Είναι σαφές ότι επικρατεί απίστευτου μεγέθους ανοησία, υποκρισία και κυρίως ηθελημένη εξαπάτηση της κοινωνίας. Στο ζήτημα της μετανάστευσης, όλα τα ανωτέρω ισχύουν σε υπερθετικό βαθμό.
Το σημερινό θέατρο και γενικότερα η καλλιτεχνική πρακτική στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο, δείχνει εγκλωβισμένη στον τρόπο θεώρησης του Κόσμου και του ανθρώπου όπως αυτός διαμορφώθηκε σταδιακά από τον 15ο αιώνα. Η νεωτερική πρόταξη του ατόμου ως ανεξάρτητου ανώτερων και υπερβατικών υπαρξιακών πραγματικοτήτων περιόρισε την εμβέλειά του στην αενάως πλανώμενη και περιπλανώμενη, αλλά και ζωτική γι’ αυτόν, αναζήτηση της Αλήθειας.
«Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την αλλαγή που εντάσσεται σε αυτό που καλούμε παγκοσμιοποίηση. Δεν μπορούμε όχι μόνο να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε, αλλά ούτε καν να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της… Η πατρίδα μας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι πολιτικοί μας, όλων των κομματικών σχηματισμών, διακηρύττουν την ανικανότητά τους… Έχουμε παραδοθεί στα κεντρικά διευθυντήρια της Ευρώπης, διευθυντήρια που ήδη διασπώνται σε φατρίες που αντιμάχονται μεταξύ τους…». [1].
Αν δούμε την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας πάνω στον πλανήτη μας, θα διαπιστώσουμε μια αυτο-οργάνωσή της –όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης- από την οποία προκύπτει η θετικού προσήμου εξέλιξή της. Αυτή βέβαια η αυτo-οργάνωση περιλαμβάνει πολέμους, βιαιότητες και όλα τα παράλογα, με τα οποία ξεκίνησε ως βιολογικώς και ψυχολογικώς συνυφασμένη με αυτά η ανθρώπινη ύπαρξη, παράλογα τα οποία θέλουμε να ελπίζουμε πως ο πολιτισμός εξαλείφει, αναβιβάζοντάς την σε ανώτερα επίπεδα.
Σε αυτήν την αυτο-οργάνωση οφείλουμε να εντάξουμε και τις μεταναστεύσεις, από την εξάπλωση των Ελλήνων σε όλο το μήκος των παραλίων της Μεσογείου, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου Αμερικανικού κράτους (ΗΠΑ). Για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, ευεργετική (win-win) απεδείχθη η πρόσφατη μετανάστευση Αλβανών στο έδαφος του σημερινού ελληνικού κράτους.
Πολλά χρόνια τώρα, όλοι συζητούν για την πολυπολιτισμικότητα και την ανάγκη εγκαθίδρυσής της στη διάρθρωση των κοινωνιών. Βλέποντας το ζήτημα αυτό ως μια πρόσκαιρη συμπεριφορά αλληλεγγύης προς τους βιαίως δημιουργούμενους οικονομικούς μετανάστες και πολεμικούς πρόσφυγες, είναι σωστό και ευκταίο.
Βλέποντάς το όμως ως νέο τρόπο συγκρότησης και εξέλιξης των κοινωνιών είναι ιστορικώς αυθαίρετο – μη ιστορικώς αιτιολογημένο δηλαδή –, ενώ έχει αποδείξει και στην πράξη τα τραγικά αδιέξοδά του.
Ένας από τους πιο ταλαιπωρημένους όρους της τρέχουσας πολιτικής ορολογίας είναι το «Κέντρο». Χρησιμοποιήθηκε με τρόπο ψευδεπίγραφο και δημαγωγικό, συμμετέχοντας και αυτό στους τρόπους που οι «πολιτικοί» χειραγωγούν τους λαούς, οδηγώντας τους σε εκούσια αποχή από τις πραγματικές πολιτικές διεργασίες. Συχνά λέγεται πως η «πολιτική» απαξιώνεται στα μάτια των πολιτών, δεν είναι όμως ακριβώς έτσι: δεν απαξιώνεται η πολιτική, είναι οι λαοί, είναι οι πολίτες οι οποίοι απαξιώνουν τους εαυτούς τους, οδηγούμενοι στην απόλυτη χειραγώγησή τους από επιτηδείους.
Μετά τις τελευταίες ενέργειες από πλευράς Υπουργείου Παιδείας –σχέδιο για νέο Νόμο των ΑΕΙ και «Επιτροπή Διαλόγου»- επιτρέψτε μας να επανέλθουμε στα ζητήματα αυτά, θεωρώντας πως η Παιδεία στη χώρα μας «δεν ξέρει πού πατά και που πηγαίνει» (δανειζόμενοι στίχο του Σαββόπουλου).
