Των αλλοτρίων ημών*

Του  Γιάννη Στρούμπα

Άνθρωποι σχεδόν της ίδιας «αυλής», ζουν τόσο κοντά και συνάμα τόσο μακριά μας. Αλλοδαποί, ξενιτεμένοι στην Ελλάδα και την Κύπρο, είναι οι ήρωες του Κώστα Λυμπουρή στη συλλογή διηγημάτων του, δεκατεσσάρων στον αριθμό, «Των ημετέρων άλλων». Αλλοδαποί «ημέτεροι», γιατί οι «άλλοι» αυτοί, που μοιάζουν τόσο ξένοι κι απόμακροι, που φαντάζουν συχνά στα μάτια των ιθαγενών μια απειλή, είναι άνθρωποι δικοί μας, με κοινά προβλήματα, κοινές ανάγκες κι αγωνίες, κοινή ανάσα και βηματισμό.

Συνέχεια →

Αυτοβιογραφική αυθεντικότητα*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η δοκιμασία της ανθρώπινης ψυχής στον κοινωνικό στίβο μάχης απολήγει είτε στην επικράτηση των αντοχών της και τη διατήρηση της ύπαρξής της στις επάλξεις του αγωνιστικού βίου, είτε στην κατάρρευσή της και την απόσυρσή της από το προσκήνιο. Τη συγκεκριμένη πραγματικότητα αποδίδει ο τίτλος «Παρουσίες – απουσίες» της δέκατης τέταρτης ποιητικής συλλογής της Χαράς Χρηστάρα. Ο αγώνας προς επιβίωση είναι επίπονος, κι η Χρηστάρα το επισημαίνει ήδη από το μότο «Πρώτη κραυγή του ανθρώπου/ αυτή του πόνου», το οποίο προτάσσει στη συλλογή της. Η πραγμάτευση του θέματός της επιχειρείται από την ποιήτρια σε τέσσερα μέρη, που επιγράφονται «Η γειτονιά», «Οι γιατροί μου», «Για την εποχή μας», «Το εξοχικό».

Συνέχεια →

Φαρμάκι κι αντίδοτο*

Του Γιάννη Στρούμπα

Ένας κόσμος κατάμονος «χαμογελά μουδιασμένα/ Μπροστά στο θέαμα της πληγής». Είναι τόσο καταπτοημένος, τόσο παραιτημένος, ώστε αποδέχεται κι αγαπά «τ’ άνθη του τάφου του», τον ίδιο του τον θάνατο. Η Πανδώρα αντέχει κι οι συμφορές της θριαμβεύουν ακατάπαυστα. Οι αιώνες «σιγοκαίγονται» «Στη μαύρη θλίψη του επιούσιου»: σαν τίποτε να μη βελτιώνεται στο πέρασμα του χρόνου, σαν πάντα να κυριαρχεί η ίδια βιοτική ανάγκη. Αντιμέτωποι με τις βιοτικές τους ανάγκες, την παραίτηση και τη συνείδησή τους στέκουν οι άνθρωποι στην ποιητική συλλογή της Δήμητρας Χριστοδούλου «Το ελάχιστο ψωμί της συνείδησης».

Συνέχεια →

Αξιοπρεπές πένθος*

Του Γιάννη Στρούμπα

Στα σύνορα του χρόνου, προϊστορίας κι ιστορίας, πρωτογονισμού και πολιτισμού, κατανόησης και παρανόησης, εκεί που συναντιούνται οι επικράτειες της ζωής και του θανάτου, ακόμη και τα σύγχρονα όμορα κράτη, στήνει το σκηνικό και τοποθετεί τους ήρωές του ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου στην τρίτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Με ύφος Ινδιάνου». Κεντρικά πρόσωπα του ποιητικού μύθου είναι ο Σεβάτ κι η Ρεϊχάν, δύο πρόσφυγες που κλείνουν τον κύκλο της ζωής τους πριν καν ολοκληρώσουν την τρίτη δεκαετία της και που θα μπορούσαν να αποτελούν προσωπεία του ποιητή – ιδίως ο Σεβάτ, καθώς μάλιστα εμφανίζεται γεννημένος το 1983, το ίδιο δηλαδή έτος με τον Συφιλτζόγλου. Άλλωστε ο πρώτος στίχος της συλλογής «Εγώ – Σεβάτ» συναινεί στη συγκεκριμένη ταύτιση.

Συνέχεια →

«Διάσωση»-βιασμός, II*

Του Γιάννη Στρούμπα

Γιάννης Σιάτρας, «Οι ζημιές μας κέρδη τους. Η λεηλασία της Ελλάδας. Τα αποτελέσματα μιας ανεύθυνης πολιτικής», εκδ. EuroCapital, Αθήνα 2013, σελ. 400. (Συνέχεια από το προηγούμενο φύλλο)

Η πολιτική που ακολούθησε η Ε.Ε. με το Πρόγραμμα Αγορών Τίτλων της Ε.Κ.Τ. και τα ελληνικά ομόλογα που δεν «κουρεύτηκαν» φαίνεται πως αποσκοπεί στο να παραμένει η Ελλάδα έρμαιο της βούλησης των ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών. Τα ελληνικά ομόλογα της Ε.Κ.Τ. εξαιρέθηκαν από το «κούρεμα», εξαίρεση που δημιούργησε μια τεράστια διάκριση μεταξύ των κοινών επενδυτών και της Ε.Κ.Τ. και, για πρώτη φορά στην ιστορία, την κατηγορία του «προνομιούχου επενδυτή», γεγονός αδιανόητο ως τότε για τη διεθνή επενδυτική κοινότητα. Ο Σιάτρας χαρακτηρίζει την ιδιαίτερη αντιμετώπιση της Ε.Κ.Τ. σκανδαλώδη.

