Ας μιλήσουμε «συνολικά» με αφορμή τις εκλογές στις 6 Μάη 2012
Των Αντώνη Ναξάκη και Παναγιώτη Μπούρδαλα
Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται εδώ και 30 χρόνια σε μια βαθιά κρίση κεφαλαιακής υπερσυσσώρευσης. Αδυναμίας δηλαδή των κεφαλαίων να επενδυθούν παραγωγικά και κερδοφόρα στην παραγωγή προϊόντων (υλικών και άϋλων).
Η κρίση αυτή εμφανίζεται ως κρίση χρέους και πήρε οξυμμένη μορφή μέχρι τώρα στη περιφέρεια του «παγκομιοποιημένου» καπιταλισμού (Ασία, πρώην Σοβιετική Ένωση, Βαλκάνια, Λατινική Αμερική, κ.λ.π.). Σήμερα ξέσπασε με βιαιότητα μέσα στον πυρήνα των δυτικών χωρών (ΗΠΑ, Ευρωζώνη).
Βαθύτερη αιτία αυτής της κρίσης είναι η εξάντληση της κερδοφορίας του κεφαλαίου με βάση το παραγωγικό καπιταλιστικό παράδειγμα που αναδύθηκε στα μέσα του 20ου αιώνα. Η εμφάνιση αυτού του παραδείγματος στηρίχτηκε:
– Στην παγκόσμια χρήση των επιστημονικών αποτελεσμάτων της 2ης βιομηχανικής επανάστασης (ηλεκτρισμός, μηχανές εσωτερικής καύσης, χημική βιομηχανία, σταθερή τηλεφωνία, κ.λ.π.).
– Στις καταστροφές παραγωγικών μέσων, εργατικής δύναμης και υποδομών που πραγματοποίησαν οι δύο ιμπεριαλιστικοί παγκόσμιοι πόλεμοι του προηγούμενου αιώνα.
– Στην εμφάνιση ενός νέου τρόπου παραγωγής που ονομάστηκε τεηλορ-φορτντισμός (εργαλειομηχανές εν σειρά), μέθοδος που μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 απογείωσε την παραγωγικότητα της εργασίας και την κερδοφορία του κεφαλαίου.
– Στο κοινωνικό συμβόλαιο (κευνσιανισμός) που αναγκάστηκε το κεφάλαιο (λόγω της ταξικής πάλης) να παραχωρήσει στις δυνάμεις της εργασίας, μέσω του οποίου αναπτύχτηκαν τα δημόσια συστήματα (παιδείας, υγείας, ασφάλισης, σύνταξης, κ.λ.π.) και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Το προηγούμενο λοιπόν καπιταλιστικό μοντέλο κοινωνικής ηγεμονίας λειτούργησε «καλά» για 30 χρόνια μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 το μοντέλο αυτό άρχισε να μπαίνει σε κρίση. Η καπιταλιστική απάντηση δεν άργησε. Αρχές της δεκαετίας του 1980 το καπιταλιστικό σύστημα διαμόρφωσε και συστηματοποίησε την αντίδρασή του. Σκοπός του ήταν η πλήρης ξεθεμελίωση του προηγούμενου μοντέλου και η έλευση ενός νέου που θα αποκαθιστούσε την «απρόσκοπτη» κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι μόνο. Για τον σκοπό αυτό επιλέχτηκαν τα παρακάτω μέσα:
– Πλήρης και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των κεφαλαίων χωρίς κανένα περιορισμό από εθνικά ή άλλα σύνορα. Η πορεία αυτής της κίνησης είναι που δημιούργησε την συνεχόμενη παγκόσμια κερδοσκοπική φούσκα και οδηγεί σήμερα τις κρίσεις χρέους.
– Κατάργηση των προστατευτικών δασμών στην κυκλοφορία κάθε είδους προϊόντων. Μέσω αυτού οι μικρές παραγωγές υλικών και άϋλων προϊόντων συντρίφτηκαν, όπως και οι χώρες βάσει των οποίων η μικρή παραγωγή συγκροτούνταν.
