Πικραμένη αντιλόπη

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Κι' έλαμψαν πάλι οι πολύχρωμες

εικόνες,

               μπρος στα σβησμένα μάτια

Όταν ξαπλωμένος μηρυκάζεις

                        την κούραση της μέρας

τότε σου ξεφυσούν κατάμουτρα

                   οι δοσίλογοι  τη δυσοσμία

για να τσακίζουν τα πόδια των αλόγων

                                        που καλπάζουν

για να πνίγουν στα λασπόνερα

                                                  τα όνειρα

Ω! ανάερη πικραμένη αντιλόπη

πως σε καραδοκούν τα αιλουροειδή

                                                   στις θίνες

Με το κοντάρι καρφωμένο στα πλευρά

                              το αίμα σε προδίδει

Κι' οι ιχνηλάτες έρχονται

                              τα τύμπανα χτυπώντας

Με τα σκυλιά ξετρελαμένα,

να γαυγίζουνε

                         για του αφεντικού το χάδι

Καθώς διαλαλεί ο πετεινός

                     τη μοναξιά του στο σκοτάδι

Πνίγει ο Βάκχος στο κροντήρι του

                    την τετριμμένη ματαιότητα

 

Έτσι καίγεται το λάδι στο λυχνάρι

                                          της αξιοπρέπειας

και πέφτει το σκοτάδι πηχτό

                                              σαν πίσσα,

για να κολλάει

στους τροχούς της αισιοδοξίας

                            η λάσπη της απόγνωσης

Πως αλλιώς;

Αφού η καμπύλη της ζωής μου

                                                 αγκομαχάει                               

με συνέπεια και χρέος

ανεβαίνοντας,  από αριστερά 

                                                 στο όριό της

 

                                     31 Μαρτίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος