ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!

 

Του Νίκου Μπέκη

 

Αλέξης Ακριθάκης, Χωρίς τίτλο

 

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.         

Η τελευταία Κυριακή του χρόνου επιλέχτηκε για να γίνει η δεύτερη εργάσιμη Κυριακή για το 2012, προάγγελος της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας το 2013, κατά τις επιταγές της ΤΡΟΙΚΑΣ εξωτερικού και εσωτερικού. Βάλθηκαν, κόντρα σε όλα (και θα το εξηγήσουμε στη συνέχεια αυτό), όχι μόνο να επαναφέρουν την εξαήμερη εργασία, αλλά να καταργήσουν, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, την αργία της Κυριακής, ανταλλάσοντάς την με ένα, κατά περίσταση, ρεπό.

Η εξέλιξη αυτή, αν υλοποιηθεί, θα σημάνει πολλά περισσότερα από ένα εξοντωτικό πράγματι πλήγμα στις μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις, αλλά και στα εργατικά δικαιώματα. Θα σημάνει συνολική αλλαγή των ηθών, εθίμων, παραδόσεων, συλλογικών δραστηριοτήτων κ.τ.λ. Κοντολογίς θα σημάνει μια συνολική αλλαγή της πολιτισμικής μας ταυτότητας.

Αυτή την πλευρά του ζητήματος θα επιχειρήσουμε, με συντομία, να αναδείξουμε εδώ, αφού δηλώσουμε την πλήρη, ολόθερμη, υποστήριξη στον αγώνα όσων προσπαθούν να αποτρέψουν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Και βέβαια θα συμμετέχουμε συμβολικά στον αγώνα αυτό απέχοντας από κάθε είδους ψώνια την Κυριακή 30/12/2012.

Ας πούμε λοιπόν ότι η αργία, η παύση της εργασίας γενικώς, δεν είναι απλά μια μεγαλύτερη διάρκεια ξεκούρασης, ανάληψης δυνάμεων και ενέργειας για την συνέχεια της, οποιασδήποτε, επαγγελματικής δραστηριότητας. Είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία, μια δυνατότητα να εκπληρώσει ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, την κοινωνικότητα του, να τροφοδοτήσει, να ενισχύσει τους στενούς και ευρύτερους συγγενικούς δεσμούς, τις διαπροσωπικές του σχέσεις, να εκπληρώσει τους κοινωνικούς του ρόλους.

Όλα αυτά όμως ή τουλάχιστον τα περισσότερα έχουν σ' εμάς, όπως και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, έχουν συλλογικό κοινωνικό χαρακτήρα. Μοιράζουμε τις χαρές και τις λύπες μας γιατί πιστεύουμε στο «μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη!». Πηγαίνουμε σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, ονομαστικές γιορτές, τελετές, εκδηλώσεις, στα λίγα πανηγύρια , που επιβιώνουν ακόμα πεισματικά, όλοι μαζί τις Κυριακές και τις σχόλες και όχι μια οποιαδήποτε μέρα!

Κρατάμε, ακόμη, την παράδοση χιλιάδων χρόνων, να λατρεύουμε τους θεούς ή τον θεό μας όχι μόνο με αυτούσιες ιερές λειτουργικές τελετές, αλλά και με χορούς ομαδικούς και τραγούδια, συμπόσια, ανταλλαγές δώρων κ.τ.λ. Φοράμε «τα καλά μας» και βγαίνουμε έξω στο καφενείο και ξέρουμε ότι θα βρούμε τους γνωστούς και τους φίλους μας, κάνουμε επίσκεψη στη γειτόνισσα ή πηγαίνουμε στην εκκλησία.

Και είναι αυτές οι συλλογικές εκδηλώσεις, αυτή η έκφραση της συλλογικής συνείδησης και ταυτότητας των ανθρώπων, που αποτελούν τη ρίζα του πνευματικού πολιτισμού όχι μόνο του «δικού» μας, αλλά όλης της ανθρωπότητας.

