Τετραπλό βέτο στον ΟΗΕ: Η αρχή του τέλους της ηγεμονίας των ΗΠΑ
Του Thierry Meyssan*
Σε αντίθεση με ό, τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Ιράκ, η Γαλλία δεν υπερασπίστηκε τις αρχές του διεθνούς δικαίου στην περίπτωση της Συρίας, αλλά συσπειρώθηκε με το αυτοκρατορικό στρατόπεδο και τα ψέματά του. Και ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχασαν μια ιστορική διπλωματική μάχη, η Ρωσία και η Κίνα έγιναν οι πρωταθλητές της κυριαρχίας των λαών και της ειρήνης.
Η νέα διεθνής ισορροπία δυνάμεων δεν είναι μόνο η συνέπεια της στρατιωτικής πτώσης των ΗΠΑ, αλλά δείχνει επίσης τη μείωση του κύρους τους. Τελικά, οι Δυτικοί έχασαν την ηγετική θέση που είχαν μοιραστεί σε όλο τον εικοστό αιώνα, επειδή εγκατέλειψαν κάθε νομιμοποίηση και πρόδωσαν τις ίδιες τις αξίες τους.
Δύο φορές, στις 4 Οκτωβρίου 2011 και στις 4 Φεβρουαρίου 2012, τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ απέρριψαν σχέδια ψηφίσματος για την κατάσταση στη Συρία. Αντίπαλοι σε αυτή τη σύγκρουση ήταν τα μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (ΣΣΚ) και του Βόρειοατλαντικού Συμφώνου(ΝΑΤΟ) με εκείνα του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ).
Το τέλος του μονοπολικού κόσμου
Αυτό το τετραπλό βέτο σφραγίζει το τέλος μιας περιόδου διεθνών σχέσεων, που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και χαρακτηρίστηκε από την πλήρη κυριαρχί
α των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο. Δεν σηματοδοτεί την επιστροφή στο προηγούμενο διπολικό σύστημα, αλλά την εμφάνιση ενός νέου μοντέλου του οποίου το περίγραμμα παραμένει απροσδιόριστο. Κανένα από τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν πραγματοποιήθηκε. Η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν κατάφεραν να θεσμοθετήσουν την μονοπολική κυριαρχία που ήθελαν να καθιερώσουν ως άυλο παράδειγμα, ενώ οι BRICS απέτυχαν να δημιουργήσουν το πολυπολικό σύστημα που θα επέτρεπε στα μέλη τους να φθάσουν σε υψηλότερο επίπεδο.
Ο κ. Bashar Ιμπραήμ Αλ-Τζαφαρί, μόνιμος Αντιπρόσωπος της Συρίας στον ΟΗΕ κατά τη διάρκεια της 6710ης συνεδρίασης του Συμβουλίου Ασφαλείας για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή.
Όπως το είχε προβλέψει ο Σύριος στρατηγικός Imad Fawzi Shueibi, είναι η κρίση της Συρίας που αποκρυστάλλωσε μια νέα ισορροπία δυνάμεων και από εκεί μιαν ανάλογη ανακατανομή της εξουσίας που κανείς δεν την σκέφτηκε ούτε ήθελε, αλλά η οποία πλέον επιβάλλεται σε όλους [1].
Αναδρομικά, το δόγμα της Χίλαρι Κλίντον « ηγεσία από τα πίσω» εμφανίζεται ως μια προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών να δοκιμάσουν τα όρια που δεν μπορούν πια να ξεπεράσουν, ενώ μετέφεραν την ευθύνη και τις συνέπειες της στους συμμάχους τους Βρετανούς και κυρίως στους Γάλλους. Οι τελευταίοι είναι αυτοί οι ίδιοι που μπήκαν στη σκηνή ως πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες κατά την ανατροπή της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίας και που φιλοδοξούσαν να είναι και πάλι για την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, ακόμη και αν δρούσαν ως υποτελείς και υπεργολάβοι της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Κατά συνέπεια, το Λονδίνο και το Παρίσι, περισσότερο από την Ουάσιγκτον, υπέστησαν μια διπλωματική ήττα και θα υποστούν τις συνέπειες σε απώλεια της επιρροής τους.
