Je suis ISIS

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Το Ισλαμικό Κράτος είναι μία «μαύρη τρύπα». Είναι το σημείο εκείνο του πλανήτη, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός λαμπρού πολιτισμού. Ο πυρήνας του πολιτισμού, που διεφύλαξε και διέδωσε στον Δυτικό κόσμο μεγάλο μέρος της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, που μετέφρασε στα αραβικά τον Αριστοτέλη και τον Ορθό Λόγο του, για να τον επανερμηνεύσει η Δύση, στη συνέχεια, ως Ratio. Ο πυρήνας του Πολιτισμού, που στην ακμή του περιείχε τόση «πληροφορία» όσο δύο φορές ο γνωστός κόσμος της εποχής του. Τα απομεινάρια αυτών των πολιτισμικών «πληροφοριών» πουλάνε, ακόμη και σήμερα, οι Ίβηρες στους τουρίστες.

Συνέχεια →

Αφήστε ρε τους Ανθρώπους!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στις τόσο περισπούδαστες και σπουδαιοφανείς αναλύσεις μου, έχω παραλείψει να σας συστήσω την προγιαγιά μου, το Ζαμπιώ. Βλέπεις, οι γυναίκες στην Κρήτη διατηρούσαν ακόμη τότε, σε όποια ηλικία κι αν έφταναν, μια κοριτσίστικη «ουδετερότητα». Παρέμεναν για πάντα «το μικιό», το Ζαμπιώ.

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Όταν, λοιπόν, το Ζαμπιώ είδε για πρώτη φορά, στη ζωή της, τηλεόραση εξοργίστηκε όσο δεν πάει.  «Γιάντα μωρέ το βάλανε το κακομίτσικο το κοπέλι εκειά μέσα; Απού να τσι πάρει…» άστραφτε και βρόνταγε, πεισματικά απτόητη στις τόσες και τόσες τεχνολογικές εξηγήσεις μας.

Συνέχεια →

ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΚΩΝ: Μια ψυχοκοινωνική ανάλυση της νεοελληνικής κρίσης

Του Αντώνη Ανδουλιδάκη*

Να δηλώσω εξ’ αρχής ότι οι θέσεις που ακολουθούν δεν είναι οριστικές. Τις καταθέτω, μάλλον, ως προσωρινές ψηλαφίσεις των κατευθύνσεων που είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία από δω και πέρα.

Παρ’ όλα αυτά, ίσως να μπορούν να αποτελέσουν μια βάση για αποτελεσματικότερες προσεγγίσεις στο μέλλον, παρ’ εκτός και αν στο αναμεταξύ επαληθευθούν, με σφοδρότητα, οπότε θα πρέπει μάλλον να μιλάμε για άλλα πράγματα, παρά, και πάλι, για το «πως φτάσαμε ως εδώ».

Κάθε μορφή συλλογικότητας, από την πιο μικρή παρέα ως τα μεγάλη έθνη, διακρίνεται από κρίσιμους παράγοντες που ευνοούν ή υποθηκεύουν την εν γένει συνεκτικότητα, αλλά και την ίδια την ύπαρξη της. Κάποιους από τους παράγοντες αυτούς, τους πιο καίριους, και τον τρόπο με τον οποίο επιδρούν στην νεοελληνική κοινωνία, επιχειρούμε να αναλύσουμε παρακάτω.

Συνέχεια →

Δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος με τον εαυτό μου

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ε, όχι λοιπόν, όχι, δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένος από τις πράξεις μου. Και σ’ αυτό δεν μου φταίει κανένας Σύριζας και κανένας Τσίπρας. Καμία Μέρκελ και κανένας τρισκατάρατος Σόϊμπλες.

Και πρέπει να το πω καθαρά, πριν απ’ όλα για να το ακούσω εγώ: δεν είμαι ικανοποιημένος με τον κόσμο που έχω δημιουργήσει, με αυτό που «κάνω» στους άλλους, με τον τρόπο που διαμορφώνω τη γνώμη των άλλων για μένα και,τελικά, με τον τρόπο που χτίζω τη γνώμη που έχω για τον ίδιο μου τον εαυτό. Και δεν έχω λόγο να κρύβω πια την προσωπική μου δυσαρέσκεια.

Συνέχεια →

Η οριακή κοινωνία

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ο Έλληνας, ιδιαίτερα, των τελευταίων ετών της προ-μεταπολιτευτικής περιόδου έθετε σαν στόχο την αναζήτηση νέων συνόρων, την κυριαρχία στη φύση, τη βελτίωση της παραγωγικής του ικανότητας, την κοινωνική αλλαγή, ακολουθώντας, λίγο ως πολύ, το κυρίαρχο εισαγόμενο δυτικό πρότυπο.

Η μεταπολίτευση έθεσε στο επίκεντρο την αναζήτηση του εαυτού, την αυτοπραγμάτωση, την αυτοεκπλήρωση και τα διάφορα άλλα.. «-αυτό», αντιγράφοντας και πάλι τη δυτική ναρκισσιστική επιταγή, «να είσαι ο εαυτός σου και στ᾿… σου».

