Ψάχνει ο στίχος, αλητεύει.

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Ρουλέτα το ποίημα

Γυρίζει

στον άξονά του

Μαύρο και κόκκινο

Επιλέγει

Μοναξιά και αίμα

Γυρίζει η μπίλια

Χτυπιέται

Αναπηδά

Από ιδέα σε εικόνα,

Από εικόνα σε συναίσθημα

 

Και ο στίχος περιφέρεται

Ψάχνει

Την τυχερή του λέξη

Ανάμεσα στα επίθετα

Οσμίζεται

Τα ρήματα

Τα ουσιαστικά

Διαλέγει τις πτώσεις

Και τους χρόνους

 

Ψάχνει ο στίχος, αλητεύει

στις φτωχογειτονιές

της Νίκαιας

Ανοίγει τις αυλόπορτες

Και μπαίνει στα σπίτια μέσα

Βγάζει από τις ντουλάπες

Θησαυρούς

Τα μουχλιασμένα βάσανα

και πάθη

 

Περιπλανιέται ο στίχος

στις πλατείες του Μεταξουργείου

Κατεβαίνει από τους φωταγωγούς

στα υπόγεια της Λιοσίων

Μετρά με την μεζούρα του

τη μοναξιά

Ψάχνει στα άδεια ψυγεία

των ανέργων

Ζυγίζει το φόβο

που πλακώνει τις καρδιές

των μεταναστών

 

Ταξιδεύει ο στίχος στην Ηλεία

Στην καμένη γη της Ολυμπίας

Στο δρόμο για τον Μαραθώνα

Περνά από μαύρα τοπία

Που τα στολίζουν καμένα δένδρα

Καμένα όνειρα

Νενικήκαμεν τη φύση

Πυρπολήσαμε την Ιστορία

 

Διαρρήκτης  ο στίχος

Μπαινοβγαίνει στα σαλόνια

Κάθεται στους καναπέδες

της ανίας

Εισβάλει στις κάμαρες

των κοριτσιών

Ανακατεύει τα σεντόνια

και τους πόθους

Με τα όνειρα

 

Συνήθως όμως χάνει

Το στόχο του

Το ρυθμό του

ή το μέτρο του

 

Και τότε ο Κρουπιέρης

Την μπίλια ξαναρίχνει

Και γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει

ο στίχος

Μέχρι που θα φύγει

το σκοτάδι

Αφήνοντας τον ποιητή

χαμένο

Με μάτια κόκκινα

Να ψάχνει τον ύπνο του

 

Όμως υπάρχουν και νύχτες

γόνιμες

Με αστροφεγγιά   

Που φεύγει ο ποιητής

Πετώντας

Με την καρδιά γεμάτη

Φωτεινά ποιήματα

Οδηγούς της νέας μέρας

Που ανατέλλει

                                        10 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος