Ομιλία στην αποτομή της τίμιας Κεφαλής του Ιωάννου του Προδρόμου

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

1). Η αποτομή της τίμιας Κεφαλής του Αγίου ένδοξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου (29 Αυγούστου), ΚΥΡΙΑΚΗ  29-8-2010, Μρκ, στ΄, 14-30**

Η γιορτή στη Δύση γιορταζόταν ήδη από τον Δ’ αιώνα, στην Ανατολή φαίνεται πως καθιερώθηκε πριν από τον Ζ’ αιώνα. Τοποθετήθηκε στις 29 Αυγούστου σε σχέση με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου). Η Ύψωση είναι όπως η Μεγάλη Παρασκευή, όπου γίνεται ανάμνηση του Πάθους του Κυρίου. Πριν, λοιπόν, από τον μαρτυρικό θάνατο του Κυρίου προηγείται ο μαρτυρικός θάνατος του Προδρόμου και γίνεται έτσι Πρόδρομος και στον θάνατο Του.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην Ι΄ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ – του σεληνιαζόμενου νέου, Μτθ, ιζ΄, 14-23,** 16-08-2009

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

 «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία».

Το επεισόδιο έγινε την ημέρα της Μεταμορφώσεως στους πρόποδες του όρους Θαβώρ. Ενώ οι τρεις μαθητές Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης ζούσαν μέσα στο όργιο του φωτός, στους πρόποδες οι άλλοι 9 μαθητές, ο κόσμος και ο πατέρας ενός σεληνιαζομένου παιδιού ζούσαν το δράμα του δαιμονισμού.

Κατά την δήλωση του πατέρα: «Σεληνιάζεται και κακώς πάσχει. Πολλάκις γαρ πίπτει εις το πυρ και πολλάκις εις το ύδωρ», Μτθ.ιζ 15. Δηλαδή πολλές φορές πέφτει στην φωτιά του «αναρχισμού» και πολλές φορές στα λασπόνερα της ακολασίας. Είναι το δράμα της νεολαίας όλων των εποχών και της δικής μας.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην Θ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ – ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ, Μτθ, ιδ΄, 22-34, 14-08-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Και ευθέως ηνάγκασεν ο Ιησούς τους μαθητάς αυτού εμβήναι είς το πλοίον και προάγειν αυτόν είς το πέραν έως ού απολύσει τους όχλους», Μτθ, ιδ΄, 22.

Τους «ηνάγκασε», γιατί κάποιος λόγος υπήρχε… Το επεισόδιο που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο συνέβη την ίδια ημέρα που έγινε και το θαύμα της αρτοκλασίας. Αφού δηλαδή όλοι χόρτασαν και πήραν και οι μαθηταί από ένα κοφίνι περισσεύματα, ξαφνικά, και πριν απολύσει του όχλους, «ευθέως ηνάγκασε τους Μαθητάς να μπουν στο πλοίο και να αναχωρήσουν» χωρίς Αυτόν. Τη συνέχεια την ακούσαμε και πρωταγωνιστής ήταν ο Πέτρος.

Η θαλασσινή περιπέτεια του Πέτρου είναι βίωμα της λαϊκής ψυχής. Ας  παρακολουθήσουμε τον ποιητήν:

Συνέχεια →

Ομιλία στην ΕΟΡΤΗ της ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ, Λουκ., ι΄, 38-42 & ια΄ 27-28, **  15-08-2012.

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές, όπως γράφει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωάννης  Φουντούλης  στο  Περιοδικό  Ποιμήν (2004).

Τις πρώτες μαρτυρίες έχομε γι’ αυτήν την εορτήν, κατά τον Ε’ αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθόρισε το Θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Για πρώτη φορά φαίνεται ότι  γιορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός.

Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα «Κάθισμα», ναός επ’ ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα, στο τρίτο μίλι της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ. Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεσθημανή, το «ευκτήριο του Μαυρικίου», όπου υπήρχε και ο τάφος της.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην Ζ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ, των δύο τυφλών και ενός Κωφού, Μτθ, θ΄, 27-35,** 22-07-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«και ενεβριμήσατο αυτοίς ο Ιησούς  λέγων, οράτε μηδείς γινωσκέτω».

Σήμερα θα δούμε ένα θαύμα με περίεργες για μας συνθήκες. Όταν θεράπευσε τους δυο τυφλούς, τους έδωσε εντολή να μην το μάθη κανείς: «και ενεβριμήσατο αυτοίς ο Ιησούς λέγων οράτε μηδείς γινωσκέτω». Το περίεργο είναι ότι αυτό που ζητούσε ήταν ανεφάρμοστο, και φυσικά το ήξερε ο Χριστός. Ήθελε όμως να διδάξει εποπτικά την αποφυγήν ενός από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα: της  κενοδοξίας.

