Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ;
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η ψήφιση του νομοσχεδίου που, για άγνωστο λόγο, έφερε το όνομα του αρχιτέκτονα της αρχαιότητας Καλλικράτη χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό, καθώς οι συντάξαντες αυτό διαβεβαίωναν ότι η διοίκηση της χώρας θα τεθεί σε νέες βάσεις και θα εξέλθει αυτή από τη δαιδαλώδη και ατελέσφορη γραφειοκρατία. Κάποιοι από τους ενθουσιώδεις είχαν εργολαβικό και με το αζημίωτο «ενθουσιασμό», οι πολλοί όμως γιατί έσπευδαν να αναμασούν τον όρο «καλλικρατικός δήμος» με κομπασμό;
Είχαν όντως πεισθεί ότι είχε επιτύχει η προηγούμενη νομοθετική μεταρρύθμιση που έφερε, ατυχώς και αυτή, το όνομα «Καποδίστριας», ώστε να δυσφημίζεται ο μεγάλος Έλληνας οραματιστής από τους ανεπαρκέστατους και υποτελείς στις ξένες δυνάμεις χωρίς οράματα, φιλότιμο και ενθουσιασμό διαδόχους του στην πολιτική σκηνή; Η σύγχυση που προκλήθηκε με την εφαρμογή του νόμου κατέστη έκδηλη εξ αρχής. Και δεν ήταν οι συνήθεις αδυναμίες που εκδηλώνονται κατά τη μεταβατική περίοδο ως την προσαρμογή στη νέα κατάσταση. Το χάος που χαρακτηρίζει την κεντρική εξουσία μεταβιβάστηκε και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Υποστηρίζεται από κάποιους ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν λόγω του γιγαντισμού τους. Μήπως η ίδια τύχη αναμένει και τους δεινοσαυρικούς (και όχι καλλικρατικούς;) δήμους;
Άρρηκτα είναι δεμένοι οι πλείστοι των δήμων με την κεντρική εξουσία, καθώς οι υποψήφιοι δήμαρχοι λαμβάνουν το χρίσμα από το κόμμα τους πριν γνωστοποιήσουν στους δημότες τους την πρόθεσή τους να εκτεθούν ως υποψήφιοι. Ήταν αναπόφευκτο να πολιτευτούν οι δήμαρχοι κατά τα πρότυπα της σπάταλης Πολιτείας και πολλοί δήμοι να χρεωθούν και μάλιστα να υπερχρεωθούν! Παρά τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις πίστευαν ότι η Πολιτεία θα σεβαστεί τον νόμο της χώρας τον σχετικό με τη χρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης από τους κεντρικούς αυτοτελείς πόρους! Τι άραγε τους έκανε να το πιστεύουν; Η άγνοια του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η Πολιτεία; Η άγνοια του βάρους του ζυγού που αυτή έχει επωμισθεί μετά την υποδούλωσή μας στο ΔΝΤ και τους άπληστους τραπεζίτες; Η άγνοια της αγριότητας και του ακάμπτου στις απαιτήσεις των δανειστών μας; Όλα ήσαν γνωστά, συνεπώς αναμενόμενη και η καταστρατήγηση του νόμου από πλευράς της κυβέρνησης, η οποία ως μοναδικό όραμα φαίνεται να έχει την εξασφάλιση των ποσών που απαιτούν κάθε φορά οι δανειστές άσχετα με τις συνέπειες των εισπρακτικών μηχανισμών στον λαό. Είναι άραξε σε θέση οι δήμοι, των δοτών ως επί το πλείστον δημάρχων, να καταγγείλουν την Πολιτεία για τον οικονομικό στραγγαλισμό τους; Όσο είναι οι δοτοί συνδικαλιστές να την καταγγείλουν για την εκποίηση της κρατικής περιουσίας.
Ας θυμηθούμε κάποιες φάσεις του οικονομικού παιχνιδιού σε βάρος της χώρας μας. Οι αρχικοί ψίθυροι έλεγαν ότι κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία εξ αιτίας μας! Και πολλοί το πίστεψαν, ενώ οι επαΐοντες δεν έσπευσαν να πουν ότι το χρέος μας είναι ασήμαντο για την οικονομία των «αγορών», αυτών των μασκοφόρων υποκαταστάτων των διεθνών οργανισμών και των κυβερνήσεων. Ύστερα άρχισαν να καταγγέλλουν (και εξακολουθούν) τον ελληνικό λαό με χυδαιότητες και τρομακτικά ψέματα. Δεν ήταν ο λαός που δανείστηκε, αλλά εκείνοι που ασκούσαν την κυβέρνηση και το έπραξαν κατ' εντολή των αφεντικών τους. Ο λαός υποτάχθηκε στη λαγνεία ενός ψευδούς οράματος. Εξαπατήθηκε δεν εξαπάτησε. Εξαπατήθηκε και τώρα πληρώνει και θα πληρώνει για πολύ ακόμη, διότι εν πολλοίς παραμένει αδιόρθωτος. Κατεργάρηδες υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι όσοι εξύφαναν το σχέδιο αφανισμού της χώρας μας (και πλήθους άλλων χωρών) και οι άλλοι που συνέβαλαν στην πραγμάτωσή του. Και όσο περνά ο καιρός καθίσταται εμφανέστατο ότι επίκεντρο του ενδιαφέροντος των απλήστων δεν είναι η είσπραξη των δανεισθέντων, τα οποία εισέπραξαν κατά καιρούς τοκογλυφικά από τότε που αποφάσισαν να μας ανεξαρτητοποιήσουν, καθώς ο δανεισμός υπήρξε πληγή που εμφανίστηκε πριν καν απελευθερωθούμε. Επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι ο ορυκτός πλούτος της χώρας, ιδίως ο υποθαλάσσιος. Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου φαίνεται πως είναι τρομακτικά και την εξασφάλιση της εκμετάλλευσης αυτών επιδιώκουν μέσω των πιέσεων για την εξόφληση του χρέους μας οι σιωνιστές τραπεζίτες και οι αμερικανοί και ευρωπαίοι επιχειρηματίες. Όταν την εξασφαλίσουν, αν το επιτρέψει ο Θεός, ίσως μας χαρίσουν όλο το χρέος, το ασήμαντο γι' αυτούς. Μπροστά στην αρπαγή του πλούτου και την ταπείνωσή μας ως λαού το χρέος είναι μηδαμινό.
