Η τέχνη του εφικτού και η κακοτεχνία του φρικτού
Του Δημήτρη Σεβαστάκη*
Το σάλπισμα και οι απειλές εμφάνισης της κρυμμένης λίστας, οι απειλητικές αοριστίες και οι διαρροές απευθύνονται σε λερωμένες φωλιές, ως εκ τούτου, ευνοούν τις κοινοβουλευτικές πειθαρχίες. Τα αδιέξοδα και ερεβώδη μέτρα θέλουν πειθαρχημένους βουλευτές, υπάκουους απολογητές ή έστω ηρωικούς ζογκλέρ. Θέλουν κοινοβουλευτικούς λειτουργούς που θα εκφράσουν την υψηλόφωνη, συνήθως μιντιακή, αντίρρηση, αλλά θα ασκήσουν τη χαμηλόφωνη κατάφαση με υπάκουη ψήφο.
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού ή η κακοτεχνία του φρικτού; Το σίγουρο είναι ότι τα απολύτως αδιέξοδα και προ-νεκρωμένα (σύμφωνα και με την AlphaBank) μέτρα θα (αν) ψηφιστούν μέσα στην πολιτική αποσύνθεση. Με τα μέτρα θα γίνει πραγματικότητα η υπόσχεση του Βενιζέλου για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς το 2012».
Είναι γεγονός ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός ισοσκελίστηκε. Δίνεις, όσα παίρνεις. Ο φόρος σου ισοδυναμεί με το εισόδημά σου. Δηλαδή συγκροτείται πάνω στο σώμα της ηλίθιας και μερικής και αρπακτικής «αυστηρότητας» η τέλεια δομή ανυπακοής και ηθικοποίησης της φοροδιαφυγής.
Αλλά είναι τόσο ευάλωτο το σύστημα, δηλαδή τόσο πειναλέοι οι ταγοί του, ώστε να εξαρτώνται και να ελέγχονται από τις λίστες; Η σκοτεινή υποψία μου, ότι αυτό το ανέμισμα λιστών την παραμονή των μέτρων έχει στόχο την κατατρομοκράτηση των βουλευτών, στηρίζεται σε σκόρπιες παρατηρήσεις πολιτικών συμβάντων.
Π.χ. με την ακτιβιστική είσοδο των εργαζομένων των ναυπηγείων Σκαραμαγκά στο υπουργείο Άμυνας, έγιναν γνωστά στους κοινούς θνητούς ορισμένα πολύ σημαντικά και εξοργιστικά πράγματα: ότι για εβδομήντα εκατομμύρια ευρώ ουσιαστικά αχρηστεύονται υποβρύχια δυόμισι -πληρωμένων- δισεκατομμυρίων. Ότι η σύμβαση πώλησης των ναυπηγείων αποσυνδέει τη χρηματοδότηση και τις ροές χρήματος από το παραγόμενο έργο.
Μάθαμε ακόμα ότι συγκεκριμένη πρόβλεψη εξασφάλιζε φορολογική ασυλία για την περίοδο της γερμανικής ιδιοκτησίας. Επίσης ότι πουλήθηκε μια μεγάλη επισκευαστική δεξαμενή πάμφθηνα σε τούρκικη εταιρεία και ότι αυτό το γεγονός απλώς ολοκληρώνει την πλήρη εμπορική αδρανοποίηση των ναυπηγείων -ελέω και Ευρωπαϊκής Ένωσης, που απαγορεύει την πώληση υπηρεσιών και παροχή ναυπηγικού έργου σε τρίτους.
Ένας παραγωγικός κλάδος με σωρευμένη τεχνογνωσία, στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, εγκατεστημένος στη χώρα με τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο, ένας κλάδος που θα μπορούσε να απορροφά ανεργία, να παράγει σχεδιασμό, έρευνα και ψωμί, νεκρώνεται από συμπυκνωμένα πολιτικοδιαχειριστικά εγκλήματα, από διοικητικές ηλιθιότητες ή απλώς από αυτό που χαρακτήριζε πάντοτε τις ηγετικές ελίτ της χώρας: κοντή, αυτοσυντηρητική στόχευση, δουλοπρέπεια στον ξένο παράγοντα και ανηθικότητα.
Μέσα λοιπόν από το συμπτωματικό παράδειγμα των απλήρωτων εργατοτεχνιτών, ακτιβιστών, είδαμε την πυκνή σύνδεση εγκληματικών πολιτικοδιαχειριστικών λαθών και παραγωγικής καταστροφής. Είδαμε την οπή που υπάρχει στη σπονδυλική στήλη της χώρας μας και του λαού μας. Είδαμε ότι όταν ο κ. Σημίτης και οι κυβερνήσεις του έψελναν τα θούρια για τη μεγάλη, ισότιμη, ευρωπαϊκή δύναμη του Νότου, εννοούσαν έργω μια μηδενισμένη παραγωγικά χώρα, εξαρτημένη, δουλόφρονα και αστόχαστη.
Οι «λίστες Λαγκάρντ», οι λίστες Παπακωσταντίνου – Βενιζέλου, οι ιδρώτες του τέλους και της πτώσης δεν δηλώνουν την προσωρινή δυσκολία του έκπτωτου ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων του, αλλά το βαθύ, μακρό τέλος που υφάνθηκε εγκληματικά και παρείσακτα.
Η Λίστα Λαγκάρντ είναι η πολιτική υποστροφή και όχι η απλή αυτοκαταστροφή. Γιατί το έγκλημα αποδεικνύεται διαρκείας και δεν μπορεί απλώς να «τιμωρείται» εκλογικά ή ποινικά. Γιατί το έγκλημα δεν είναι μόνο το Μνημόνιο Ι και ΙΙ, κ.λπ. ούτε εγκληματίας ο Γιωργάκης και οι κηπουροί. Το έγκλημα στη χώρα και το λαό μας έχει πυκνοδομημένη αρχιτεκτονική, σκέψη, στρατηγική, όραμα. Η διαλεκτική σύνδεση των δύο πεδίων, των εξαρτήσεων και της παραγόμενης πολιτικής, κάτι βαθύτερο δείχνει από απλώς κακούς χειριστές ή πολιτικά θανατωμένους ηγέτες.
Ο βαθμός διαχειριστικού εγκλήματος στον τέως ανθηρό ναυπηγικό κλάδο, αποκαλύπτει μια μυστήρια έλξη τέλους και λάσπης που καλύπτει την πρόσφατη ιστορία μας. Αλλά όλες τις προηγούμενες στιγμές η ανασύνταξη ήθους και πολιτικής συνδέονταν σκληρά και πάντα με τις προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας, συνδέονταν με τους απέξω, με το ανυστερόβουλο αριστερό κίνημα. Πρέπει να ξαναβρούμε τον υψηλό και έξοχο ιστό. Αυτό είναι σημαντικότερο από τον Βενιζέλο, τις λίστες και τα πολιτικά παράγωγά τους…
* Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης είναι ζωγράφος, επ. καθηγητής ΕΜΠ (dsevastakis@arch.ntua.gr)
ΠΗΓΗ: 07/10/2012, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=718592
