«ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ»

 

Στο όνομα του νέου πατριωτισμού που χαλκεύει νέα δεσμά εξάρτησης

 

Του Γιώργο Κ. Καββαδία*

 

Το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ) της κυβέρνησης και τα καθημερινά  «έκτακτα μέτρα» είναι συνταγές που υποδεικνύουν εδώ και δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Και βέβαια δεν πρόκειται για ένα «πακέτο» οικονομικών μέτρων που δήθεν θα μας βγάλουν από την «εθνική χρεοκοπία», αλλά περιλαμβάνουν ποικίλες «μεταρρυθμιστικές ενέργειες». Η «δημοσιονομική κρίση» αποτελεί μια ευκαιρία για να κατεδαφιστούν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων από τον προηγούμενο αιώνα.

Δοκιμασμένες συνταγές πασπαλισμένες με μπόλικο «νέο πατριωτισμό» επιστρατεύονται για να δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Από τη δεκαετία του ΄80 ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) προωθούσε τη σαρωτική «μεταρρύθμιση» των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης. Άλλωστε από το 1992 η Ευρωπαϊκή Ένωση με τη συνθήκη του Μάαστριχτ είχε στόχο τους μισθούς, το οκτάωρο, τις συντάξεις και εν γένει τα δικαιώματα στη μόνιμη εργασία.

Αυτό σημαίνει ότι το ΠΣΑ δεν έχει  προσωρινό χαρακτήρα. Πρόκειται για αλυσίδα μέτρων που θα επαναλαμβάνεται  τα επόμενα χρόνια κάτω από την κηδεμονία της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Γι' αυτό το πρόβλημα της εξάρτησης και της εθνικής κυριαρχίας που  «θυμήθηκε» μόλις τώρα η κυβέρνηση δεν είναι απόρροια της οικονομικής κρίσης, αλλά βασικό αίτιό της και αποτέλεσμα της ένταξης σε ΝΑΤΟ και  Ε.Ε.

Η φιλολογία περί χρεοκοπίας  με την τρομοκρατία των αριθμών δεν μπορεί να αντικρούσει ότι ακόμα και οι πιο ανεπτυγμένες χώρες βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι το συνολικό χρέος της Ελλάδας που ανέρχεται σε 179% του ΑΕΠ είναι περίπου ίσο με τον μέσο όρο της Ε.Ε. που είναι 175%. Το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα, αλλά αποτέλεσμα της κυρίαρχης πολιτικής και χρησιμοποιείται ως μέσο βίαιης αναδιανομής του εισοδήματος υπέρ των ισχυρών.

Αυτοί που ευθύνονται για την κρίση όχι μόνο δε θα πληρώσουν, αλλά βγαίνουν και κερδισμένοι. Καθημερινά οι εργαζόμενοι παράγουν πλούτο. Από το 1990 μέχρι το 2007 το ΑΕΠ της χώρας από 38 δις ευρώ ανήλθε στα 208 δις ευρώ. Αυξήθηκε δηλαδή κατά 5,5 φορές. Στο ίδιο διάστημα τα κέρδη των επιχειρήσεων από 575 εκατομμύρια  ευρώ εκτοξεύτηκαν στα 16δις. Αυξήθηκαν κατά 28 φορές. (ICAP). Σύμφωνα με την Ένωση Τραπεζών την τετραετία 20004 – 2008 οι τέσσερις μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες πέτυχαν αθροιστικά αύξηση κερδών κατά 138.69%, ενώ οι φόροι τους μειώθηκαν κατά 37,05 %. Είναι χαρακτηριστικό ότι η φορολογική επιβάρυνση για τους εργαζόμενους ανέρχεται στο 35,5%, ενώ για τις επιχειρήσεις στο 15,9%, όταν στην Ε.Ε. – 25, είναι 33%!      

Ουκ ολίγα στοιχεία αποδεικνύουν την αλήθεια της ρήσης του  πρωθυπουργού που προεκλογικά τόνιζε: « Λεφτά υπάρχουν, μόνο που η κυβέρνηση τα πηγαίνει κάπου αλλού».

Την ίδια ώρα που οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν την κρίση έχουν από τις χαμηλότερες αποδοχές στην Ε.Ε. εργαζόμενος στην Ελλάδα έχει μεικτές ετήσιες αποδοχές 19.702 ευρώ έναντι 36.387 που λαμβάνουν οι Ιρλανδοί ή 24.188 οι Ιταλοί . Στην Ελλάδα το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ το 20% των παιδιών ζουν επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πέρα από τους αριθμούς και την έκρηξη των κοινωνικών ανισοτήτων η κρίση εγκυμονεί κινδύνους, αλλά αποτελεί και μια ευκαιρία αντίστασης και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής που θέτει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους.

 

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι εκπαιδευτικός – ερευνητής.