ΣΥΡΙΑ, Η ΘΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΗ ΛΑΟΥ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η αιματοχυσία στη Συρία συνεχίζεται και ο λαός της χώρας ζει με τον τρόμο και την αβεβαιότητα για το μέλλον του. Τα κατεστημένα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως υπεύθυνο για τις εξελίξεις τον δικτάτορα της χώρας Άσαντ και η δυτική κοινή γνώμη επιθυμεί την ανατροπή του, προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αραβική άνοιξη», όπως πιστεύουν, επειδή αδιαφορεί, κατά το αμερικανικό προηγούμενο, για την πληροφόρησή της από έγκυρες πηγές.
Η Συρία είναι χώρα με μακρόχρονη ιστορία. Η γλώσσα της, η αραμαϊκή, είχε διαδοθεί και σε γειτονικούς λαούς και ομιλείτο ακόμη και από τους Εβραίους κατά την εποχή του Χριστού. Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει το θαύμα της θεραπείας της δαιμονισμένης κόρης γυναίκας, η οποία ήταν Ελληνίς Συροφοινίκισσα τω γένει (κφ. Ζ΄). Σύγχρονοι Έλληνες άκρως ελληνοκεντρικοί παραβλέπουν ότι με τον όρο Έλλην στην Καινή Διαθήκη εννοείται ο ειδωλολάτρης. Θεωρούν μάλιστα τους εναπομείναντες χριστιανούς της Μέσης Ανατολής Έλληνες εκλαμβάνοντες τον εθνισμό με κριτήρια του δυτικού εθνικισμού του 19ου αιώνα. Ο μεγάλος ιεράρχης της Εκκλησίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπήρξε γόνος της Αντιόχειας της Συρίας, της πόλεως που ίδρυσε στο τέλος του 4ου αιώνα π.Χ. ο Σέλευκος ο Νικάτωρ. Η πόλη αυτή ανεδείχθη σε λίκνο του ελληνικού πολιτισμού στη Μέση Ανατολή. Ο προαναφερθείς ιεράρχης μαθήτευσε στη σχολή του ειδωλολάτρη Λιβανίου και απέκτησε ελληνική σε βάθος παιδεία. ΟΙ εχθροί όμως της Εκκλησίας δεν τον θεωρούν Έλληνα, τυφλωμένοι από ιδεολογικά πάθη.
Καλό είναι να προβάλουμε την ακριβή θεώρηση των πραγμάτων. Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε συντελεστεί, ιδιαίτερα μετά τη χορήγηση του δικαιώματος του ρωμαίου πολίτη σε όλους τους υπηκόους της αυτοκρατορίας (αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα) σημαντική άμβλυνση της εθνικής συνειδήσεως. Το ανατολικό τμήμα αυτἠς, προϊόντος του χρόνου, είχε εν πολλοίς εξελληνιστεί, ενώ το δυτικό εκλατινιστεί. Αυτό με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι οι λαοί είχαν αποκτήσει ελληνική ή ρωμαϊκή συνείδηση. Συνέχιζαν να ομιλούν τις γλώσσες τους και είχαν την αίσθηση της διαφορετικότητας εντός της αχανούς αυτοκρατορίας. Οι κατά τόπους γλώσσες ανθίσταντο στην επέκταση της ομιλίας της ελληνικής και λατινικής. Ως την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής από τους Άραβες ομιλούνταν οι κατά τόπους γλώσσες, όπως η κοπτική στην Αίγυπτο και η αραμαϊκή στη Συρία. Η ελληνική γλώσσα και παιδεία με την πάροδο του χρόνου και ως τις αρχές του 7ου μ.Χ. αιώνα είχε καταστεί κτήμα μιας σημαντικής μερίδας των λαών του ανατολικού ρωμαϊκου κράτους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτοί είχαν εξελληνιστεί πλήρως, όπως συνέβη με τους λαούς της Μικράς Ασίας. Οι αντιθέσεις προς την κεντρική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως εξέτρεψαν σημαντικό τμήμα των λαών Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής προς αιρέσεις με ολέθριες συνέπειες για τη συνοχή της νέας αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Η αραβική κατάκτηση και ο επακόλουθος εξισλαμισμός υπήρξαν εντυπωσιακά εύκολοι σε αιρετικά περιβάλλοντα. ΟΙ εναπομείναντες χριστιανοί αυτοπροσδιορίζονται ακόμη και σήμερα ως Ρουμ (Ρωμαίοι, Ρωμηοί). Έχουν καταστεί υπό την πίεση των κατακτητών αραβόφωνοι όχι όμως Άραβες. Θεωρούνται ξένα σώματα εντός της μουσουλμανικής πλημμυρίδας, έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους προνομιούχους μουσουλμάνους συμπολίτες τους, που έχουν εξαραβιστεί, και υφίστανται κατά καιρούς διώξεις, όπως σήμερα στη Συρία. Όχι όμως από τις αρχές της χώρας, αλλά από τους επιδιώκοντες την ανατροπή του Άσαντ αντάρτες!
