Θλιμμένα φεγγάρια

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Θλιμμένα φεγγάρια απόψε

                                                τα μάτια σου

πάνω απ’ τις κορφές των δέντρων

         με κοιτάζουν καταμεσής στη νύχτα

Η πνοή μου θροΐζει στα φυλλώματα

                                                  των πεύκων

  Συνέχεια →

Αφέτης των ανέμων

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Νηφάλιος να τοξοβολείς,

                  μα μη με ρωτάς για στόχο

όμως πάντα να ψάχνεις τη ρωγμή,

                 στη φτέρνα την ακάλυπτη

και τον τρόμο

                 στην όψη του κολλυβιστή

καθώς θα σέρνεται

                      στο άρμα σου δεμένος  

                                              Συνέχεια →

Μετανάστης

Του Γιάννη Ποταμιάννου*

Έρμαιο στον άνεμο κι όλοι μακριά του

Τον λοιδορούν οι μέρες, περνούν

                                              σαν τα βαγόνια

σφυρίζει σ’ ορθρινό τοπίο

                           του χρόνου η ατμομηχανή

Συνέχεια →

Μεσάνυχτα και κάτι

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Μεσάνυχτα και κάτι

το φεγγάρι μπήκε απ’ το παράθυρο

και τον πήρε απ’ το χέρι

Συνέχεια →

Η γλώσσα είναι Προκρούστης

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Η γλώσσα είναι Προκρούστης

μ’ ένα κρεβάτι κι ένα πέλεκυ

στον ώμο

που καρτερεί για φόνο

Η γλώσσα είναι ένα καράβι

στους ωκεανούς του γαλαξία

Συνέχεια →

Φωνή μου εσύ

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Αχ φωνή μου εσύ

αλλοτινό θρόισμα

στα φυλλώματα των δέντρων

Σαν ζυγώνει η νύχτα

σε βρίσκω στη νοσταλγία της μυρωδιάς

του γιασεμιού

Συνέχεια →

Μια νύχτα με φεγγάρι

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 Ξύπνησα μια νύχτα καταμεσής

στον ουρανό

Σαν σκυλί μ’ ακολουθούσε το φεγγάρι

Από δέντρο σε δέντρο

από ξέφωτο σε ξέφωτο

κι έμπαινε μέσα μου βαθειά

ατσάλινο νυστέρι ξυλογλύπτη

να λαξεύει δειλά δειλά το όνειρο

Συνέχεια →

Παράπλευρη απώλεια

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

Πάντα ωρυόμενος

πάντα εξεγερμένος

θιασώτης του νέου,

ιερολοχίτης οπλομάχος

δικαιώθηκε

Συνέχεια →

Πρωτομαγιά, οίστρος ταξικός

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

  Πρωτομαγιά

κάτι σαν διαδήλωση που τελείωσε

Όπως μυρμηγκιές κύματα

ανάμεσα στις Κυκλάδες

Όπως επιτάφιος που κουβαλάει το πλήθος

Όπως ξόδι σε πεδινό χωριό

Συνέχεια →