Τι είναι η κενοδοξία

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην ΣΤ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ, του παραλυτικού της Καπερναούμ, Μτθ, θ΄, 1-8,** 24-07-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«ίνα τι υμείς ενθυμίστε πονηρά εν τοις καρδίες υμών;»

Με την αυστηρή αυτή παρατήρηση επετίμησε μερικούς γραμματείς, που ήσαν παρόντες κατά το θαύμα της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ. Το πονηρό είναι το ψέμα που σκέφτηκαν εις βάρος του Χριστού, όταν συγχώρησε τις αμαρτίες του πριν τον θεραπεύσει. Πραγματικά πριν τον θεραπεύσει σωματικά, του είπε καθώς τον είδε επί κλίνης βεβλημένον: «θάρσει τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου… Και ιδού τινές των γραμματέων είπαν εν εαυτοϊς ούτος βλασφημεί». Εις τούτην του παραλύτου την ιστορίαν πράγμα άξιον πολλής παρατηρήσεως είναι η βίαιη αντίδραση του Χριστού σε ένα απλό λογισμό των Γραμματέων.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ, των ΓΑΔΑΡΗΝΩΝ, (Μτθ, ή, 28 έως θ΄, 1)**, 08-07-2012

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν», Μτθ, η΄, 32.

Το βασικό πρόβλημα κάθε ανθρώπου που βγαίνει στη ζωή είναι ό,τι και του τουρίστα, που επισκέπτεται μια άγνωστη χώρα. Αλλά ενώ γι’ αυτόν υπάρχουν χίλιες δυό διευκολύνσεις, χάρτες, γραφεία, κλπ,… για την ζωή επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Παντού ψέμα, απάτη, αλλοτρίωση, δόλος, πλύσις εγκεφάλου, εκμετάλευσις, διαφθορά, δηλαδή ένας κοινωνικός χώρος, η εκκοσμίκευσις, όπου κινείται άνετα ο διάβολος.

Το περιστατικό έλαβε χώραν όταν ο Χριστός  μαζί με τους μαθητάς του, ξεκινώντας από την Καπερναούμ, έφθασε δια θαλάσσης στην απέναντι όχθη της λίμνης Γενησαρέτ, σε μια πόλη που ονομάζεται Γέγερσα ή Γάδαρα.

Συνέχεια →

Ομιλία στην Κυριακή των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ΄  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ  ΣΥΝΟΔΟΥ, Μτθ. Ε΄ 14-19, 17-07-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«…ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία…», Μτθ, ε΄, 15.

Η σημερινή παραβολή είναι μία από τις τρεις μικρές που είπε ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία:

1^η. Το άλας της γης (ο ορός του αίματος)

2^η. Πόλις επάνω όρους κειμένη (το μοναστήρι) και

3^η. Το  αναμμένο λυχνάρι.

Η σημερινή παραβολή παρουσιάζει μιάν οικίαν στην εποχή του Χριστού. Τα φωτιστικά μέσα ήταν: το λυχνάρι και η λυχνία. Εδώ λυχνία ονομάζεται ο λυχνοστάτης, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο ετοποθετείτο το αναμμένο λυχνάρι, για να «λάμπει πάσι τοις εν τη οικία» και επί πλέον ο μόδιος=μετρητής των δημητριακών, (ο κουβάς). Το σκηνικό παρουσιάζει την οικίαν πνιγμένη στο ψηλαφητό σκοτάδι και κάποιον να ανάβει ένα λυχνάρι και να φωτίζει τον χώρο.

Συνέχεια →

ΟΜΙΛΙΑ στην Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ του ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Μτθ, στ΄, 22-33, 03-07-2011

Του (+) π. Νικολάου Φαναριώτη*

«Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός. Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται, εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός ή, όλον το σώμα σου σκοτεινόν έσται»,

Μτθ, στ΄, 22-23.

Άπαξ και ο Κύριος ξεκίνησε την δημόσια ζωή του, δεν έμεινε καθόλου αργός: «και περιήγεν όλην την Γαλιλαία ο Ιησούς διδάσκων εν ταις συναγωγαίς αυτών και κηρύσσων το ευαγγέλιον της βασιλείας και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ», Μτθ., δ΄, 23.

Στις μακρές πορείες του  βρέθηκε σ’ ένα όρος περικυκλωμένος από πλήθη λαού και τους έκαμε μιαν ομιλίαν που, κατά γενικήν ομολογίαν, αναφέρεται τόσο συχνά όσο καμιά άλλη ομιλία οιασδήποτε εποχής: «H επί του όρους ομιλία», βλέπε D. Carnegi, στο βιβλίο «έξω η στενοχώρια» σελ. 14. Από εδώ βγαίνουν τα εξης μηνύματα (SMS), από τον τρόπον διδασκαλίας του Χριστού:

Συνέχεια →