– Πλήρης απελευθέρωση του εμπορεύματος εργασία από κάθε προστασία. Για το σκοπό αυτό σπρώχτηκαν μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα φτηνής εργατικής δύναμης προς τη δύση, οδήγησαν και οδηγούν το εργατικό δίκαιο στις ατομικές συμβάσεις εργασίας (νομικό καθεστώς δουλοπαροικίας), και σπρώχνουν στην μετανάστευση την υψηλού επιπέδου εργασία (δέστε μετανάστευση πτυχιούχων από τη χώρα μας και απ' όλο τον ευρωπαϊκό νότο).
– Πλήρης εμπορευματοποίηση όλων των μέχρι σήμερα δημόσιων υπηρεσιών, είτε είναι δωρεάν, είτε όχι: Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση, Σύνταξη, Ενέργεια, Νερό, Λιμάνια, Δρόμοι, κλπ. Με την έννοια «πλήρης εμπορευματοποίηση» εννοούμε την μετατροπή τους σε καπιταλιστικά προϊόντα που τίθενται σε παγκόσμια εμπορευματική κυκλοφορία.
Η υλοποίηση των παραπάνω πολιτικών, που εκπορεύεται από μια υπερεθνική ελίτ, χρειάζεται τα αντίστοιχα παγκόσμια όργανα (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΠΟΥ, Διεθνείς Οίκοι αξιολόγησης, ΕΕ, κ.λ.π.) για την συστηματοποίηση και επιβολή της. Έτσι το εθνικό κράτος, που σε μια άλλη φάση αποτελούσε όργανο ανάπτυξης του καπιταλισμού, σήμερα αποτελεί εμπόδιό της. Γι' αυτό τα εθνικά κράτη αποδυναμώνονται και μετατρέπονται σε αστυνομικά όργανα υλοποίησης των παραπάνω πολιτικών. Είναι φανερό πως σήμερα η απαίτηση για οικονομική και πολική αυτονομία σε επίπεδο εθνικού κράτους συναντάει και συμπληρώνει το παλιό αίτημα για άμεση δημοκρατία σε επίπεδο περιφέρειας, δήμου, κλπ. Με άλλα λόγια εάν δεν έχεις σχετική αλλά ουσιαστική αυτονομία, πολιτική και οικονομική, σε επίπεδο εθνικού κράτους, πως θα έχεις στα άλλα επίπεδα;
Το καπιταλιστικό σύστημα είναι φύσει επαναστατικό. Επαναστατικοποιεί συνεχώς και αδιαλείπτως τις παραγωγικές δυνάμεις με δύο στόχους:
α) Μετατρέπει στο διάβα του τα πάντα σε εμπορεύματα (υλικά και άϋλα). Με άλλα λόγια μετατρέπει όλες τις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο και φύσης – ανθρώπου σε καπιταλιστικά εμπορεύματα που θα κυκλοφορούν ελεύθερα.
β) Δημιουργεί στην πορεία αυτή τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε να μη μπορεί να συγκροτηθεί η εργασία ως συλλογικός αντίπαλός του (έτσι εννοούν το τέλος της ιστορίας).
Που στηρίζει όμως τις ελπίδες του το καπιταλιστικό σύστημα πως οι παραπάνω πολιτικές θα μπορέσουν τελικά να υλοποιηθούν παρά τις αντιδράσεις των δυνάμεων της εργασίας παγκόσμια; Όχι μόνο βέβαια στο γεγονός ότι οι κρίσεις-οξύνσεις εμφανίζονται ως ιός που σήμερα χτυπάει την Ευρώπη και πριν διαδοχικά Ασία, Λατινική Αμερική, Ανατολικές Χώρες, Βαλκάνια, κ.λ.π..
Η ελπίδα τους κρύβεται σε γρήγορη εφαρμογή σε βάθος και πλάτος (παγκόσμια) των αποτελεσμάτων της λεγόμενης τρίτης βιομηχανικής επανάστασης. Πληροφορική τεχνολογία, βιοτεχνολογία, νανομηχανική, νέοι τρόποι παραγωγής ενέργειας, κ.λ.π., καλούνται να δώσουν παραγωγική διέξοδο στα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, συνεπικουρούμενα βέβαια με το σύνολο αναδιαρθρωτικών πολιτικών που πριν περιγράψαμε. Όλα τα παραπάνω, στο βαθμό που δεν επαρκούν, συνοδεύονται από τοπικούς (Ιράκ, Αφγανιστάν), περιφερειακούς (Βαλκάνια, Βόρεια Αφρική) πολέμους, και σε τελευταία ανάλυση αν χρειαστεί, θα ενισχυθούν με ευρύτερο πόλεμο.
Βρισκόμαστε λοιπόν εν μέσω μιας παγκόσμιας αναδιάρθρωσης (αλλαγής παραδείγματος παραγωγής, κατανάλωσης και διαχείρισης του ανθρώπινου χρόνου) του καπιταλιστικού συστήματος, που στο διάβα της καταστρέφει τις δυνάμεις της εργασίας, κράτη, πολιτισμικές ταυτότητες και τεράστια τμήματα του ίδιου του κεφαλαίου.
Βεβαίως σ' αυτή την πορεία (πριν, σήμερα και αύριο) αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός διάφορων ισχυρών ιμπεριαλιστικών «μπλόκ». Αλλά ο ανταγωνισμός δεν αφορά την πορεία αλλαγής υποδείγματος του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά την κατάκτηση καλύτερων θέσεων για την επόμενη μέρα.
Είναι φανερό πως:
– Η ζωντανή εργασία δεν έχει κανένα συμφέρον να καταργηθεί ως συλλογικός αντίπαλος κανενός κοινωνικού συστήματος, πολύ δε περισσότερο έναντι ταξικών εκμεταλλευτικών συστημάτων.
– Οι λαοί δεν έχουν κανένα συμφέρον να απαλλοτριώσουν τις πολιτισμικές τους ταυτότητες έναντι οιουδήποτε τρόπου κοινωνικής οργάνωσης.
– Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν έχουν κανένα συμφέρον να απεμπολήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκαθορίζονται σε επίπεδο εθνικού κράτους, περιφέρειας, δήμου, κοινότητας, ομάδας πολιτών, κλπ.
Είναι φανερό πως η χώρα επιλέχτηκε μέσα από το στενό κύκλο χωρών της ΕΕ ως πειραματόζωο εφαρμογής του νέου καπιταλιστικού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης. Ολόκληρος ο δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, αγαθά και υπηρεσίες, εμπορευματοποιούνται και τίθενται ως εμπορεύματα προς χρήση – ιδιοκτησία στον παγκόσμιο χώρο εμπορευματικής κυκλοφορίας. Η εργασία επίσης, χωρίς καμιά προστασία και στη βάση ατομικών συμβάσεων, αποκτά καθεστώς δουλοπαροικίας, όχι στα πλαίσια του φεουδαρχικού τιμαρίου, αλλά στα πλαίσια του παγκόσμιου φεουδαρχικού χωριού. Νέου τύπου επιστάτες και προαγωγοί των φεουδαρχών αναπτύσσονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, είσπραξης φόρων, σύλληψης παραβατών, κατασχέσεων, κ.λ.π., είναι το νέο φρούτο που ενδημεί παντού. Αλλά και τα συναισθήματα, οι επιθυμίες, οι φαντασιώσεις, ακόμα και τα όνειρα πωλούνται και αγοράζονται με τον ίδιο τρόπο.
Το παραπάνω μοντέλο υποβοηθούμενο αποφασιστικά από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα παράγει και αναπαράγει συνεχώς διακριτά ατομικά προσόντα και δεξιότητες (προεπαγγελματικά και μεταεπαγγελματικά), που πιστοποιούνται διαρκώς και εκ των υστέρων, πράγματι μπορεί να επιφέρει αποφασιστικά χτυπήματα στη συλλογική εργατική δύναμη, τη μόνη αντίπαλο του καπιταλισμού (πλην των αντιφάσεών του).
Η αντιμετώπιση της παραπάνω εφιαλτικής εικόνας προφανώς δεν είναι κάτι εύκολο. Εξάλλου αυτό καταγράφεται στη σύγχυση, στον κατακερματισμό, στην αδυναμία και στην ανυποληψία των πολιτικών δυνάμεων (ιδιαίτερα της αριστεράς), αλλά και του συνόλου των εργαζομένων που θέλουν να την αντιπαλέψουν.
