Ο καθρέφτης

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Βλέπω  ένα πρόσωπο

Πίσω από τον γυαλιστερό καθρέφτη

Με βλέμμα απειλητικό

Να τοξοβολεί ερωτηματικά

Ένα μέτωπο ρυτιδιασμένο

Να απαιτεί την ταυτότητά του.

Κουνώντας απειλητικά

Το μαχαίρι της σιωπής

Ρωτάει

Ποιο είμαι;

Και ακούω την ηχώ της σιωπής

Να γίνεται φωνή

Στην χαράδρα των χειλιών μου

Ποιος είμαι;

 

Και επειδή φοβάμαι

την μοναξιά

Πάντα βοηθάω τις εικόνες

Αλλάζοντας μαζί τους θέση

Μπαίνω μέσα σε παλιές

φωτογραφίες

Μιλάω με παλιούς φίλους

Κάνοντας περιπάτους

Σε εξαίσια τοπία της νιότης μας

 

Έτσι σχίζοντας το γυαλιστερό

γυαλί

Περνώ στην εικονική

πραγματικότητα

Κοιτάζω απειλητικά απέναντί μου

Και σιωπηλά ρωτώ

Ποιος είμαι;

Και ακούω την σιωπή μου

Να γίνεται αλλότρια φωνή

Στην χαράδρα των απέναντι

χειλιών

Ποιος είμαι;

 

Και επειδή φοβάμαι τις εικόνες

Και τις σιωπηλές ερωτήσεις τους

Πάντα αλλάζω μαζί τους θέση

Για να βρουν μόνες τους τις απαντήσεις

Έτσι πολλές φορές μπερδεύω

Τον εαυτό μου με την εικόνα μου

Την γλώσσα με τις ιδέες μου

Την πραγματικότητα με τα όνειρά μου

 

Όμως έχω ένα αλάθητο κριτήριο

Για να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου:

Ψάχνω την καρδιά μου

Αυτή χτυπάει αμετανόητα αριστερά.

 

Συμβουλή:  Μην εμπιστεύεστε τα είδωλά σας, η καρδιά τους χτυπάει  δεξιά.

                                        14 Αυγούστου 2009,  Γιάννης Ποταμιάνος