Αυτή που συνεχώς ηττάται στον τόπο είναι η πολιτική. Κι από κοντά ο λαός ως μέτοχος και εκφραστής της. Η πολιτική όχι ως συστημική υποταγή σε προκαθορισμένες κομματικές ντιρεκτίβες, αλλά ως άθλημα κοινωνικό που λειτουργεί με προϋποθέσεις γνώσης κι ευθύνης και καλεί διαρκώς σε εγρήγορση και πορεία εσωτερικής αναδιάταξης. Μια εγρήγορση που ως λαός δε φαίνεται ούτε να αποδεχόμαστε, ούτε να επιζητούμε. Και κάπου εδώ ξεκινά η μελαγχολία.
Έβγαλε ο Έκτορας την περικεφαλαία, απόγευμα της άνοιξης,
να σκουπίσει μια στιγμή απ’ το πρόσωπο
τη σκόνη, τα τραύματα, που στάζαν
φρέσκο αίμα.
Έχω κρυφά φυλάξει από καιρό
μια χούφτα κάρβουνα
απ’ τη θράκα
της νιότης.
Θα επιχειρήσω να πω δυο λόγια για το καινούριο βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη, έχοντας ωστόσο να αναμετρηθώ κατά τη διάρκεια της παρουσίασής μου, με το υπόρρητο ερώτημα δικό μου, αλλά ίσως και πολλών:
Μέσα στον πληθωρισμό των γραφόμενων βιβλίων και τον πλουραλισμό των νέων εκδόσεων, τι καινούριο άραγε έρχεται να κομίσει το βιβλίο του Χατζημωυσιάδη, ώστε ν’ αποκτήσει νόημα η αποψινή παρουσίαση;
Δίχως καθόλου να είμαι βέβαιος πως θα μπορέσω να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα, δε θα διστάσω ωστόσο να αναμετρηθώ μαζί του.
Ακούγεται
απ’ το παράθυρο
το γκάπα γκούπα των χτιστάδων
το μονότονο,
έτσι καθώς καρφώνουν
με ατσαλένιες πρόκες
τα σανίδια.
