Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η 25η Νοεμβρίου ορίστηκε ως ημέρα εορτασμού της εθνικής αντίστασης. Βέβαια, αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε, η αντίσταση κατά των κατακτητών δεν υπήρξε στην κυριολεξία εθνική, αφού οι πρωταγωνιστές της, αριστεροί και δεξιοί, είχαν θέσει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, την ιδεολογία τους πάνω από την πατρίδα μας. Γι' αυτό άλλωστε και οι «σύμμαχοί» μας δεν δυσκολεύτηκαν διόλου να μας εξωθήσουν στον αδελφοκτόνο σπαραγμό μετά τη λήξη του μεγάλου πολέμου. Υπήρξε όμως εθνική για όλους εκείνους τους πατριώτες, που αποκρίθηκαν στο όποιο κάλεσμα για αγώνα κατά των κατακτητών με μοναδικό σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Η αντίσταση φάνταζε αποκρουστική στα μάτια των νικητών του εμφυλίου, καθώς αυτοί, για να εξασφαλίσουν τη νίκη τους, είχαν αμνηστεύσει τους προδότες – συνεργάτες των κατακτητών. Μάλιστα έδωσαν στη συνέχεια σ' αυτούς την εξουσία να τρομοκρατούν στην ύπαιθρο όλους εκείνους που στρατεύτηκαν στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και να προσάπτουν σ' αυτούς την κατηγορία του «μιάσματος», του εθνικού μειοδότη, λόγω της συμπόρευσης τους τάχα με τον ξενοκίνητο κομμουνισμό, και να μονοπωλούν επί δεκαετίες με αποκορύφωμα την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας τον τίτλο του εθνικόφρονα! Σαν να μην ήταν όλοι εκείνοι, που είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο και ζούσαν ως παράσιτα στην «αυλή» των Άγγλων αποικιοκρατών τόσο ξενοκίνητοι, όσο και οι σταλινικοί «ειδωλολάτρες»!
Οι κομμουνιστές αποδέχθηκαν ευχαρίστως αυτή την υποτίμηση της αντίστασης εκ μέρους των νικητών του εμφυλίου. Αναγνώριζαν κατ' αυτόν τον τρόπο οι κρατούντες εμμέσως πλην σαφώς ότι αυτή υπήρξε έργο των κομμουνιστών, έστω και αν ελάχιστοι από τους στρατευθέντες στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γνώριζαν τι είναι ο κομμουνισμός! Οι ηττημένοι κάνουν λόγο κυρίως για την αντίσταση στο βουνό και παραθεωρούν την αντίσταση στις πόλεις, την οποία εν πολλοίς δεν κατάφεραν να ελέγξουν. Ακόμη και εκείνο το λαμπρό κατόρθωμα της ανατίναξης του κτιρίου, που είχε διατεθεί από τους Γερμανούς κατακτητές στους δοσιλόγους συνεργάτες τους της ΕΣΠΟ (Εθνικής σοσιαλιστικής πατριωτικής (!) οργάνωσης) έσπευσαν να μειώσουν με καταγγελία της ενέργειας ως άκαιρης μόνο και μόνο επειδή δεν την οργάνωσαν αυτοί!
Οι οργανώσαντες τη δολιοφθορά (20.9.1942) ήσαν μέλη της ΠΕΑΝ (Πανελλήνιας ένωσης αγωνιζομένων νέων). Ας μνημονεύσουμε τα ονόματά τους, που οι πάντες έχουν παραδώσει στη λήθη: Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της αεροπορίας, Αντώνης Μυτιληναίος, τεχνικός τηλεπικοινωνιών, Σπύρος Γαλάτης, φοιτητής Νομικής και Ιουλία Μπίμπα, δασκάλα. Από την έκρηξη καταστράφηκε το κτίριο και φονεύτηκαν 42 Γερμανοί και 29 «Έλληνες» συνεργάτες τους! Σχεδόν αμέσως, η Γκεστάπο εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό για τη σύλληψη των δραστών της βομβιστικής επίθεσης. Χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός προδότη υπαξιωματικού της Χωροφυλακής, του Πολύκαρπου Νταλιάνη, για να εξαρθρώσουν μετά δίμηνο τον επιχειρησιακό πυρήνα της ΠΕΑΝ. Περρίκος, Μπίμπα, Μυτιληναίος και Γαλάτης συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα ανακριτικά γραφεία της Γκεστάπο. Παρότι υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, δεν λύγισαν και δεν μίλησαν. Μάλιστα, ο Αντώνης Μυτιληναίος κατόρθωσε να δραπετεύσει και να διαφύγει στη Μέση Ανατολή. Πολλά από τα μέλη της ΠΕΑΝ συμπαθούσαν τον πολιτικό Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος είχε επιλέξει, όπως και πλείστοι όσοι αστοί πολιτικοί, τη φυγή στην Αίγυπτο, για να καλοπερνά στις δεξιώσεις των «συμμαχικών» πρεσβειών στο Κάιρο και να ετοιμάζεται για την επάνοδο στην εξουσία μετά τη διανομή της «λείας»! Μετά το κτύπημα η ΕΣΠΟ δεν ξανασυστάθηκε!
