Η θεραπεία του καπιταλισμού είναι η ανατροπή του

«Και να εγκαταλείψουμε για πάντα το λενινιστικό μοντέλο, που είναι μια θεωρία πραξικοπήματος»

Συνέντευξη του Περικλή Κοροβέση στον Γιώργο Γλυνό – ΓΑΛΕΡΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

Με την παρουσία του αγωνιστή και συγγραφέα στα έδρανα της βουλής, απέκτησαν κοινοβουλευτική φωνή εκείνοι που δεν είχαν φωνή.

Μία είναι η συνταγή των κομμάτων της εξουσίας, ένας και ο στόχος: Η κλοπή της δημόσιας κοινής περιουσίας και η παραχώρησή της στο μεγάλο κεφάλαιο αντί πινακίου φακής.

Πρόκειται για μία από τις διαπι­στώσεις του Περικλή Κοροβέση, που πριν προ­λάβει να κλείσει καλά καλά δύο χρόνια κοινοβου­λευτικής παρουσίας, κλήθηκε να ξαναμπεί στον προεκλογικό στίβο, διεκδικώντας την ψήφο των φίλων του και την επιστροφή του στα έδρανα της βουλής (υποψήφιος στην Α' Αθηνών). Στον σύντομο βουλευτικό βίο του μετράει ήδη πάνω από 200 ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου. Στη σύντομη συνέντευξη που παραχώρησε στη ΓΑΛΕΡΑ μιλάει γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω του, και δη για τα όσα συμβαίνουν στο κοινο­βούλιο και στον ΣΥΡΙΖΑ.

 

-Δύο χρόνια στη Βουλή, εκλεγμένος εθνικός νομοθέτης, ψήφισες κανένα νόμο της προ­κοπής ή έστω πέρασες καμιά επιτυχή τρο­πολογία, ή μήπως τους απέρριψες όλους, και γιατί;

 

Το νομοθετικό έργο είναι μια υπεργολαβία της κυβέρνησης που της έχει δοθεί με κατευθείαν ανάθεση έργου. Όποιος έχει το μαγικό 150+1 κάνει ό,τι θέλει. Εντούτοις η κυβέρνηση μπορεί να «μαζέψει» κάποια πράγματα με σκοπό να τα φέρει αργότερα με άλλο τρόπο π.χ. στα θερινά τμήματα της Βουλής που υπολειτουργούν. Ο,τι υποχωρήσεις κάνει η κυβέρνηση δεν οφείλονται στην αντιπολίτευση αλλά στην πίεση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ. Με άλλα λόγια, οι τροπο­λογίες μπορεί να περάσουν διά της τεθλασμέ­νης και όχι από τον διάλογο που γίνεται μεταξύ «κουφών». Σπάνια περνάει άμεσα μια τροπολο­γία. Αυτό έτυχε σε μένα σ' ένα πολυνομοσχέδιο για την παιδεία. Τούτο δεν σημαίνει όμως πως

«Ό,τι υποχωρήσεις κάνει η κυβέρνηση δεν οφείλοντα στην αντιπολίτευση, αλλά στην πίεση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ».  

 

δεν μελετάμε εξονυχιστικά τα νομοσχέδια. Τα αναλύουμε και ψάχνουμε να βρούμε το πραγ­ματικό τους νόημα. Και αυτήν τη γνώση όπου μπορούμε τη διαδίδουμε.

 

-Στον τομέα του κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης στρίμωξες κανέναν υπουρ­γό για τα πεπραγμένα του ή σου την «κοπάναγαν διά του αρραβώνος» μελλοντικών υποσχέσεων;

 