Το ορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντιόχειας εδρεύει σήμερα στη Δαμασκό, καθώς η παλαιά του έδρα παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Φυσικά για την κατοχή αυτή, στην οποία συνετέλεσε η παραχώρηση εκ νέου στους Τούρκους της Κιλικίας από τους Γάλλους απελευθερωτές – κατακτητές δεν γίνεται λόγος. Ούτε ακόμη από εμάς, που υποστήκαμε ως συνέπεια της γαλλικής βοήθειας προς τον Κεμάλ τη Μικρασιατική καταστροφή. Πέρα από τους ορθοδόξους, που αποτελούν την πλειοψηφία των χριστιανών της Συρίας, υπάρχουν και ρωμαιοκαθολικοί.
Μεταπολεμικά σε αραβικές χώρες, που είχαν γευθεί την ταπείνωση από τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος είχε τεθεί προκλητικά στην υπηρεσία του διεθνούς σιωνισμού, εμφανίστηκαν πατριώτες που επιδίωξαν να θέσουν τέρμα στην πολιτική της υποτέλειας των δοτών ηγετών των υποστηριζομένων από τη Δύση. Πρώτος ο Νάσερ επέτυχε αυτό στην Αίγυπτο. Στη Μέση Ανατολή ή οργανώθηκαν πολιτικοί σχηματισμοί, γνωστοί με το όνομα «Μπάαθ», οι οποίοι κατέκτησαν την εξουσία, όχι βέβαια με εκλογικές διαδικασίες, στη Συρία το 1963 και στο Ιράκ το 1968. ΟΙ εξουσίες αυτές ήσαν σε κάποιο μέτρο φιλολαϊκές και αρκετά ανεκτικές έναντι των αιρετικών σε σχέση προς την πλειοψηφία των «ορθοδόξων» μουσουλμάνων αλλά ακόμη και έναντι των χριστιανών. Ο Σαντάμ, που ανήκε στο κόμμα Μπάαθ, είχε αντιπρόεδρο της κυβέρνησής του χριστιανό, τον Ταρέκ Αζίζ.
Η μανία με την οποία εστράφησαν οι δυτικές χώρες και το Ισραήλ κατά των αραβικών χωρών, στις οποίες δεν ήλεγχαν τις κυβερνήσεις έφεραν σημαντικές αλλαγές. Μετά τον θάνατο του Νάσερ η Αίγυπτος επανήλθε στη Δύση. Αυτό συνέβη στο Ιράκ με πόλεμο προς ανατροπή του Σαντάμ, όταν οι «ιέρακες» έκριναν ότι δεν τους προσέφερε πλεόν εκδουλεύσεις ως ανάχωμα στην εξάπλωση της ιρανικής «επανάστασης». Εκείνο, για το οποίο δεν μας πληροφόρησαν είναι η φυγή των πλείστων χριστιανών από το Ιράκ μετά την κατάκτησή του από τους «χριστιανούς»! Για τον ίδιο λόγο δεν μας ενημερώνουν σήμερα για το μένος με το οποίο στρέφονται οι σουνίτες αντάρτες κατά του χριστιανικού ακόμη και του «αιρετικού» μουσουλμανικού στοιχείου (αλεβίτες). ΟΙ αντάρτες αυτοί εξοπλίζονται από τη Σαουδική Αραβία και έχουν πλήρη τη στήριξη των ΗΠΑ και των λοιπών δυτικών χωρών, ιδίως της Γαλλίας, της καχεκτικής πλέον παλαιάς αποικιοκρατικής χώρας.
Βέβαια η μεγάλη αδυναμία των κομμάτων Μπάαθ ήταν ο εκφυλισμός σε προσωποπαγή δικτατορικά καθεστώτα. Αλλά τα δικτατορικά καθεστώτα βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη θεοκρατία του Ισλάμ. Μουσουλμάνοι διαδηλωτές σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης στέλλουν στο διάβολο την αστικού τύπου δημοκρατία και η Δύση κωφεύει μπροστά στον κίνδυνο εμμένουσα στο να προκαλεί με τις συνεχείς ραδιουργίες τους μουσουλμάνους. Στη περίπτωση μάλιστα της Συρίας η CIA συμμάχησε με Ταλιμπάν, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, προκειμένου να επιτύχει την ταχύτερη ανατροπή του Άσαντ. Και θα το είχε επιτύχει, αν δεν ταυτίζονταν τα συμφέροντα του καθεστώτος της Συρίας με τα ρωσικά και, εν μέρει, με τα κινεζικά. Η Ρωσία φαίνεται αποφασισμένη να υπερασπιστεί το καθεστώς ακόμη και δυναμικά προκαλώντας στη Δύση πονοκέφαλο, καθώς θέλει η τελευταία να περιβληθεί το Ιράν πανταχόθεν από εχθρικά προς αυτό καθεστώτα. Οπωσδήποτε ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ θα σημάνει ξεριζωμό των χριστιανών και από τη Συρία. Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες; (Για «χριστιανούς» πολιτικούς ηγέτες δεν γίνεται λόγος). Αν ο πατριάρχης Βαρθολομαίος σιωπά από τον φόβο της τουρκικής ηγεσίας, η οποία αναμένει την εντολή για εισβολή στο έδαφος της Συρίας, υπάρχουν και άλλοι. Υπάρχουν;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 9-7-2012