Συνέχεια →

Το Θερμοκήπιο της Ήττας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Είναι, πραγματικά, δραματικό το γεγονός ότι αυτό που δεν τόλμησε ένας δικτάτορας, ο Μεταξάς, επικαλούμενος τον εύλογο «εκβιασμό» των ισχυρών ομοϊδεατών του και την επικινδυνότητα ενός καταστροφικού «Ζαλλόγου», είχε το θράσος να πράξει ένας εκλεγμένος Αριστερός πρωθυπουργός.

«Η υψηλότερη τέχνη του πολέμου είναι να μην πολεμάς καθόλου! Αλλά, αντίθετα, να υπονομεύσεις οτιδήποτε έχει αξία στην χώρα του εχθρού σου, ώστε η αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό του εχθρού σου να διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να μην σε θεωρεί καν εχθρό. Και αντίθετα να πιστέψει ότι το δικό σου σύστημα, ο δικός σου πολιτισμός και τα δικά σου ήθη αποτελούν εναλλακτικές, που όχι μόνο δεν τις απεχθάνεται, αλλά τις επιθυμεί και τις προτιμά από το να πεθάνει για τις δικές του».

Συνέχεια →

Το management των ψευδαισθήσεων

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

«Ενδεχομένως να μπορείτε να με κατηγορήσατε ότι έχω αυταπάτες, αλλά δεν μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι είπα ψέματα».

ΑΛΈΞΗΣ  ΤΣΊΠΡΑΣ, Πρωθυπουργός.

Σ’ έναν κόσμο βεβαιοτήτων πάσης φύσεως, σ’ έναν άκαρδο κόσμο, πλημμυρισμένο απ’ την κουλτούρα του «εγώ», δεν υπάρχει πιο επώδυνο και βασανιστικό πράγμα απ’ την ομολογία των ψευδαισθήσεων μας.

Όταν ο ανυποψίαστος σύζυγος επιστρέφει αιφνιδιαστικά στο μικροαστικό του διαμέρισμα, έτσι καθώς τοποθετεί τα κλειδιά του στην διπλοκλειδωμένη πόρτα ασφαλείας, τίποτα δεν φαίνεται ότι μπορεί να διαταράξει την αυταπάτη που ο ίδιος έχει οικοδομήσει σε σχέση με την πραγματικότητα της ζωής του. Όμως, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, μερικές λέξεις του στυλ «μανάρι μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις» θα κλονίσει συθέμελα τον κόσμο του, ρηγματώνοντας με οδυνηρό τρόπο την πραγματικότητα.

Συνέχεια →

Θέλουμε πίσω το χώμα μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*

Πώς αλλιώς, με ποιά άλλη αλληγορία να μιλήσει κανείς για την απώλεια του τόπου; Ποιός άλλος έρωτας, παρά ο έρωτας στο χώμα που πατάς, μπορεί να συμβολίσει το χάσιμο του τόπου; Και τι να κάνει κανείς αν του τραβήξουν το χώμα κάτω απ’ τα πόδια;

Και ξαφνικά μια μέρα, μια ωραία μέρα, δεν έχεις τι να πεις. Νιώθεις ότι βουβαίνεσαι ή ότι πρέπει με κάποιο τρόπο να βγάλεις το σκασμό. Είπες πολλά και στην πραγματικότητα οι λέξεις σου δεν καταφέρνουν να κινητοποιήσουν ούτε εσένα τον ίδιο. Είναι λες και οι λέξεις έχασαν την πανάρχαια δύναμη τους να αφυπνίζουν τους νεκρούς. Τσιμουδιά λοιπόν. Σαν ένας ερωτευμένος που ξαφνικά σταματά να είναι. Παύει να είναι. Δεν είναι πια. Όχι μόνο ερωτευμένος, αλλά δεν «είναι» καν.

Συνέχεια →

Το μπόι ενός πιτσιρικά

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Τώρα, απέναντι στα ίδια πακτωμένα πυροβόλα, στέκεται βουβός ένας ολόκληρος λαός με την ψυχή του κουρελιασμένη, όλοι «μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», θεατές της ζωής μας με μόνη έννοια μη και μας πέσει η σακούλα με το ποπκόρν από τα σφιγμένα ποδάρια μας…

Συνέχεια →

Ας γυρίσουμε μέσα μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μια έρευνα ενός Ινστιτούτου Λιανεμπορίου, απ’ αυτά που πουλάνε στους μικρομαγαζάτορες της «ελληνικής επαρχίας των Βρυξελλών» εύλογες αυταπάτες για την προώθηση των πωλήσεων των πάσης φύσεως «λαχανικών», ανακάλυψε, λέει, ότι «αυτό που παλιά ονομάζαμε shopping therapy, έχει σήμερα χάσει το δεύτερο συνθετικό της φράσης. Ο καταναλωτής φεύγει από τη λογική αυτή και μετακινείται προς τη λογική του shopping remorse, δηλ. στις τύψεις (ενοχές) και στο άγχος για το αν έχει κάνει τη βέλτιστη αγορά, που ισοδυναμεί με την εξοικονόμηση χρημάτων και τη μέγιστη ικανοποίηση».

Συνέχεια →