Όπως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια, έτσι και όλες οι μέρες της εβδομάδας δεν είναι ίδιες μεταξύ τους και πολύ περισσότερο η Κυριακή! Δεκάδες παροιμίες και τραγούδια το αποτυπώνουν, από το «νάναι Σάββατο, κι ας είναι χίλιες ώρες», μέχρι το «Κυριακή, γιορτή και σχόλη, νάταν η βδομάδα όλη».

Τώρα, η ακόρεστη πείνα και δίψα του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου για όλο και περισσότερα κέρδη θέλει και προσπαθεί, να τα ισοπεδώσει όλα Αυτή η αισθητική του κυρίαρχου, του μοναδικού γκρίζου, η ομοιομορφία των «λευκών κελιών» συμφέρει, εξυπηρετεί μόνο τους ισχυρούς του χρήματος, αυτούς που δεν ενδιαφέρονται ούτε για τον πολιτισμό, ούτε για την ομορφιά, ούτε για τις απλές, ανθρώπινες χαρές της ζωής, αν όλα αυτά δεν φέρνουν κέρδη. Εμάς όλους αντίθετα, αυτή η «αισθητική» μας αλλοτριώνει, ισοπεδώνει την κρίση μας, εξοβελίζει την ανθρωπιά μας, «σκοτώνει» την κοινωνικότητά μας. Μας στερεί και την ελάχιστη, στοιχειώδη χαρά της ζωής!

 

ΥΓ. Παραθέτουμε όλο το σχετικό απόσπασμα απ' τον Μικρό Πρίγκιπα. Δεν είναι μόνο υπέροχο, αλλά και τόσο, μα τόσο επίκαιρο! 

 

******

 

"Έτυχε όμως, ύστερα που περπάτησε πολύ μέσα απ' τους άμμους, τα βράχια και τα χιόνια, ν' ανακαλύψει τέλος ο μικρός πρίγκιπας ένα δρόμο. Κι οι δρόμοι πάνε όλοι στους ανθρώπους.

-Καλημέρα, είπε.         

Ήταν ένας τριανταφυλλόκηπος ανθισμένος.

– Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

Ο μικρός πρίγκιπας τα κοίταξε. Μοιάζανε όλα με το λουλούδι του.

– Τι είσαστε;, τα ρώτησε κατάπληχτος.

– Εμείς είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα.

– Α!, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.

Βαθιά λύπη τον γέμισε. Το λουλούδι του τού είχε πει πως ήταν ένα μονάκριβο σ' ολόκληρο το σύμπαν. Και να που ήτανε πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, σ' ένα μονάχα κήπο!
 «Θα του κακοφαινόταν πολύ», σκέφτηκε, «αν το 'βλεπε αυτό… Θα έβηχε φριχτά και θα 'κανε τάχα πως πεθαίνει, για να γλιτώσει απ' το ρεζίλεμα. Κι εγώ θα ήμουν αναγκασμένος να κάνω τάχα πως το περιποιούμαι, γιατί αλλιώς, για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει…».

Ύστερα σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα πως ήμουν πλούσιος, γιατί είχα δικό μου ένα μοναδικό στον κόσμο λουλούδι, και να που δεν έχω παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο, και που το ένα τους μπορεί να έχει σβήσει για πάντα, δε με κάνουν και κανένα μεγάλο πρίγκιπα…».

Και, πέφτοντας χάμω στο γρασίδι, έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

– Καλημέρα, είπε η αλεπού.

 

– Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είδε τίποτα.

– Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, κάτω από τη μηλιά…
– Ποια είσαι;, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη…

– Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
– Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος…
– Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ' έχουν ημερώσει.
– Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.          

Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

– Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Εσύ δεν είσαι αποδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

– Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;
– Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει»;

– Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς…».
– Να δημιουργείς δεσμούς;

– Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Μήτε κι εσύ μ' έχεις ανάγκη. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει την ανάγκη του άλλου. Για μένα εσύ θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα εγώ θα είμαι μοναδική στον κόσμο…

– Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι…, νομίζω πως με ημέρωσε…

Γίνεται, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τόσα περίεργα πράματα…

– Ω! δεν είναι πάνω στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

– Πάνω σ' άλλο πλανήτη;

– Ναι.

– Έχει κυνηγούς σ' αυτό τον πλανήτη;

– Όχι.

– Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Και κότες;

– Όχι.

– Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.

Ξαναγύρισε όμως στην ιδέα της:

– Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι' αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ' τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια, όταν θα μ' έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχνα…

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

– Σε παρακαλώ…, ημέρωσέ με, του είπε!

– Θέλω βέβαια, της αποκρίθηκε ο μικρός πρίγκιπας, μα δε με παίρνει ο καιρός. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.

– Δε γνωρίζει κανείς παρά τα πράματα που ημερώνει, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα στα εμπορικά. Καθώς όμως δεν υπάρχουν εμπορικά που πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θες ένα φίλο, ημέρωσε με!

– Τι πρέπει να κάνω;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή, αποκρίθηκε η αλεπού. Θα καθίσεις πρώτα κάπως μακριά μου, έτσι στο χορτάρι. Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις.Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά..

Την άλλη μέρα ήρθε πάλι ο μικρός πρίγκιπας.

– Τι είναι τελετή;, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Είναι κι αυτό κάτι που πολύ παραμελήθηκε, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, τη μια ώρα με τις άλλες ώρες. Οι κυνηγοί μου, λόγου χάρη, έχουν μια τελετή. Κάθε Πέμπτη χορεύουν με τις κοπέλες του χωριού. Γι' αυτό η Πέμπτη είναι θαυμάσια μέρα! Μπορώ και κάνω μια βόλτα ως τ' αμπέλι. Αν χόρευαν οι κυνηγοί όποτε και να 'ναι, όλες οι μέρες θα μοιάζαν μεταξύ τους, κι εγώ δε θα είχα καθόλου διακοπές.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:
– Αχ!, είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω…

– Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω…

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Μα τώρα θα κλάψεις!, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

– Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

– Και τότε τι κέρδισες;

– Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

Ύστερα πρόσθεσε:

– Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι αποδώ, για να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

– Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ' εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα δεν είχαν μούτρα να σταθούν.

– Είσαστε όμορφα, μα είσαστε άδεια, τους είπε ακόμη. Δεν μπορεί κανείς να πεθάνει για το χατίρι σας. Βέβαια, ένας κοινός διαβάτης, το δικό μου τριαντάφυλλο θα το νόμιζε πως σας μοιάζει. Αλλά εκείνο μόνο του έχει πιο πολλή σημασία απ' όλα εσάς μαζί, αφού είναι αυτό που πότισα. Αφού είναι αυτό που έβαλα κάτω από τη γυάλα.

Αφού είναι αυτό που προστάτεψα με το παραβάν. Αφού είναι αυτό που του σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από τις δυο ή τρεις, για να γίνουν πεταλούδες). Αφού είναι αυτό που τ' άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή καμιά φορά και να σωπαίνει. Αφού είναι αυτό το δικό μου τριαντάφυλλο.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

– Αντίο, της είπε.

– Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια.

– Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Ο καιρός που έχασες για το τριαντάφυλλό σου είναι που το κάνει να έχει τόση σημασία.

– Ο καιρός που έχασα για το τριαντάφυλλό μου…, έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.

– Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει τούτη την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Απ' εδώ κι εμπρός θα είσαι για πάντα υπεύθυνος για εκείνο που έχεις ημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…

– Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…, ξαναείπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται."

 

Α. ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας,

μτφρ. Στρατής Τσίρκας, Ηριδανός

28-12-2012