Αυτή είναι η μεγάλη χαρά του γραφείου μας! Έχουμε κάνει γύρω στις 200 κοινοβουλευτικές ερωτήσεις ελέγχου, όλες αποτέλεσμα συλλογι­κής δουλειάς και συνεργασίας με πολίτες, συλλογικότητες και μη κυβερνητικές οργανώσεις, καθώς και σοβαρής στοιχειοθέτησης. Δεν ήταν ερωτήσεις δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας αλλά είχαν έρευνα, είχαν επιστημονικό υπόβα­θρο, και πάντα απολαμβάναμε τη συνεργασία επιστημονικών φορέων, περιβαλλοντικών οργα­νώσεων, κινημάτων πόλεων ή συνδικαλιστικών ενώσεων. Με τον τρόπο αυτό δίναμε κοινοβου­λευτική φωνή σ' όσους δεν είχαν φωνή. Και μας ικανοποιούσε πάντα το γεγονός πως ο αρμόδιος υπουργός ήταν υποχρεωμένος να «απολογηθεί».

 

Μερικές φορές είχαμε προηγηθεί ακόμα και της δημοσιογραφικής έρευνας, όπως π.χ. στα φονι­κά όπλα τέιζερ που προμηθεύτηκε η Ελληνική Αστυνομία – χωρίς ανακοινώσεις – για την αντι­μετώπιση «τρομοκρατικών» περιστατικών, στο απόθεμα των βομβών διασποράς που διαθέτει ακόμα ο στρατός απούλητες ή στο πρόβλημα των αυθαίρετων κτισμάτων που επιχείρησε να «φυτέψει» το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον Υμηττό. Και πολλά άλλα σχετικά με τον πολιτι­σμό και την παιδεία, τα ανθρώπινα δικαιώμα­τα, το περιβάλλον, τις μειονότητες και τη με­τανάστευση.

 

-Διαπίστωσες από την παρουσία σου στο κοι­νοβούλιο ότι κυβερνιέται η χώρα, ή μήπως λόγω της παγκοσμιοποίησης, της ΕΕ κ.λπ. η Βουλή μοιάζει με ΓΑΛΕΡΑ για τις ακυβέρνη­τες πολιτείες;

 

Τα κόμματα εξουσίας, όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο όπου έχει επικρατή­σει ο νεοφιλελευθερισμός, κινούνται με την ίδια συνταγή. Κλέψιμο της δημόσιας κοινής περιου­σίας και παραχώρησή της στο μεγάλο κεφάλαιο αντί πινακίου φακής. Κατάργηση όλων των κε­κτημένων της εργατικής τάξης και εμπορευμα­τοποίηση των δημόσιων αγαθών που δεν είναι εμπορεύματα όπως π.χ. παιδεία, υγεία, δημό­σιες συγκοινωνίες κ.λπ. Αυτά τα έκανε η Γαλέρα της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς καπετάνιο αλλά με τον αυτόματο πιλότο της ΕΕ, της Παγκόσμι­ας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Τα­μείου και των άλλων διεθνών οργανισμών του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.

 

– Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει ΓΑΛΕΡΑ με κωπηλάτες που κωπηλατούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η Αριστερά, όπως πάντοτε, έχει το ίδιο δίλημ­μα: να προωθήσει την ενότητα ή να προωθή­σει το ξεκαθάρισμα των ιδεών; «Προχωράμε και ξεκαθαρίζουμε» είναι η ενότητα, «ξεκα­θαρίζουμε και προχωράμε» είναι η έμφαση στο περιεχόμενο. Σε ποιο στρατόπεδο βρί­σκεσαι;

 

Κάθε ξεκαθάρισμα ιδεών είναι ξεκαθάρισμα λο­γαριασμών. Και συχνά παίρνουν τη μορφή των προσωπικών ανταγωνισμών. Οι καθαρές ιδεο­λογίες είναι ολοκληρωτικές γιατί έχουν μία και μόνη αλήθεια. Και γίνονται «μονοθεϊστικά δόγ­ματα», δηλαδή μεταφυσικά που δεν μπορούν να παραγάγουν ούτε πολιτική σκέψη αλλά ούτε και πράξη. Η ενότητα ενός πολιτικού σχηματισμού βρίσκεται στην κοινή ανάγνωση της συγκεκρι­μένης πραγματικότητας και στη σωστή πορεία για την ανατροπή της. Και είναι γεγονός πως η σημερινή πραγματικότητα του καπιταλισμού δεν έχει άλλη θεραπεία από την ανατροπή της. Και εδώ είναι το στρατόπεδό μου.