Με άλλα λόγια η δυνατότητα του καπιταλιστικού συστήματος στο να εξαπολύει μιας τέτοιας έκτασης και βάθους επίθεση ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας, στον άνθρωπο και γενικότερα τη φύση, δείχνει αντίστοιχη αδυναμία των αντιπάλων του. Επομένως όσοι προσπαθούν να εκφέρουν «λόγω και έργω» για την αντιμετώπιση της κατάστασης από την πλευρά των αντιπάλων του καπιταλισμού, πρέπει αφ' ενός να αισθάνονται την μικρότητά τους και αφ' ετέρου να αντιλαμβάνονται ότι χρειαζόμαστε τα στοιχειώδη (τα ελάχιστα), που όμως είναι αναγκαία και ικανά να βάλουν την ελληνική κοινωνία σε άλλο δρόμο, χωρίς να απαιτούν την επίλυση όλων των πιθανών προβλημάτων του άλλου δρόμου εκ των προτέρων.
Η αλλαγή της καθημερινότητας μέσω μιας ριζικής αλλαγής του τρόπου παραγωγής, κατανάλωσης και διαχείρισης του χρόνου είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους τους λαούς. Επομένως η κρίση ανεξάρτητα από τις οξύνσεις της ή τις υφέσεις της θα είναι στην ημερήσια διάταξη των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) κοινωνιών, ώστε να ολοκληρωθεί το νέο καπιταλιστικό παράδειγμα.
Καθήκον των πληττόμενων στρωμάτων κάθε χώρας είναι η ανατροπή των επιδιωκόμενων αλλαγών στην χώρα τους. Όπως το καπιταλιστικό σχέδιο αναπτύσσεται χρησιμοποιώντας λαούς ως πειραματόζωα και παραδείγματα για τους άλλους, έτσι και οι λαοί που δέχονται πρώτοι την επίθεση, με την αντίστασή τους, θα αποτελέσουν παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Αντίσταση για τον ελληνικό λαό σήμερα και παράδειγμα για τους άλλους λαούς είναι να τσακίσει τα βασικά όπλα εξάπλωσης της καπιταλιστικής πολιτικής, δηλαδή να διαγράψει μονομερώς το κατασκευασμένο χρέος, να αποκτήσει κυριαρχία στο νόμισμα συναλλαγών του (έξοδος από την ΟΝΕ), να φρενάρει τη δυνατότητα του ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου), της Παγκόσμιας Τράπεζας, κ.λ.π., να επιβάλλουν πολιτικές για τη χώρα.
Η αναγκαιότητα ενός παλλαϊκού μετώπου για να γίνει κάτι τέτοιο είναι πασίδηλη. Γιατί βεβαίως το να διαγράψεις το χρέος, να αποκτήσεις εθνικό νόμισμα, να εθνικοποιήσεις τις τράπεζες, να κάνεις ανακατανομή του πλούτου και δημόσιες επενδύσεις, δεν αποτελούν πολιτικές σοσιαλιστικού χαραχτήρα, πολύ δε περισσότερο πολιτικές ριζικής αλλαγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι πολιτικές που επιτρέπουν σε ένα λαό στοιχειωδώς να υπερασπίσει την ύπαρξή του.
– Στο κοινωνικό επίπεδο συμφέρον σήμερα για μια τέτοια πολιτική έχουν όλα τα κοινωνικά στρώματα και τάξεις, πλην της απολύτως εξαρτημένης και κατά κύριο λόγο «μεταπρατικής» αστικής τάξης της χώρας και των οργάνων της (ΜΜΕ, πολιτικό σύστημα, κ.λ.π.).
– Στο πολιτικό επίπεδο είναι απολύτως απαραίτητη η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων που μέσα από τους δικούς τους ξεχωριστούς δρόμους κατέληξαν στην ίδια αναγκαία και ικανή συνθήκη για να αλλάξει δρόμο η χώρα.
Άρα η ενότητα αφορά αυτούς που αποδέχονται το «ελάχιστα αναγκαίο και ικανό» και όχι την ψευδεπίγραφη και θολή «ενότητα της αριστεράς».
Σε αυτό το σημείο πρέπει να παρατηρήσουμε πως η ελληνική πολιτική και κοινωνική σκηνή, εμφανίζει όλη της την τραγικότητα. Πολιτικά, σχηματισμοί όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής, Αριστερό ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, ΕΠΑΜ, και χιλιάδες ανένταχτοι έχουν καταλήξει στα ίδια ελάχιστα προαπαιτούμενα, αλλά αδυνατούν να συγκροτήσουν Μέτωπο ακόμα και μεταξύ τους! Κοινωνικά, ο λαός αρνείται όλα τα μέτρα της καπιταλιστικής μετάλλαξης, αλλά θέλει το Ευρώ!
