Τα Tείχη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ

Όλοι μαζί

Προχωρούν σε αγέλες

Στο μετρό

Στα λεωφορεία

Στα τρόλεϊ

Στις τράπεζες

Στις εφορίες

Στα υπουργεία

………..

.…………………….

Συνωστίζονται, ακουμπούν, στριμώχνονται

Αγγίζονται, μυρίζονται, κοιτάζονται

Και ενίοτε ερεθίζονται

σεξουαλικώς

Και όμως παραμένουν άγνωστοι

 

Φορώντας ακουστικά

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μουσικής

Πανύψηλα

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Μοναξιάς

Πανύψηλα

 

Υψώνουν ανάμεσά τους τείχη

Με λέξεις

Τυπικές, ανώδυνες, άχρωμες

Και γίνονται

Αόρατοι, άγευστοι και άοσμοι

 

Όμως κάθε μέρα

Προχωρούν όλοι μαζί

Ξεχωριστά

Ένα ακόμα βήμα

Προς την τέλεια αποξένωση

Εισχωρώντας στις εικονικές

Πραγματικότητες

Του σαλονιού

και του γραφείου τους

 

Κάθε μέρα αδιαλείπτως

προχωρούν

Όλοι μαζί

Μέχρι να φτάσει

Ο καθένας, μόνος του

Στο έσχατο τείχος

Της ακροτελεύτιας μοναξιάς

  

                                        30 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος