«Να κάμωμεν τον όρκο επάνω στον Σταυρόν» (Ρήγας Φεραίος, Θούριος) ή, άλλως, περί εγχώριας Αριστεράς, όρκων και Αγιασμών

                                           

                                        Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Αυτά τα έλεγε ο Ρήγας Φεραίος, και βέβαια όλοι θυμόμαστε την “ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος”, την αριστερή εκείνη οργάνωση από την οποία πέρασαν πολλά ονόματα των στελεχών και γραφειοκρατών της Αριστεράς της σήμερον. Με άλλα λόγια, ο Ρήγας Φεραίος ήθελε, ούτε λίγο ούτε πολύ, …“θρησκευτικό όρκο”!!!

Αλλά και έχει μεγάλη σημασία να δούμε τι εγένετο στο – ιδρυμένο από κομισαρίους του ΚΚΕ, βεβαίως – ΕΑΜ και τον ΕΛ.Α.Σ. , στον μεγαλύτερο φορέα της Εθνικής Αντίστασης.

Μέσα σε ένα καταπληκτικό περιοδικό αγωνιστών αδελφών των αρχών της δεκαετίας του ‘80 ονόματι “Σημάδια”, σε μία εξαιρετική συνέντευξη του πατέρα Ανυπόμονου (π. Γερμανού Δημάκου), δηλαδή του ηρωικού ηγούμενου της παραδοσιακά ηρωικής μονής Αγάθωνος, ανακάλυψα ορισμένα συμπληρωματικά στοιχεία σχετικά με τους προσανατολισμούς και την δράση του ΕΑΜ-ικού μετώπου, και τις σχέσεις του Άρη Βελουχιώτη -που ξέγραψε ο Ζαχαριάδης τότε, μετά την Βάρκιζα- και της Κυβέρνησης του Βουνού, της Π.Ε.Ε.Α. με την Εκκλησία και την Πίστη. Ο π. Ανυπόμονος αναφέρεται (βλ. και το “Στο βουνό, με τον σταυρό, κοντά στον Άρη”) σε ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία:

Α) Ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ φορούσε πάντοτε ένα σταυρό (”δεν τον αποχωριζόταν ποτέ“, έλεγε ο Στρατιωτικός Ιερέας), που του τον είχε δώση ο ίδιος. Βεβαίως, σε φωτογραφίες του κόμματος, για το καλό του λαού που πρέπει να αφυπνισθή και να δεχθή την δικτατορία του κόμματος που θα οδηγήση εσχατολογικά στον μαρξιστικό-λενινιστικό και επιστημονικό κομμουνισμό, έχει υπάρξη μία ορισμένη … λογοκρισία (μιλώ αόριστα, όπως βλέπετε…) σε αυτά τα σύμβολα. Πάλι καλά να λέμε που ακόμη μπορούμε να διακρίνουμε τον τεράστιο κρεμασμένο σταυρό στο στήθος της πολυαγαπημένης συζύγου του Μαρξ της οποίας τον θάνατο δεν άντεξε κατά βιογράφους του(π.χ. J.K. Galbraith, “Age of uncertainty”, εκδ. Παπαζήση), Τζένυ φον Βέστφαλεν..

Β) Ο Άρης πήγαινε συχνά στην εκκλησία, έκανε πάντα τον σταυρό του, όταν περνούσε από ναούς, ενώ είχε τέτοιο σεβασμό στον Κλήρο, και στον ανώτερο, που, όταν έβλεπε παπάδες ή “δεσπότες”, κατέβαινε από το άλογό του, για να “ασπαστή” το χέρι τους, εκτός από κάποιον πονηρευόμενο-καταδότη, βέβαια.. Ο ίδιος ο π. Ανυπόμονος σε αμφότερα αφηγείται το πώς ο ίδιος ο θρυλικός κομμουνιστής πρωτοκαπετάνιος του είπε την παραμονή της εορτής του (Αγίου Αθανασίου) τον Ιανουάριο, “τι θα γίνει παπούλη, δεν θα πάμε αύριο στην εκκλησία”;! Ακόμη, καλούσε όλους και, ιδιαίτερα, τα επίλεκτα σώματα, τους μαυροσκούφηδες, σε είδος … “υποχρεωτικού εκκλησιασμού”, σε ορισμένες ημέρες.

Γ) Όταν τον ρώτησε ο θρυλικός και μετέπειτα δεδιωγμένος (αλλά “μακάριοι οι διωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης”, βέβαια) από φαρισαΐζοντες και προδότες του σχήματος αρχιερείς, ηγούμενος, “ποια θα είναι η δουλειά του” στο ΕΑΜ, αυτός του είπε εμφατικά και επανειλημμένα “θα είσαι ο παπάς μας. Θα προσεύχεσαι για εμάς”!