Είναι φανερό πως και σε επίπεδο πολιτικών υποκειμένων και σε επίπεδο λαού κινδυνεύουμε να γίνουμε μοιραίοι τριών χιλιάδων χρόνων ιστορίας. Με το τελευταίο εννοούμε πως, αν ο ελληνικός λαός αποδεχτεί τελικά την πορεία αλλοτρίωσής εντός μιας ΕΕ, όπου το ιμπεριαλιστικό κέντρο του Βορρά θα ελέγχει τις εξαθλιωμένες μάζες της Νότιας Ευρώπης, μεγάλου τμήματος της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, τότε κινδυνεύει με εξαφάνιση ο διαχρονικός πολιτισμός της Ανατολικής Μεσογείου, που έχει πολλά να δώσει ακόμα στην πορεία απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Στο ερώτημα βέβαια όλων μας για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να απελευθερωθούμε από την θηλιά που μας έχουν φορέσει, έχουν εκφραστεί άλλες τρεις απόψεις, εκτός απ' αυτή που πριν αναλύσαμε.
– Η πρώτη είναι αυτή που εφαρμόζεται δύο χρόνια τώρα και στηρίζεται στο δόγμα της πιστής εφαρμογής των απαιτήσεων των δανειστών. Η άποψη αυτή πιστεύει πως κάποτε θα φτάσουμε τον «πάτο του πηγαδιού» και από εκεί και πέρα θα αρχίσει μια σταδιακή βελτίωση. Βέβαια η άποψη αυτή πιστεύει και στηρίζει με κάθε τρόπο τις μέχρι τώρα συμμαχίες της χώρας με την ιμπεριαλιστική δύση.
– Η δεύτερη πιστεύει πως πρέπει να διατηρήσουμε την συμμαχία με την δύση σε όλα τα επίπεδα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΠΟΥ, ΔΝΤ, κ.τ.λ.), αλλά επειδή η Δύση και ιδιαίτερα η ΕΕ δεν μπορεί να μας εγκαταλείψει γιατί θα καταρρεύσει η ίδια, είναι δυνατόν να την εκβιάσουμε για μια βιώσιμη συμφωνία. Η άποψη αυτή θέλει την κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων και προτείνει στάση πληρωμών προς τους δανειστές για 3-5 χρόνια, και μετά την ανάκαμψη της χώρας, νέα διαπραγμάτευση μαζί τους. Πιστεύει μάλιστα ότι αυτά μπορούν να γίνουν εντός της ΟΝΕ και της ΕΕ. Η άποψη όμως αυτή αδυνατεί να απαντήσει ξεκάθαρα στο «τι πρέπει να κάνουμε» εάν οι δανειστές δεν υποχωρήσουν, αλλά αντίθετα περάσουν σε άμεσο εκβιασμό με όλα τα μέσα που διαθέτουν.
– Η τρίτη άποψη πιστεύει πως εδώ και τώρα πρέπει να φύγουμε από όλες τις συμμαχίες που έχουμε ως χώρα με την Δύση. Να διαγράψουμε το χρέος. Να κρατικοποιήσουμε τα μονοπώλια. Το κράτος να αναλάβει την παραγωγή και το μοίρασμα του πλούτου. Ένα σύστημα δηλαδή σχεδιοποιημένης κρατικής οικονομίας όπως στην πρώην Σοβ. Έν.. Η άποψη αυτή δεν παίρνει υπόψη της ότι το μοντέλο αυτό κατέρρευσε όπου εφαρμόστηκε, χωρίς να υπάρξει έως τώρα κριτική απάντηση, ούτε ένα νέο πειστικό όραμα για την αντικατάστασή του.
– Η άποψη που εμείς αναπτύξαμε, θεωρεί πως η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από την ΟΝΕ, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, των βασικών τομέων της οικονομίας και η αναδιανομή του πλούτου, είναι τα απολύτως αναγκαία και ικανά για πορεία ανατροπής της «νέας κατοχής».
