Η Φαντασίωση της Ψήφου, το Ψέμα των Εκλογών
Του παπα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Όταν το 1949 Τζωρτζ Όργουελ έγραφε το βιβλίο «1984..» πολύ έλεγαν ότι υπερβάλει ή ότι κινδυνολογεί με λόγο "μεταφυσικό" και "αποκαλυπτικό". Παρά ταύτα όχι μόνο δικαιώθηκε αλλά το βιβλίο του χαρακτηρίστηκε ως μια προφητική και διορατική καταγραφή όλων εκείνων που έμελε να πραγματοποιηθούν εις βάρος των ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Ο Όργουελ μίλησε για τον «Μεγάλο αδελφό» όπου μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες συνεχώς παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα και ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα-Κράτος-Εξουσία, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο «Μεγάλος Αδελφός». Όλα, ακόμα και το παρελθόν. Μάλιστα όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
Για αυτό το σύστημα το μέγα έγκλημα του ανθρώπου, το θανάσιμο αμάρτημα είναι η ελεύθερη σκέψη. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον «Μεγάλο Αδελφό». Άρα λοιπόν ο Όργουελ είχε με απόλυτα διορατικό τρόπο διακρίνει την νέα μορφή ολοκληρωτισμού και υποταγής των συνειδήσεων μέσα από την «πληροφορία» και «επικοινωνία».
Η κάμερα και η παγκόσμια καταγραφή, παρακολούθηση και φακελοποίηση της ζωής των πολιτών όλου του πλανήτη αλλά κυρίως ο βασικός ρόλος που διαδραματίζει η εικόνα και εκείνοι οι οποίοι οργανωμένα και μεθοδευμένα την διαχειρίζονται, μεγαλοκαλανάρχες και μεγαλοεκδότες, το ισχυρό κεφάλαιο της εικόνας, δεν είναι πλέον ανησυχία του Όργουελ αλλά πραγματικότητα της ζωής που την γνωρίζει και την συναντάει ο τελευταίος κάτοικος της γης.
Σαφέστατα και πρέπει να θυμίσουμε ότι όλα τα ολοκληρωτικά μορφώματα καθυπόταξης και περιστολής των ανθρώπινων δικαιωμάτων παρουσιάζονται και εφαρμόζονται μέσα από μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, που παρουσιάζεται ως η θεραπεία, η εποπτεία, η σωτηρία από το κακό και τους κακούς που περιβάλουν τον κόσμο και την κοινωνία. Την κοινωνική ειρήνη και συνοχή. Το σύστημα της παγκόσμιας παρακολούθησης μεθοδεύτηκε και καθιερώθηκε από την εξουσία με το γνωστό κόλπο και μέθοδο, εκείνη της μέριμνας. Της πρόληψης. Αυτό το γνωστό σλόγκαν: «Για το καλό σας. Εμείς φροντίζουμε για το καλό το δικό σας και των παιδιών σας».
Έτσι αφού η παγκόσμια σπείρα που ονομάζεται πολιτική, οικονομική και θρησκευτική εξουσία στήνει διάφορα τεχνητά συμβάντα, με παγκόσμιες ή και τοπικές συνέπειες στην ζωή των πολιτών, και αφού σπείρουν τον πανικό, την φοβία(πολιτική, οικονομική, μεταφυσική) και την αστάθεια, μετά έρχονται ως οι αρχάγγελοι της σωτηρίας και της ειρήνευσης για να φροντίσουν τους πολίτες και γενικότερα τον πλανήτη. Με αυτό τον τρόπο και την μαφιόζική μεθοδολογία η παγκόσμια εξουσία, έχει περάσει και καθιερώσει τον μεγαλύτερο φασισμό και ολοκληρωτισμό – «που είναι πάντα για το καλό των λαών»- και σαφέστατα είναι η ολική καταπίεση, καταπάτηση και αρπαγή κάθε ανθρώπινου δικαιώματος.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η παγκόσμια φαρσοκωμωδία που ακούει στο όνομα «Δημοκρατία» της πλουτοκρατίας και των οργανωμένων παγκόσμιων συμφερόντων, σε κάθε χώρα διεξάγει εκλογές. Εκλογές στο όνομα της «δημοκρατίας» που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πραγματικά «ξεβράκωτη» λέξη και έννοια χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό περιεχόμενο επί του πολιτικού υποκειμένου.
Εκλογές με αίτημα και δίλημμα την εκλογή κυβέρνησης μέσα από την διαδικασία της ψηφοφορίας. Μια διαδικασία όμως που δεν είναι καθόλου διάφανη και δεν έχει ως πραγματική αναφορά της, τον πολίτη και την βούληση του. Αφού καθημερινά και ιδιαίτερα την προεκλογική περίοδο -που τα οργανωμένα συμφέροντα(εγχώρια και διεθνή) γνωρίζουν πολύ πριν από τους πολίτες- τα πάντα κατευθύνονται και προπαγανδίζοντας μέσα από τα ελεγχόμενα όργανα τους, τα οποία μανατζάρουν και χρηματοδοτούν -βλέπε προσφάτως Siemens- εφημερίδες και τηλεοπτικά και ακουστικά μέσα και ιδιαιτέρως την διαφήμιση, το μεγαλύτερο όπλο καταστρατήγηση συνειδήσεων, επίσης δε και μέσα από τα λεγόμενα και κατ επίφαση γκάλοπ, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, κατευθύνσεις και τάσεις μέσα στην κοινωνία και το λεγόμενο εκλογικό σώμα. Μετά από όλα τα αυτά έρχονται και σου πουλάνε το μέγα παραμύθι ότι ο λαός αποφασίζει, ο λαός θα μιλήσει, ο κυρίαρχος λαός θα δώσει εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης κ.α πολλά τέτοια τραγελαφικά.