Μία ακόμη λαμπρή περίπτωση αντιστασιακής δράσης είναι αυτή της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτή την ίδρυσε η εθνομάρτυς Λέλα Καραγιάνη. Μητέρα που είχε εφτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας. Άρχισε να προκαλεί δολιοφθορές σε βάρος των κατακτητών και ήλθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν. Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ' την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συνελήφθη μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε. Καταθέτει ο γυιός της εθνομάρτυρος Βύρων: «Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ' ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας… Μ' αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι' αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε». Αξίζει να τονιστεί ότι μεταξύ των προσώπων που παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες στη Λέλα υπήρξαν Γερμανοί, Αυστριακοί και Ιταλοί αντίπαλοι του ναζισμού! Υπήρξαν άραγε αυτοί προδότες της πατρίδας τους, όπως οι άλλοι, οι απόγονοι του Εφιάλτη; Ασφαλώς όχι. Υπήρξαν ευσυνείδητοι άνθρωποι, που διέβλεπαν τον όλεθρο, στον οποίο έσερναν όχι μόνο τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και την ίδια την πατρίδα τους τα θηρία του ολοκληρωτισμού!
Δεν θα παραλείψουμε να προβάλλουμε και κάποια λαμπρά παραδείγματα αγωνιστών της άλλης πλευράς. Τον Ιούλιο του 1943, η χιτλερική διοίκηση, αντιμέτωπη με τα κρίσιμα προβλήματα του πολέμου, πήρε την απόφαση να παραχωρήσει ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στους Βούλγαρους φασίστες. Η αντίδραση του λαού της Μακεδονίας στο εθνοκτόνο σχέδιο των κατακτητών υπήρξε άμεση. Δεν έμεινε όμως αδρανής και η πρωτεύουσα. Το ΕΑΜ οργάνωσε μεγαλειώδη συγκέντρωση κατά του διαμελισμού της χώρας και της παράδοσης του συνόλου της Μακεδονικής γης στους αιμοδιψείς Βουλγάρους (22.7.1943). Οι κατακτητές ήταν αποφασισμένοι να χτυπήσουν. Τη στιγμή που οι σημαίες (οι απαγορευμένες σήμερα ελληνικές σημαίες) είχαν φτάσει στην οδό Ομήρου, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδας, εμφανίστηκαν τα τανκς. Μια ξανθιά κοπέλα όρμησε με τη σημαία και την ανέμιζε μπροστά απ' το τανκ. Μια ριπή τη έριξε κάτω νεκρή και οι ερπύστριες πέρασαν πάνω απ' το άψυχο κορμί της. Ήταν η Παναγιώτα Σταθοπούλου 16 ετών, μαθήτρια. Μια άλλη ΕΠΟΝίτισσα όρμησε στο τανκ, σκαρφάλωσε και χτύπησε τον οδηγό στο πρόσωπο. Μια σφαίρα, τη έριξε κι αυτή νεκρή. Ήταν η Κούλα Λίλη 17 ετών Ελληνοαμερικανίδα. Από το ίδιο τάνκ σκοτώθηκαν και άλλοι ατρόμητοι νέοι.
Αξιοθαύμαστη είναι και η στάση του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην προσφορά των ναζί να του χαρίσουν τη ζωή, επειδή γνώριζε πέντε γλώσσες και τους ήταν χρήσιμος ως διερμηνέας. Είπε ότι θα δεχόταν να ζήσει μόνο εάν δεν πήγαινε άλλος στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του. Οδηγήθηκε στην Καισαριανή και εκτελέστηκε. Τέλος αξίζει να μνημονεύσουμε και την περιφρούρηση του ηλεκτρικού σταθμού στο Κερατσίνι από δυνάμεις του ΕΛΑΣ, οι οποίες απέτρεψαν την καταστροφή του από τους υποχωρούντες Γερμανούς, ενώ οι Άγγλοι «σύμμαχοί» προ μηνών (11.1.1944) είχαν βομβαρδίσει στόχους στον Πειραιά και προκάλεσαν φοβερές καταστροφές!
Καλό είναι να γιορτάζεται η δολιοφθορά της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Όμως αυτή έγινε κατ' απαίτηση των Άγγλων, οι οποίοι ένοιωθαν ασφυκτικό τον κλοιό των στρατευμάτων του Ρόμελ. Εκεί ο αρχηγός του ΕΔΕΣ έδειξε δέσμιος των Άγγλων και ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ σύρθηκε απρόθυμα, όπως στη συνέχεια απρόθυμα συρόταν από τους επιτελείς του ΚΚΕ. Αυτή υπήρξε η πρώτη και τελευταία ενωτική αντιστασιακή δράση. Ευθύς αμέσως άρχισε ο εμφύλιος σπαραγμός, που μας οδήγησε στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο.
Καλό είναι να συνειδητοποιήσουν οι πάντες, δεξιοί και αριστεροί, ότι έχει καθιερωθεί ημέρα εορτασμού της εθνικής αντιστάσεως. Πρέπει να πάψουν να αμαυρώνουν την επέτειο του ηρωικού ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου προβάλλοντας κατά την ημέρα αυτή την εθνική αντίσταση. Πρέπει ακόμη να προβάλλουν όλους εκείνους τους αγνούς πατριώτες που θυσίασαν τη ζωή τους για την πατρίδα, να καταγγέλλουν την εθνοκτόνο διχόνοια, τη δουλοπρέπεια στους ξένους «φίλους», «συμμάχους», «εταίρους» και «ομοϊδεάτες» και να στιγματίζουν όλους εκείνους τους προδότες, που παρέδωσαν στους κατακτητές αγνούς πατριώτες, οι οποίοι μαρτύρησαν στα κρατητήρια και εκτελέστηκαν τραγουδώντας τον εθνικό μας ύμνο:
Απ' τα κόκκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη
Χαίρε, ώ χαίρε, Ελευθεριά
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 25-11-2013