Μια τέτοια πολιτική θα απελευθερώσει τον δανεισμό της χώρας και τους τρόπους δανεισμού. Θα δώσει την δυνατότητα ανάπτυξης του πρωτογενή (αλλά και του δευτερογενή) τομέα, των εξαγωγών, αλλά και της εσωτερικής αγοράς. Έτσι θα αποκτηθεί στοιχειώδης οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία, απαραίτητος όρος ύπαρξής μας ως κρατική οντότητα. Απαντάει επίσης στο ερώτημα τι πρέπει να είναι η ΕΕ, ομοσπονδία ή συνομοσπονδία, με προφανή απάντηση υπέρ της συνομοσπονδίας.
Κατανοούμε βεβαίως πως το άνοιγμα του παραπάνω δρόμου θα μας φέρει σε σύγκρουση, όχι μόνο με την ΟΝΕ, αλλά και με την ΕΕ. Ξέρουμε όμως πως αυτό που γίνεται σήμερα στην ΕΕ δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά είναι μια πορεία αποικειοποίησης των περισσοτέρων χωρών από το βόρειο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Είναι σίγουρες λοιπόν οι γενικευμένες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο.
Η μη προβολή της άμεσης διάλυσης αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει να κάνει με έλλειψη κατανόησης για την αναγκαιότητα σύγκρουσής μας με αυτήν, αλλά με ζητήματα ανάπτυξης ευρύτερων συμμαχιών.
Είναι επίσης φανερό πως η άποψή μας δεν προβάλλει την εδώ και τώρα ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτό είναι ένα ζήτημα ανοικτό εντός του δρόμου που προτείνουμε. Γιατί σήμερα δεν έχουν καν αναγνωριστεί τα αίτια αποτυχίας στην προηγούμενη προσπάθεια (Σοβ.Έν. και αλλού), αλλά ούτε έχει διαμορφωθεί ένα νέο πειστικό όραμα για μια άλλη κοινωνία, ριζικά διαφορετική από την καπιταλιστική.
Μπαίνει τώρα ένα τελευταίο ερώτημα: Πως πρέπει να συμπεριφερθεί πολιτικά ο καθένας μας στις ερχόμενες εκλογές, ώστε να υπηρετηθεί ο στόχος ανοίγματος ενός νέου δρόμου για τη χώρα, διαφορετικού από εκείνου των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων;
Είναι φανερό πως η πρότασή μας για παλλαϊκό Μέτωπο με βάση τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΟΝΕ, κλπ, δεν υλοποιήθηκε μέχρι σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε καν οι οργανώσεις που προβάλλουν αυτή την άποψη δεν κατάφεραν να μορφοποιήσουν ένα τέτοιο μετωπικό σχήμα. Μιλάμε εδώ για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Αριστερό Ρεύμα – ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το ΕΠΑΜ, τους ανένταχτους. Είναι λοιπόν φανερό πως η επιλογή μας σ' αυτή τη συγκυρία είναι επιλογή συμμετοχής στις εκλογές με κριτήριο ενίσχυσης των προϋποθέσεων για να ανοίξει μετά απ' αυτές ο δρόμος που περιγράψαμε και θεωρούμε δρόμο απόλυτα αναγκαίο, για να μπει φρένο στη μετατροπή του κόσμου της εργασίας σε δουλοπάροικους και στην αποικιοποίηση της χώρας.
Σ' αυτό το σημείο οφείλουμε μια σημαντική επισήμανση για τη σημασία πλευρών που σ' αυτό το κείμενο δεν αναπτύχθηκαν. Ο ρόλος που επιφυλάσσει ο ελληνικός λαός για τον εαυτό του στη νέα μεγάλη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων της εργασίας και της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τη μια, με τις δυνάμεις της εκμετάλλευσης και του σκοταδισμού από την άλλη, έχει τεράστια πανευρωπαϊκή και παγκόσμια σημασία. Ο λόγος είναι η σπουδαία γεωστρατηγική θέση της χώρας (σταυροδρόμι τριών Ηπείρων), ο μεγάλος γεωοικονομικός της ρόλος (π.χ. κοιτάσματα υδρογονανθράκων και δρόμοι διακίνησής τους) και ο σημαντικός πολιτικός – πολιτισμικός της ρόλος (χώρος πολιτισμών στην ανατολική και όχι μόνο λεκάνη της Μεσογείου).
19-04-2012
