Αγκινάρες, Μακεδονία και ρατσισμός
Του Κώστα Κάππα*
Όταν γεννιόμαστε είμαστε προφανώς γυμνοί. Όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο μυαλό. Η μόνη μας προίκα είναι το DNA και οι εγγραφές του, εγγραφές από το παρελθόν και από το περιβάλλον, τίποτα όμως για το οποίο το νεογέννητο μπορεί να φταίει ή να έχει συνεισφέρει θετικά ή αρνητικά. Δεν τα επιλέγει. Άλλοι του τα εμφύτευσαν.
Με την πρώτη ανάσα μας, αρχίζουμε σε αλλεπάλληλα στρώματα να οχυρωνόμαστε έναντι του περιβάλλοντος. Για το σώμα μας, με εσώρουχα, ρούχα και παλτά. Για την συνείδηση της ύπαρξής μας (το είναι μας; την ψυχή μας; πέστε το όπως θέλετε), η ‘οχύρωση’ αρχίζει να μοιάζει με τα αλλεπάλληλα φύλλα της αγκινάρας. Ξεκινάμε από το εσώρουχο, ένα συμπαγές αδιαίρετο και αυθαίρετο σύνολο (“άνθρωπος, λευκής φυλής, έλληνας το γένος και χριστιανός ορθόδοξος το θρήσκευμα”) και συνεχίζουμε την οχύρωση αναπτύσσοντας δεξιότητες επιβίωσης, μαθαίνουμε γράμματα και τέχνες.