Συνέχεια →

«Διάσωση»-βιασμός, I*

Του Γιάννη Στρούμπα

Γιάννης Σιάτρας, «Οι ζημιές μας κέρδη τους. Η λεηλασία της Ελλάδας. Τα αποτελέσματα μιας ανεύθυνης πολιτικής», εκδ. EuroCapital, Αθήνα 2013, σελ. 400.

Η οικονομική ιστορία της Ελλάδας είναι η ιστορία των δανείων της. Από το 1824, με τα δάνεια της Ελληνικής Επανάστασης, μέχρι σήμερα, η χώρα διαρκώς εξαρτάται από χρέη, τα οποία μάλιστα συνδέονται με όλα τα σημαντικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Τα δάνεια της περιόδου 1879-1893 είναι διαφωτιστικά για την όλη αρρωστημένη κατάσταση: το ελληνικό δημόσιο είχε χρεωθεί 640 εκατομμύρια φράγκα έναντι πραγματικού ποσού 464 εκατομμυρίων· από αυτά εισέπραξε τα 348 εκατομμύρια και, ενώ μέχρι το φθινόπωρο του 1893 είχε επιστρέψει 367,7 εκατομμύρια, δηλαδή 20 εκατομμύρια περισσότερα απ’ όσα πραγματικά είχε λάβει, εξακολουθούσε να χρωστά 556,8 εκατομμύρια! Η εξάρτηση της χώρας από χρέη συγκαλύπτεται επιμελώς, επισημαίνει ο Γιάννης Σιάτρας στο βιβλίο του «Οι ζημιές μας κέρδη τους», ώστε να μη γίνεται αντιληπτό από τους Έλληνες ότι ζουν σε ένα ανελεύθερο κράτος, με κυβερνήσεις-ανδρείκελα των ξένων δυνάμεων.

Συνέχεια →

Τασούλα Καραγεωργίου, «Τι γίναν οι μαστόροι;»:

Η επαναλειτουργία του «εργοστασίου»*

Του Γιάννη Στρούμπα

Το δέσιμο με τη γη, η επικοινωνία με το χώμα, όπως αυτά επιτυγχάνονταν σε προγενέστερους καιρούς, στη σύγχρονη εποχή έχουν καταλυθεί. Τσιμέντο κι άσφαλτος κατακαλύπτουν το χώμα, εμποδίζοντας τον άνθρωπο να βρει τις ρίζες του, στεγανοποιώντας τον κι αποξηραίνοντας τα θετικά του συναισθήματα. Οχήματα μικρά και μεγάλα, κυρίως οι νταλίκες, σκορπούν τα ψυχρά τους ντεσιμπέλ στις εθνικές λεωφόρους. Το ρημαγμένο τοπίο μουλιάζει και μουχλιάζει απ’ τη βροχή, καταδυναστεύεται απ’ το κρύο. Στο εχθρικό τούτο περιβάλλον η Τασούλα Καραγεωργίου, στην ποιητική της συλλογή «Τι γίναν οι μαστόροι;», αναζητά μία πρωτογένεια, τη ζωή «στο πρώτο κύτταρό της», στην αρχική της αγνότητα. Ο τιθέμενος στόχος απαιτεί για την εκπλήρωσή του την κατάλληλη καθοδήγηση, τη συνδρομή των «μαστόρων».

Συνέχεια →

Φούσκα υψηλής μόχλευσης*

Του Γιάννη Στρούμπα

Οι εκλογές τής 25/1/2015 σήμαναν τη μεταστροφή του εκλογικού σώματος και τον σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης από δύο πολιτικές παρατάξεις που τήρησαν συνεπή αντιμνημονιακή στάση, χωρίς μάλιστα να αποποιούνται την ευθύνη της συμμετοχής στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποχώρησε από το πολιτικό προσκήνιο χωρίς –ευτυχώς για την ίδια– ελικόπτερο. Θα άξιζε να επιχειρηθεί μια ανασκόπηση των πεπραγμένων της προηγούμενης συγκυβέρνησης, η οποία συνιστά αναμφίβολα την πιο άθλια, αντιδημοκρατική, λαϊκίστικη, δωσιλογική, σκοτεινή εξουσία της μεταπολίτευσης και μια από τις θλιβερότερες στη συνολική ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους.

Συνέχεια →

Ο ρυπαρότερος βούρκος*

Του Γιάννη Στρούμπα

Η αδυναμία της ελληνικής Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία τής 29/12/2014, για την οποία απαιτούνταν 180 κι όχι 200 ψήφοι, οδηγεί πλέον την Ελλάδα σε εκλογές. Πρόκειται για μια ψηφοφορία που συνοδεύτηκε από έντονο παρασκήνιο και καταγγελίες για χρηματισμό βουλευτών, προκειμένου να προκύψουν οι θετικές ψήφοι οι οποίες θα συντηρούσαν στην εξουσία τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ.  Το χρονικό των καταγγελιών όχι μόνο πείθει περί των υπόγειων μεθοδεύσεων που δρομολογήθηκαν από τη συγκυβέρνηση, μα επικυρώνει τη συνολική σκοτεινή της πορεία διακυβέρνησης της χώρας με αδιαφάνεια, εκμαυλισμό συνειδήσεων, χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, συκοφάντηση των πολιτικών της αντιπάλων, ανίερες συναλλαγές, επιστράτευση σύσσωμου του κατεστημένου μιντιακού κόσμου προς παραπλάνηση των πολιτών.

Συνέχεια →