Τα κράτη του Τρίτου Κόσμου δεν θα παραλείψουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους για τα πρόσφατα γεγονότα: εκείνοι που επιδιώκουν να υπηρετήσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν, ή να διαπραγματευτούν μαζί τους, όπως ο Μουαμ
άρ ελ-Καντάφι, θα εκτελεστούν από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα και η χώρα τους θα καταστραφεί. Αντίθετα, εκείνοι που αντιστέκονται, όπως ο Μπασάρ ελ-Ασάντ και θα καταφέρουν να οικοδομήσουν συμμαχίες με τη Ρωσία και την Κίνα θα επιβιώσουν.
Θρίαμβος στον εικονικό κόσμο, ήττα στον πραγματικό κόσμο
Η αποτυχία του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου και του ΝΑΤΟ εμφανίζει μια ισορροπία δυνάμεων που πολλοί υποπτεύονταν, αλλά που δεν μπορούσε κανείς να ελέγξει: οι Δυτικοί κέρδισαν τον μιντιακό πόλεμο και αναγκάστηκαν να παραιτηθούν από τον στρατιωτικό πόλεμο. Για να παραφράσω τον Μάο Τσε Τουνγκ: έγιναν εικονικές τίγρεις. (κατά το χάρτινες τίγρεις του Μάο)
Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, οι δυτικοί ηγέτες και Άραβες μονάρχες κατάφεραν να δηλητηριάσουν όχι μόνο τους δικούς τους λαούς, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης. Κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει ότι ο πληθυσμός της Συρίας είχε εξεγερθεί κατά της κυβέρνησής του και ότι η τελευταία έπνιγε τις πολιτικές διαμαρτυρίες στο αίμα. Οι δορυφορικοί τηλεοπτικοί δίαυλοι τους δεν μοντάρισαν μόνο εσφαλμένες εικόνες για να παραπλανήσουν το κοινό, αλλά γύρισαν και εικόνες φαντασίας σε στούντιο για τις ανάγκες της προπαγάνδας τους. Τελικά, το ΣΣΚ και το ΝΑΤΟ εφεύραν και μετέδιδαν για δέκα μήνες μια επανάσταση που δεν υπήρχε παρά μόνο σε εικόνες, ενώ στο έδαφος η Συρία έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο χαμηλής εντάσεως που διεξήγαγε η Λεγεώνα των Ουαχάμπι με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο, η Ρωσία και η Κίνα έχοντας κάνει μια πρώτη χρήση του βέτο τους και το Ιράν έχοντας ανακοινώσει την πρόθεσή του να πολεμήσει στο πλευρό της Συρίας, εάν χρειαζόταν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υποτελείς τους παραδεχτήκαν ότι η συνέχιση του σχεδίου θα τους παρέσερνε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Μετά από μήνες ακραίας έντασης, οι ΗΠΑ αποδέχτηκαν ότι μπλόφαραν και ότι δεν διέθεταν τ
α καλά χαρτιά στο παιχνίδι τους.
Ο κ. Λι Μπαοντόνγκ, μόνιμος Αντιπρόσωπος της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη
Παρά ενός προϋπολογισμού για στρατιωτικές δαπάνες άνω των 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι τίποτ άλλο από ένας κολοσσός με πήλινα πόδια. Πράγματι, εάν οι ένοπλες δυνάμεις τους είναι ικανές να καταστρέψουν αναπτυσσόμενα κράτη, εξαντλημένα από προηγούμενους πολέμους ή μέσω εμπάργκο μεγάλης διάρκειας, όπως την Σερβία, το Ιράκ ή τη Λιβύη, δεν είναι ικανές ούτε να καταλάβουν εδάφη, ούτε να αντιμετωπίσουν κράτη ικανά να τους απαντήσουν και να μεταφέρουν τον πόλεμο στην Αμερική.