Δ) Στην Π.Ε.Ε.Α., πριν την έναρξη των εργασιών της επαναστατικής “κυβέρνησης του Βουνού“, τι νομίζετε μη-αθεοκρατικό και θεοκρατικό λίαν εγένετο; Έγινε Αγιασμός από δύο επισκόπους-μητροπολίτες, τον Ηλείας Αντώνιο και τον Ιωακείμ Κοζάνης…! Παρακάτω βλέπετε τον ύστερο εκ των δύο, σε …ειδικά εστιασμένη φωτό(δεν μας αφήνει να πούμε καλό λόγο…) από τον “Ριζοσπάστη”, που αναγνωρίζει την κορυφαία προσφορά του (ήσαν και “εκλεγμένοι εθνοσύμβουλοι” αμφότεροι) στην Αντίσταση…

Επίσης,διαβάζω στο φύλλο της Κυριακής 2 Οχτώβρη 2005 για το θέμα: Ωριμη ανάγκη ο πραγματικός διαχωρισμός.

Διαχωρισμός Κράτους- Δ. Εκκλησίας ή αθεοκρατία;

Αν δήτε μόνον μία-δύο από τις προτάσεις, θα αντιληφθήτε, ότι πρόκειται ακριβώς για εξορία ερήμην της βούλησης ενός εκάστου παντός του εκκλησιαστικού στοιχείου από παντού. Από τους δημόσιους χώρους, από τα …“εκκλησιαστικά Μυστήρια”(!)  κ.λπ. Αυτό αποκαλείται “διαχωρισμός”, ενώ θα έπρεπε να είναι πιο ειλικρινείς οι συντάκτες και να το αποκαλέσουν αθεοκρατική περιθωριοποίηση του Κλήρου (στα πλαίσια του αστικού αντικληρικαλισμού και αθεϊσμού).Με άλλα λόγια, επίσημη θρησκεία θα είναι ο αθεϊσμός ή, αν προτιμάτε, ο θρησκευτικός αθεϊσμός. Αυτό το λέω σε επίπεδο αυστηρά πολιτικό. Κατά τα άλλα, σε προσωπικό, όπως το ξαναείπαμε, προτιμώ απείρως ως Πατερικά Χριστιανός, την έντιμη άρνηση παρά την ψευτιά και ιδιαίτατα την χριστοκάπηλη ψευτιά. Βεβαίως, για να δώσω ένα παράδειγμα, δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική η συμμετοχή στον εκκλησιασμό, αυτό όντως είναι καταπιεστικό και άρα αντιχριστιανικό ουσιωδώς, αλλά η απαγόρευση του εκκλησιασμού είναι ακριβώς αθεοκρατία, άθεο κράτος, αν προτιμάτε.

Αυτά τα λέω, επί τη ευκαιρία του όρκου και του Αγιασμού (όπου δεν παρέστησαν και πάλι ορισμένοι… κουφιοκεφαλάκηδες της διαχρονικά αυτοκτονούσας, οργανωμένης και από τα πάνω Υπαρκτής Αριστεράς). Να τονιστή, ότι αμφότερα τον αληθινό “επ’ελευθερία εκλήθητε” της “Προς Γαλάτας” του Παύλου) και ανεξαρτησία μαζί με την άρνηση στον (οποιοδήποτε) όρκο την/τα είχε ζητήση και εφαρμόση ο καθ’όλα και όντως Ορθόδοξος πολιτικός Γεώργιος Τυπάλδος-Ιακωβάτος (1814-1882), από τους Επτανήσιους Ριζοσπάστες, σοσιαλιστές-κοινωνιστές, κτλ.,  προ 150 ετών και πλέον…!!! Και… εγώ, αν πρέπει να “περιαυτολογήσω”, προσωπικά, θα αποφεύγω και θα απέφευγα κατά το “μη ομώσαι όλως”, τον οποιοδήποτε όρκο (που είναι μαζί με τον τόκο – βλέπε τράπεζες – βαρύτατο αμάρτημα, θα λέγαμε, μη-νομικίστικα πάντα). Δεν υπάρχει τίποτα το πρωτότυπο σε αυτό, λοιπόν. Εν μέρει, είναι η στάση ενός “Καλού Χριστιανού” (ελευθερία συνείδησης, απαίτηση αυτονομίας για τους άλλους, και άρνηση κάθε όρκου), που έλεγε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

Αλλά, όπως προσπάθησα να δείξω και στα παραπάνω, υπάρχει μία κραυγαλέα αναντιστοιχία με τις μεγαλύτερες μορφές και καλλίτερες περιόδους της εγχώριας Αριστεράς και τις (δεδηλωμένες) πηγές της. Τότε που είχε απήχηση πραγματική όχι 7% ή 10% ή 12%, αλλά ακόμη και πλειοψηφική, και που, βέβαια, όντας τόσο δεξιόστροφα ευρωπαϊστική και ξενομανής, έχασε κατοπινά…

Για αυτό και λέω(ένας από τους πάρα πολλούς λόγους), ότι πρέπει επί τέλους οι Χριστιανοί να αναλάβουμε τις ευθύνες μας στον χώρο και τον στίβο των ρηξικέλευθων κοινωνικών αγώνων.  Όπως, κάποτε, ο πατήρ και μάρτυρας του αγροτικού κινήματος, Χριστιανός αναρχοσυνδικαλιστής Μαρίνος Αντύπας, για να δειγματοληπτήσω, ενδεικτικά…