 

– Ποια είναι αυτή η περιβόητη «δημοσκοπική» συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα. Είναι πάνω από 10% του εκλογι­κού σώματος. Δεν εκπροσωπείται πουθενά, δεν έχει μερίδιο στην επιδότηση. Δεν έχει έντυπο ή ιστοσελίδα, δεν ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ το 2007 ή το 2009 και απεχθάνεται τον χαρα­κτηρισμό του «ανένταχτου της Αριστεράς». Υποψιάζεσαι ποιοι μπορεί να είναι αυτοί;

 

Από τις προσωπικές μου επαφές, που μέσα από τη μακρά μου πορεία δεν είναι λίγες, υπάρχει μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων που αρχίζει από ψηφοφόρους της Ν.Δ. μέχρι αναρχικούς οι οποί­οι δέχονται να κάνουν πολιτική και μέσα από τους θεσμούς και έχουν εγκαταλείψει το φετίχ της βίας. Αυτό το 20% περίπου των δημοσκο­πήσεων δεν εξηγείται αλλιώτικα.

Όλοι αυτοί πίστεψαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα πολιτική ανασύνθεση της Αριστεράς του 21ου αιώνα και τελικά απογοητεύτηκαν γιατί είχαν κάνει «προ­βολές», με τη ψυχαναλυτική έννοια του όρου. Δεν είδαν τη δυναμική του εγχειρήματος μέσα από υγιείς διαδικασίες, αλλά το είδαν «πραγμα­τιστικά». Είναι γεγονός πάντως πως πουθενά δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το παλιό συνυπάρχει με το καινούργιο και συχνά το εμποδίζει να ανα­πτυχθεί.

 

Μας χρειάζεται μια υπέρβαση λοιπόν κι ένα βάθεμα της πολιτικής σκέψης, με αναφορά και στις φιλοσοφικές της ρίζες. Χρειαζόμαστε, περισσότερο από ποτέ, τον πλούσιο σε επανα­στατικές σκέψεις 19ο αιώνα για να μπορέσουμε να χτίσουμε δημιουργικά τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Και να εγκαταλείψουμε για πάντα το λενινιστικό μοντέλο, που είναι μια θεωρία πραξικοπήματος. Στο βιβλίο μου «Αριστερή Ανακύ­κλωση», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, θέτω έναν αντίστοιχο προβληματισμό, χωρίς να υπάρ­χουν απαντήσεις. Βρισκόμαστε στην εποχή των ερωτημάτων και του διαλόγου.

 

-Αυτή σου η άποψη για τον Λένιν δεν ακού­γεται υπερβολική;

 

Όταν οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι μιλούσαν για πρα­ξικόπημα, δεν έχω λόγο να μην το επαναλάβω εγώ. Αυτό που ενδιαφέρει εμένα είναι ο διάλο­γος Χέγκελ – Μαρξ, Μαρξ – Προυντόν, Λένιν – Κροπότκιν κ.λπ. Για να απαλλαγούμε από τις βεβαιότητες του παρελθόντος, όπως ήταν ο σταλινισμός, που ουσιαστικά αυτός θεμελίωσε την αριστερή σκέψη στην Ελλάδα και της έβα­λε ιδεολογικές παρωπίδες. Η σημερινή κρίση της Αριστεράς είναι πρωτίστως πρόβλημα της αριστερής σκέψης και φιλοσοφίας. Στο σημείο που δεν ενδιαφερόμαστε να πάμε στο βάθος της σκέψης, τα πολιτικά προβλήματα παίρνουν προσωπικό ανταγωνιστικό χαρακτήρα και δεν λύνονται.

 

ΠΗΓΗ: ~ από perikliskorovesis στο Σεπτεμβρίου 30, 2009.

 http://perikliskorovesis.wordpress.com/2009/09/30/%….%BD/