Αλλά γιατί, ενώ άρχισα με την τοπική αυτοδιοίκηση, έστρεψα την προσοχή μου στην κεντρική εξουσία. Για να δείξω ότι υπάρχει κάτι το πολύ σημαντικό, το οποίο θα διεκδικήσουν από τη χρεωμένη τοπική αυτοδιοίκηση κατά τρόπο ανάλογο προς τον ορυκτό πλούτο από την Πολιτεία και μάλιστα άκοπα, καθώς έχει περιοριστεί σημαντικά ο αριθμός των δήμων. Οι δήμοι διαθέτουν ένα πολύ σημαντικό και όχι πλέον εν επαρκεία αγαθό, το νερό. Δεν είναι υπερβολικό το λεχθέν ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος, που ευχόμαστε να μην επιτρέψει ο Θεός, θα γίνει για τον έλεγχο των υδατίνων πόρων. Στα πλαίσια αυτά εντείνεται η προσπάθεια να περιέλθει η κυριότητα των νερών σε επιχειρήσεις ελεγχόμενες από τους τραπεζικούς κολοσσούς. Ήδη αυτό έχει επιτευχθεί σε χώρες της λατινικής Αμερικής, με συνέπεια ο αγρότης να αδυνατεί να ποτίσει τον λαχανόκηπό τους από πλησίον διερχόμενο ρέμα. Γράφηκε ότι στις ξηρές Πολιτείες των ΗΠΑ επιχειρήσεις υδάτων μέσω δικαστικών αγώνων επιδιώκουν την απαγόρευση αξιοποίησης ακόμη και των ομβρίων υδάτων από πολίτες.
Οι υπερχρεωμένοι «καλλικρατικοί» δήμοι δεν θα βραδύνει να τεθούν υπό επιτήρηση κατά τρόπο ανάλογο προς τη χώρα μας. Οι δανειστές, τράπεζες εντός ολίγου αποκλειστικά ξένων συμφερόντων, θα πιέζουν ασφυκτικά. Στο τέλος οι δήμοι θα αναγκαστούν να εκχωρήσουν τον θησαυρό που λέγεται νερό σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τις συνέπειες αφήνω να τις φανταστεί ο αναγνώστης. Τι θα απομείνει στους δήμους τελικά; Μήπως η αστυνόμευση του «παρανομούντος» πολίτη; Ήδη έγινε γνωστό ότι δόθηκε εντολή οι αγρότες να ξεριζώσουν τα αμπέλια που φύτεψαν χωρίς άδεια μετά το 2008. Μήπως οι δημοτικοί υπάλληλοι θα αναλάβουν τον άχαρο ρόλο να καταγγέλλουν τους «παραβάτες» των οδηγιών της ΕΕ, που εξελίσσεται σε μάστιγα των λαών της Ευρώπης με πρώτα θύματα τις χώρες του Νότου;
Τέλος υπάρχει και άλλος κίνδυνος. Αρκετή η καύχηση των Περιφερειών για τη δυνατότητα συνεννόησης και συνεργασίας με την ΕΕ ερήμην της κεντρικής εξουσίας της χώρας. Δεν είναι αυτό αποκέντρωση, καθώς ενέχει πλείστους όσους κινδύνους διάσπασης της εθνικής ενότητας. Η αθλιότητα της κεντρικής εξουσίας δεν πρέπει να μας οδηγεί σε φυγόκεντρη πορεία αυτονόμησης Υπό οποιαδήποτε μορφή. ΟΙ καιροί είναι άκρως πονηροί και η ΕΕ στοχεύει πλέον φανερά στον αφανισμό των χωρών και των λαών στο κοσμοπολίτικο χωνευτήρι της. Βέβαια όλοι σχεδιάζουν ερήμην του Ισλάμ, που σύντομα θα έχει σοβαρό λόγο, λόγω πληθυσμού, στην ήπειρό μας και, κυρίως, ερήμην του Θεού, που έχει τον τελευταίο λόγο στην ανθρώπινη ιστορία.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΗΣ», 10-8-2012
