Τα τέρατα…
Του Στάθη Σ[ταυρόπουλου]*
Στην ηγέτιδα χώρα του καπιταλιστικού συστήματος γνωστού και ως «ελεύθερου κόσμου», στις ΗΠΑ, στη χώρα τέλος πάντων που η «ελεύθερη αγορά» ενώνει όλους τους θεούς της «Χριστό», «Γαχβέ» κι «Αλλάχ» στη δούλεψη του Μαμωνά, σε αυτήν τη χώρα λοιπόν, 47,6 εκατομμύρια άνθρωποι (απ' τους καταγεγραμμένους) ζουν με κουπόνια ή σε μία άφατη εξαθλίωση (το πλείστον των ακατάγραπτων) και πάνω από 60 εκατομμύρια ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας.
Αυτή η χώρα που στα διακόσια χρόνια της ύπαρξης της έχει προκαλέσει, εξαπολύσει και εμπλακεί σε εκατόν δέκα τέσσερις πολέμους, εισβολές, επεμβάσεις, βομβαρδισμούς, εμπάργκο, εκστρατείες και πραξικοπήματα ανά την υφήλιο, εξακολουθεί να εκτρέφει τέρατα.
Το γεγονός ότι ορισμένα απ' αυτά τα τέρατα που εκτρέφουν οι Αμερικάνοι, εξελίσσονται σε Φρανκεστάιν που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους και τους δαγκώνουν σαν λυσσασμένα σκυλιά, δεν διαταράσσει εν τέλει την οικονομία του συστήματος – αντιθέτως συμβάλει στην ισορροπία του. Πρόκειται περί «χρήσιμων εχθρών». (Το δεύτερο καλύτερο για το σύστημα μετά τους «χρήσιμους ηλίθιους»)…
Οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, την ίδια την Αλ Κάιντα – όσο λοιπόν (και για όσο χρονικό διάστημα) τα «τέρατα του εργαστηρίου» παίζουν «κλέφτες κι αστυνόμους» με τους δημιουργούς τους, οι «αστυνόμοι» κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, όχι μόνον διότι οι ίδιοι ελέγχουν τα τέρατα, αλλά και διότι άλλα, υπέρτερα τέρατα, θεσμικά αυτήν τη φορά, ελέγχουν και αυτά με τη σειρά τους τα χρήσιμα τερατάκια. Όπως, λόγου χάριν και για να μη μακρηγορώ οι ηγέτιδες μουσουλμανικές κάστες ελέγχουν το λαϊκό ισλάμ ή το ΔΝΤ «μοιράζει χαρτί» στον κόσμο των ελεύθερων αγορών για να περιορισθούμε σε δύο μόνον παραδείγματα και να μη μακρηγορήσουμε.
Έτσι λοιπόν στον κόσμο των θεσμισμένων μεγάλων τεράτων, τα μικρά τέρατα του εργαστηρίου (οι μαριονέτες) άτινα εμφανίζονται στη γεωπολιτική σκακιέρα προκειμένου με τις κινήσεις τους να παιχθεί ένα παίγνιο υπέρτερων στρατηγικών και στόχων, καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, απ' το ριζοσπαστικό Ισλάμ έως τον Σαουδαραβικό κομφορμισμό – εις ό,τι αφορά τον μουσουλμανικό κόσμο, κι από τη συνωμοτική τρομοκρατία τύπου Μπάαντερ Μάινχοφ ή Ερυθρών Ταξιαρχών έως τα φασιστικά μορφώματα – εις ό,τι αφορά τη Δύση.
Στη χώρα μας, ένα μικρό τμήμα του (έστω και συμβατικά αποκαλούμενου) Δυτικού κόσμου, συμβαίνει, άλλοτε ταυτοχρόνως κι άλλοτε με μικρή ή μεγαλύτερη καθυστέρηση, ό,τι συμβαίνει στο ευρύτερο πλαίσιο που την καθορίζει.
Άλλοτε ως πρωτότυπο, άλλοτε ως κακέκτυπο κι άλλοτε ως καρικατούρα μας συμβαίνουν τα ίδια υπ' αυτήν την έννοια διαθέτουμε κι εμείς τα δικά μας τέρατα. Και τα θεσμικά (Δικομματισμός, Διαπλοκή, Εξάρτηση) που μας έφεραν ως εδώ, και τα τέρατα του σωλήνα, τα «χρήσιμα τέρατα», τα εργαλεία για να φθάσουμε ως εδώ. Και να πάμε ακόμα παρακάτω στον βυθό.
Σε περιόδους κρίσης (είτε ανάτασης, είτε ύφεσης) – (όπως τώρα), τα τερατάκια αυτά βγαίνουν στο προσκήνιο, άλλοτε για να αποπροσανατολίσουν ή να εκτονώσουν ή να προβοκάρουν (σε περιόδους που ο λαός σηκώνεται και θρώσκει άνω) κι άλλοτε για να προκαλέσουν σύγχυση, να εκτρέψουν λύσεις, και να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο (όταν ο λαός είναι στα κάτω του και θέλουν να τον πάνε ακόμα παρακάτω – ακόμα και στον τάφο του).
Για να το πετύχουν αυτό όμως τα μικρά τέρατα – η μακριά μαύρη χειρ του συστήματος – χρειάζονται την «έξωθεν καλή μαρτυρία» κι ούτω πως εμφανίζονται ως «πρόμαχοι του λαού», ως «λαϊκοί εκδικητές».
Έτσι στη Μεταπολίτευση εμφανίσθηκε η 17η Νοέμβρη η οποία ανέλαβε, δίκην Δικαστή Ντρέντ, να «αποδώσει δικαιοσύνη» και να βάλει στη θέση τους (στον τάφο) όσους η Δημοκρατία «παρέλειπε».
Αποφάσισε δηλαδή η 17η Νοέμβρη να «συλλαμβάνει», να «δικάζει» και να «εκτελεί» εν των άμα και αφ' εαυτής, με ένα παράδοξο αυτεξούσιο – ελέω λαού; Ελέω Θεού; – Ουδείς γνωρίζει.
Υποκαθιστώντας κράτος και νόμους η οργάνωση αυτή αποκαθιστούσε λέει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, τιμωρώντας όσους η ίδια ή ορισμένοι καφενέδες έκριναν άξιους θανάτου.
Κι έτσι ακριβώς έπρατταν: ως άλλοι θεοί (ή θηρία) μοίραζαν με τα κουμπούρια θανατικές εκτελέσεις. Το άκρον άωτον του φασισμού.
Παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι στη μεταπολιτευτική μας γλίτσα), τοιούτο τι επί μακρόν εθεωρήθη «αριστερό». Δράση της Άκρας Αριστεράς. Κι ως τοιούτο υποστηρίχθηκε κι από αρκετές ευαίσθητες μιμόζες, οι οποίες ήταν εναντίον της θανατικής ποινής μεν, αλλά ευλογούσαν απ' την άλλη την κουμπουροφόρο «απονομή της δικαιοσύνης» με την εκτέλεση ανθρώπων.
Αντιφάσεις; – να φάνε και οι κότες! Ένα από τα κύρια συστατικά άλλωστε του εκφυλισμού της μεταπολίτευσης στον ζοφώδη χυλό της γλίτσας μας ήταν η διαρκής χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών σχεδόν όλων προς σχεδόν όλους.
Ως εκ τούτου, εκτός απ' τις ευαίσθητες μιμόζες (βαλτές ή ηλίθιες) την ευμενή ανοχή του στη δράση της 17Ν ακόμα και την ανοιχτή υποστήριξή του στους δολοφόνους της 17Ν έδινε ένα μεγάλο στην αρχή μέρος του λαού που σιγά – σιγά απισχνάσθηκε για χίλιους μύριους λόγους.
Όταν όμως χρειάζεσαι είκοσι χρόνια για να καταλάβεις ότι αυτό που θεωρείς «αριστερό» είναι φασιστικό, ότι αυτό που θεωρείς αντισυστημικό είναι η μαύρη μακριά χειρ του συστήματος και συχνά η «Σιδερένια Φτέρνα» του, τότε το πουλάκι έχει πετάξει, έχει κάνει τη δουλειά του και (με ορισμένες ου μην και ενίοτε συμφωνημένες παράπλευρες απώλειες) έχει φέρει την ιστορία τούμπα.
Της ίδιας λοιπόν ενοχικής ή φανερής και τσαμπουκαλεμένης λαϊκής αποδοχής που έτυχαν κάποτε οι κουμπουροφόροι της 17Ν, φαίνεται να απολαμβάνει σήμερα η Χρυσή Αυγή.
