπα Ηλία Υφαντή
Ο Σ/τος Αιτ/νίας, που μου απαγόρευσε το κήρυγμα, δεν με έχει ακούσει ούτε μια φορά να. Απλά άκουσε τα όσα του είπανε οι κοσμικοί και θρησκευάμενοι ρουφιάνοι. Και με τη βάση αυτή «αποφάσισε και διέταξε» την απαγόρευση.
Και αυτό συνιστά βαρύτατο σφάλμα και ελάττωμα. Να ακούς, δηλαδή, μόνο τους ρουφιάνους και όχι κι εκείνους, εναντίον των οποίων οι ρουφιάνοι εκτοξεύουν το δηλητήριό τους.
Το έσοπτρο…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Ο Παύλος ανήκε στην εχθρική προς το Χριστό θρησκευτική κάστα των φαρισαίων. Αλλά και ο ίδιος μισούσε και καταδίωκε θανάσιμα τους Χριστιανούς. Κι όμως αγαπήθηκε απ’ το Χριστό, ο οποίος στο δρόμο προς τη Δαμασκό τον κεραυνοβόλησε με τη θεϊκή του αγάπη. Με αποτέλεσμα να γίνει, από άσπονδος εχθρός του χριστιανισμού, ο μεγαλύτερος απόστολός του. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα στην ιστορία του παγκοσμίου πνεύματος.
