Συμβιβαστήκαμε με την απόγνωση;
ΟΧΙ
Μετέωρο το ψεύδος αιωρείται στο σκοτάδι,
κι απειλεί Αρμαγεδδώνα
Κύμβαλα στη σιωπή αλαλάζουν πως
υποταγή είναι η μεγάλη κιβωτός
Κύμβαλα στη σιωπή κι χρόνος φρενήρης
τρέχει με μάτια κλειστά
Ψάχνω, φροντίζω όλα τα κομμάτια μου
όπως ο κήπος τα λουλούδια του
όπως η έρημος το κάθε κόκκο άμμου
Εγώ είμαι τα κομμάτια μου
εγώ είμαι η έρημός μου
Μεσόγειος τάφρος – ΙV
Καταχνιά, δόντια σφιγμένα
τρίζουν τα κουπιά,
παφλάζει το κύμα στα πλευρά μας
Ένα μωρό κλαίει, ένας γέρος βήχει
Όχι δεν είναι κόκκινο δάκρυ φεγγαριού
αυτό το κύμα
Ούτε καν αίμα λαβωμένου δελφινιού
Μόνο είναι βλύσμα της αρτηρίας
ενός ονείρου
Τα κύματα δεν είναι μάρτυρες απόψε
ίσως είναι άγγελοι θανάτου
Η μεσόγειος τάφρος πέρασμα
άλλοτε ελπίδας κι άλλοτε απόγνωσης
Χτύπησε την τρίαινα στο κύμα
ο Ποσειδώνας
κι άνοιξε η θάλασσα στα δύο
για να περάσει ο πόνος
Ολημερίς
κλεισμένος στο κλουβί του
περιμένει τα πουλιά
Αλλά τα πουλιά δεν έρχονται
τον έχουν λησμονήσει
Οι ακατάλυτοι δεσμοί
του φαίνεσθαι και του είναι
μοιάζουν στους χημικούς δεσμούς
ενός μορίου
Η διάρρηξή τους καταστρέφει
και το φαίνεσθαι και το είναι
***
Στο μέσα μου πηγάδι
βασιλεύει η σκοτεινιά
Καθώς πέφτουν από ψηλά
τα χαλίκια του παράλογου.
Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη
οι στρατιώτες στα εργοστάσια
φυτρώνουν όπως τα δέντρα
στις ακροποταμιές
η πείνα κι η αδικία τους ποτίζει