Στα μάτια πολλών συμπολιτών μας εμφανίζεται κι αυτή ως ένα είδος λαϊκού εκδικητή, λαϊκού πρόμαχου που βάζει τα πράγματα (κι όχι μόνον τους πάγκους των μικροπωλητών) στη θέση τους.
Αποκαθιστά ένα «κοινό περί δικαίου αίσθημα «στρεβλωμένο απ' την έξαρση της κρίσης που εύκολα μπορεί να εκτονωθεί με τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ξενηλασία, τη μισαλλοδοξία, τον ξυλοδαρμό και κάποια στιγμή τον φόνο. Φόνο που στα μάτια πολλών, είτε αμόρφωτων, είτε απελπισμένων, είτε εξαγριωμένων, είτε απλώς σκατόψυχων μπορεί να φανεί ως ένας «δίκαιος φόνος», όπως «δίκαιος» τους φαίνεται ο προπηλακισμός ή ο ξυλοδαρμός για την ώρα, η υποκατάσταση του νόμου από «νομοθέτες» του πεζοδρομίου, αυτόκλητους τραμπούκους και αληταράδες που θα έκαναν και τον δικηγόρο ή τον γιατρό με την ίδια ευκολία που τώρα παριστάνουν τον αστυνομικό και τον δικαστή.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό. Ο κρυφός φασισμός (που στην περίπτωση της 17Ν κι άλλων τέτοιου τύπου οργανώσεων εμφανίζονταν ως «αντιεξουσιαστικός» ακόμα και «αριστερός») έχει δώσει τη θέση του στον ανοιχτό φασισμό που δεν χρειάζεται φερετζέδες.
Πρόκειται για το ίδιο τέρας. Αλ Κάιντα το πρωί, Μοσάντ το βράδυ. Ο τάχα αριστερός βερμπαλισμός (πασόκιος έως «αντιεξουσιαστικός») που ταλαιπώρησε τη Μεταπολίτευση, ξεθύμανε. Ξαναήρθε η ώρα του αντικομμουνιστικού βερμπαλισμού.
Το άκρως επικίνδυνο είναι ότι αυτόν τον αντικομμουνιστικό βερμπαλισμό (μάλιστα της αμάθειας και της εμπάθειας) δεν τον μετέρχονται μόνον οι Χρυσαυγίτες εορτάζοντας τον…Μελιγαλά, αλλά και η τρέχουσα κυβέρνηση διά του εκπροσώπου της κυρίου Κεδίκογλου κι άλλων διακεκριμένων στελεχών της όπως ο κ. Βορίδης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Κεφαλογιάννης, ο κ. Σαχινίδης (αυτός απ' τα τσικό) και πλείστοι όσοι άλλοι δείχνοντας έτσι ποίου το μακρύ χέρι είναι πράγματι η Χρυσή Αυγή.
Στις μεγάλες διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης εμφανίζονταν οι «γνωστοί άγνωστοι», τα διάφορα μπλάκ μπλόκ των φίλα προσκείμενων στη 17Ν και τις άλλες συναφείς οργανώσεις και τα έκαναν όλα γης μαδιάμ. Οι διαδηλώσεις διαλύονταν, οι διαδηλωτές γύριζαν σπίτι τους, το κακό (που μας έφερε έως εδώ) εφαρμόζονταν.
Στο εξής οι διαδηλωτές δεν θα βρίσκουν μπροστά τους μόνον τους κρυπτοφασίστες, αλλά τους φασίστες εν πλήρει στολή, μαύρο μπλουζάκι, παντελονάκι παραλλαγή – μελανοχίτωνες κανονικοί. Στρατόκαυλοι και αδαείς, πραγματικά «Τάγματα Εφόδου».
Φοβάμαι ότι ο δρόμος ως τους πρώτους φόνους δεν θα είναι μακρύς… Σε αυτήν την περίπτωση την ίδια ευθύνη με τον κάθε καμαράντεν Κασιδιάρη θα φέρει και ο κ. Δένδιας, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Κουβέλης και ο κ. Σαμαράς. Δεν προδικάζουμε. Λέμε για αυτό που όλοι – μα όλοι – γνωρίζουμε…
ΠΗΓΗ: Πρώτη καταχώρηση: 17/09/2012, http://www.enikos.gr/stathis/79408,Ta_terata.html