Πρώτα απ’ όλα αυτή η περίφημη «Επιτροπή Διαλόγου»
Ο κόσμος και η «ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία»[i], τη δικιά σου ανοησία και ανικανότητα να την παρακολουθήσεις. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε την αλλαγή που εντάσσεται σε αυτό που καλούμε «παγκοσμιοποίηση». Δεν μπορούμε όχι μόνο να ελέγξουμε ή να προβλέψουμε, αλλά ούτε καν να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της.
Η ολοένα και ευκολότερη διακίνηση πληροφοριών, γνώσεων, ιδεών και ανθρώπων αλλάζει μοιραία και αναπόφευκτα την εικόνα του κόσμου και τον τρόπο λειτουργίας του. Τα τελευταία δραματικά γεγονότα απλώς επιταχύνουν μια κατάσταση που ούτως ή άλλως θα επερχόταν. Δεν θα διακινούνταν δηλαδή πληθυσμοί λόγω πολέμου, αλλά θα διακινούνταν προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Η επιτάχυνση όμως αυτής της διαδικασίας βρήκε την Ευρώπη ανέτοιμη ή σχεδόν ανέτοιμη.
Επιτρέψτε μου ως μη ειδικός διεθνολόγος και γεωπολιτικός επιστήμων, αλλά ως πολίτης που θέλει να βλέπει τα πράγματα χρησιμοποιώντας την απλή λογική, να αναφερθώ στις τελευταίες τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι. Θεωρείστε το κείμενο αυτό ως διατύπωση ερωτημάτων, παρά τις όποιες προσωπικές απόψεις παρεισφρήσουν, ερωτημάτων που νομίζω όλοι θέτουμε ή πρέπει να θέσουμε.
Πρώτ’ απ’ όλα, όσοι διαβάζαμε τα παλιά καλά αστυνομικά μυθιστορήματα, που κατ’ ουσίαν ήταν αφηγήματα εγκλημάτων και έτσι εμβάθυναν σε αυτά ως προς τις αιτίες τους και τις συνέπειές τους, μάθαμε πως το προφανές δεν φανέρωνε ποτέ αμέσως την αιτία, πολλές μάλιστα φορές ευφυώς έκρυβε και το δράση. Όταν λέμε δράστη, εννοούμε τόσο τον αυτουργό του εγκλήματος, όσο και αυτόν που όπλισε τον αυτουργό -και έτσι στην περίπτωση αυτή το έγκλημα που διέπραττε ήταν διπλό.
Ιδιαίτερη πρόταση στο διεθνές πολιτισμικό γίγνεσθαι υπήρξε η ελληνική πρόταση για το θέατρο: «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας…» [1]. Δηλαδή μίμηση πράξεως αρχετύπου, πράξεως με υπαρξιακή διάσταση. Κύριο μέσο προς τούτο ο λόγος, ο λόγος ως φορέας υπαρξιακών νοημάτων προς ικανοποίηση της ζωτικής ανάγκης άρθρωσης των ανθρώπων με αυτό που θεωρείτο κάθε φορά ως κοσμική και ιστορική πραγματικότητα ή Αλήθεια, της ζωτικής ανάγκης απόκτησης υπαρξιακού νοήματος ζωής και αντίστοιχου όλου. Προς ολοκλήρωσή τους.
Ο Δήμος Αβδελιώδης συνεχίζει την ελληνική αυτή πρόταση. Αδιαφορεί για την εμπορικότητα της σημερινής ελαφρότητας. Μέσα σε μια κοινωνία που δείχνει να στερείται νοήματος ζωής, αλλά και που καταδήλως το αναζητά, το θέατρο δείχνει παραιτημένο από τις ελληνικές καταβολές του, έχει μετατραπεί και αυτό σε προϊόν κατανάλωσης χωρίς άλλες προεκτάσεις.
Το ότι είναι απύθμενη η υποκρισία των Ελλήνων πολιτευτών, υπουργών, βουλευτών, και της δήθεν Βουλής, είναι παγκοίνως γνωστό, σε σημείο συλλογικού σχετικού μιθριδατισμού μας[ii]. Αλλά αυτό το θέμα με το «πόθεν έσχες» ξεχειλίζει το ποτήρι, ίσως τεστάρει και το μέγεθος του μιθριδατισμού μας. Δεν το θίγουμε για να δικάσουμε τους πονηρούς, το θίγουμε γιατί αφορά αμέσως στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, σύστημα που είναι κλειστό και που ως τέτοιο ελέγχεται, ευνοεί και ευνοείται.