Χρειάζεται ή να έχεις κάνει ή εκουσίως να υποστείς λοβοτομή για να πιστέψεις πλέον, εάν διαθέτεις νοημοσύνη και κριτική σκέψη σήμερα, στο ελάχιστο ότι η ψήφος σου θα επηρεάσει και θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Έχοντας μια αίσθηση και αισθητική της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, της χώρας σου αλλά και της παγκόσμιας κατάστασης αντιλαμβάνεσαι ότι σαφέστατα και δεν επιλέγουν οι λαοί τις κυβερνήσεις τους και ότι σαφέστατα το παιγνίδι είναι στημένο πριν καν αρχίσει, αφού η κυβέρνηση και το πολιτικό σκηνικό στήνεται σε μια χώρα από εξωθεσμικούς αλλά και διάτρητους θεσμικούς παράγοντες και μηχανισμούς που επιλέγουν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, λόμπυ και ελίτ, τοπικής και όχι μόνο ισχύς.
Όλη τα άλλα περί της υπόθεσης των εκλογών είναι μια φάρσα στημένη πάνω στις πλάτες του λαού που έχει την ψευδαίσθηση και την φαντασίωση ότι κρατά στα στα χέρια του την δύναμη της ψήφου. Την επιλογή μέσα από την συγκεκριμένη διαδικασία να αλλάξει το πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της χώρας του και της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Όμως δεν έχει καταλάβει ότι επιλέγοντας την διαδικασία των εκλογών μέσα στο σημερινό διαμορφωμένο πολιτικό σκηνικό, δεν πράττει τίποτε περισσότερο από το να παίζει σε ένα παιγνίδι όπου τα πάντα είναι στημένα και διαμορφωμένα συνειδητά ή ασυνείδητα, και ότι αυτός απλά παίζει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε όλο αυτό το θίασο του συστήματος.
Κανείς δεν αρνείται την δημοκρατία όταν είναι πραγματική δημοκρατία. Τις εκλογές και την βούληση της πλειοψηφίας που σέβεται τα δικαιώματα της μειοψηφίας όταν είναι αποτέλεσμα ελευθερίας και πολιτικής ευθύνης και συνειδητότητας. Επίσης κανείς δεν αρνείται την δύναμη της λαϊκής βούλησης να αλλάζει την ιστορία της κοινωνίας και της πολιτικής πραγματικότητας. Αλλά όταν όλες αυτές οι διαδικασίες είναι πραγματικές, αληθινές, και όχι εικονικές και κίβδηλες όπως συμβαίνει σήμερα. Δε μπορούμε να παίζουμε με έννοιες και πράξης ιερές για τον ανθρώπινο πολιτισμό, όταν αυτές έχουν χάσει την αξία και σημασία τους, όταν είναι γυμνές από αλήθειες και νοήματα.
Το ερώτημα τελικά τίθεται στους ίδιους τους εαυτούς μας. Για πόσο ακόμα θα συνεχίζουμε να συνεργαζόμαστε με αυτόν τον θίασο που ονομάζεται πολιτική εξουσία. Έως πότε θα ανεχόμαστε η πλουτοκρατία και οι οικονομική ελίτ να διαμορφώνει τους όρους της ζωής μας. Να παίζει με την γη μας, τον πλανήτη μας, το μέλλον της ζωής των παιδιών μας. Έως πότε θα ακολουθούμε ως υπνωτισμένη μάζα τον Μεγάλο Αδελφό στα σκοτεινά σοκάκια του ψέματος, της υποκρισίας, της βίας, της νοθείας.
Η επανάσταση δεν είναι υπόθεση εξωτερική. Είναι πρωτίστως εσωτερική και μάλιστα βαθιά πνευματική. Είναι ασκητική κατάφαση απέναντι στους πειρασμούς της εξουσίας. Επαναστατώ πρώτα απέναντι στο εαυτό μου, στην δουλικότητα μου, στην συμβατικότητα μου, στο φοβικό αστισμό μου, στην θρησκειοποίηση του λόγου του Χριστού, στην αυτιστική ατομοκεντρικότητα μου, στην θεοποίηση της μοναδικότητας μου, στην εγωπαθή πνευματικότητα μου και κατόπιν ενώνομαι με την κοινωνία για την ανατροπή του συστήματος που απομυζά και καταστρέφει την ζωή των ανθρώπων, την ζωή του πλανήτη, την ζωή την ίδια. Διότι διαφορετικά δεν θα καταφέρουμε τίποτε περισσότερο από την αλλαγή απλά του θιάσου.
π. Λίβυος
Σημείωση: Πρώτη ανάρτηση, Πέμπτη, 24 Σεπτέμβριος 2009, εδώ:
