Καιρός του εκλέγειν και καιρός του κλαίγειν

Της Ανδριανής Στράνη

«καιρός του καθελείν και καιρός του οικοδομήσαι
καιρός του κλαύσαι και καιρός του γελάσαι»
Εκκλησιαστής, 3, 3-4

Μέσα Ιούνη του 2015 και Θεριστή, κατά πως λέει ο λαός, και μία ακόμη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Χρονιά ιδιαίτερη, που χαρακτηρίστηκε από προεκλογικές και εκλογικές περιόδους μέσα και έξω από το σχολείο.

Μετά την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό από τις βουλευτικές εκλογές στις 25 Γενάρη και η εκλογική διαδικασία φαίνεται να συνεχίζεται και μέσα στο σχολείο. Με αυτή θα κλείσει ένα σχολικό έτος και στις 29 Ιούνη, παραμονές καλοκαιρινών διακοπών, θα ψηφίσουμε για τους υποδιευθυντές με μαγιώ και αντηλιακό στην τσάντα. Από την παραλία ίσως για πρώτη φορά μπουν οι βάσεις για το «Νέο Σχολείο» με την έγκριση από τα κάτω, αμεσοδημοκρατικά, όπως ονειρεύονται μερικοί ή κάτω από την ομπρέλα όσοι βιάζονται καλοκαιρινά. Με την εκλογή των προϊσταμένων, μήνα Αλωνάρη, θα ολοκληρωθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Οι εκπαιδευτικοί στις παραλίες και οι Διευθυντές με τους Υποδιευθυντές θα αλωνίζουν για τους νέους Προϊσταμένους. Οι κακές γλώσσες λένε ότι σε ορισμένες Διευθύνσεις, γνωστοί παλαιοκυβερνητικοί παράγοντες που δεν λένε να συνέλθουν από την αριστερή αλλαγή, καθαρίζουν τ’ αλώνια από τώρα, κάνοντας όνειρα θερινής νυκτός. Βέβαια η νύχτα βγάζει Επίσκοπο και η αυγή Μητροπολίτη.

Συνέχεια →

Πορεία προς το Πάθος: Από τη Σαρακοστή στην Ανάσταση

Της Ανδριανής Στράνη

Τελευταία εβδομάδα, πριν από το Πάθος του Δασκάλου, και μικρές σαρακοστές διακοσμούν τις σχολικές τάξεις ακούγοντας αμίλητες και με σταυρωμένα χέρια το μάθημα. Κάθε εβδομάδα που έφευγε παρατηρούσα στην τάξη, έκοβαν κι από ένα πόδι της άφωνης σαρακοστής που με κοίταζε με απορία.

Σκεφτόμουν αν ήταν σύμπτωση ή τραγική ειρωνία το γεγονός ότι μέσα σ’ αυτή τη σαρακοστή, βδομάδα με τη βδομάδα, σιγά-σιγά και μεθοδικά έκοβαν οι Ρωμαίοι ιμπεριαλιστές κι από ένα δικαίωμα του καταπιεσμένου Λαού. Για τον Δάσκαλο σχεδίαζαν να του στερήσουν το δικαίωμα να διδάσκει ελεύθερα τον Λαό, φιμώνοντας και ακρωτηριάζοντας τη δημόσια εκπαίδευση.

Συνέχεια →