Αντίθετα με τις βεβαιότητες του παρελθόντος, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ποτέ μια σημαντική στρατιωτική δύναμη. Αντιμετώπισαν λίγες εβδομάδες πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έναν εχθρό που είχε ήδη εξαντληθεί από τον κόκκινο στρατό. Νικήθηκαν στη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ. Δεν ήταν σε θέση να ελέγξουν οτιδήποτε στο Αφγανιστάν, και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Ιράκ από τον φόβο να συνθλιβούν.
Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η Αυτοκρατορία των ΗΠΑ κατάφερε να σβήσει την ανθρώπινη πραγματικότητα από τους πολέμους της και να επικοινωνεί εξισώνοντας τον πόλεμο με τα βιντεοπαιχνίδια. Σ΄ αυτή τη βάση οδήγησε τις εκστρατείες επιστράτευσης και πάντα σε αυτή τη βάση εκπαίδευσε τους στρατιώτες της. Σήμερα, διαθέτει εκατοντάδες χιλιάδες παίκτες βίντεο σαν στρατιώτες. Συνεπώς, στην παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, πέφτει το ηθικό των ενόπλων δυνάμεών τους. Σύμφωνα με τις δικές τους στατιστικές, η πλειοψηφία των νεκρών τους δεν έπεσαν στα πεδία των μαχών, αλλά αυτοκτόνησαν, ενώ το ένα τρίτο του προσωπικού τους στις ένοπλες δυνάμεις πάσχει από ψυχιατρικές διαταραχές που τους κάνουν άχρηστους για τις μάχες. Η δυσαναλογία του στρατιωτικού προϋπολογισμού του Πενταγώνου είναι ανίκανη να αντισταθμίσει την ανθρώπινη κατάρρευση του.
Νέες αξίες: εντιμότητα και εθνική κυριαρχία
Η αποτυχία του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ σηματοδοτούν επίσης αποτυχία των αξίων τους. Παρουσιάστηκαν ως υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, ενώ καθιέρωσαν τα βασανιστήρια σαν σύστημα διακυβέρνησης και τα περισσότερα από αυτά τα κράτη αντ
ιτίθενται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας.
Ο κ. ΒιτάλιI. Τσούρκιν, μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στα Ηνωμένα Έθνη.
Παρότι η κοινή γνώμη στη Δύση και στον Κόλπο είναι μισο-ενημερωμένη για το θέμα αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υποτελείς τους έχουν εγκαταστήσει από το 2001 ένα τεράστιο δίκτυο μυστικών φυλακών και κέντρων βασανιστηρίων, ακόμα και επί του εδάφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με το πρόσχημα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, σκόρπισαν τον τρόμο, απαγάγοντας και βασανίζοντας περισσότερο από 80.000 ανθρώπους. Κατά την ίδια περίοδο, δημιούργησαν ειδικές μονάδες επιχειρήσεων, με προϋπολογισμό περίπου 10 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, που σχετίζονται με πολιτικές δολοφονίες σε τουλάχιστον 75 χώρες, σύμφωνα με τις δικές τους εκθέσεις.
Όσον αφορά τη δημοκρατία, οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες δεν κρύβουν αυτό που δεν σημαίνει: «κυβέρνηση από τον λαό, μέσω του λαού, για τον λαό» σύμφωνα με τα λόγια του Αβραάμ Λίνκολν, ενώ είναι φανερή η υποταγή των λαών, όπως φαίνεται από τα λόγια και τους πολέμους του Προέδρου Μπους. Το σύνταγμα τους απορρίπτει την Αρχή της λαϊκής κυριαρχίας καθόσον έχουν αναστείλει τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες με την εγκαθίδρυση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης με το νόμο Patriot Act. Όσον αφορά τους υποτελείς τους στον Κόλπο, δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι συνθέτουν απόλυτες μοναρχίες.
Από τη μια αυτό το μοντέλο που προωθεί χωρίς ντροπή εγκλήματα μεγάλης κλίμακας και από την άλλη ο ανθρωπιστικός λόγος, οδήγησε τις ΗΠΑ στην ήττα από τη Ρωσία και την Κίνα.
Μπορεί ο απολογισμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, να είναι συζητήσιμος σε αυτά τα δυο κράτη, είναι όμως άπειρα ανώτερος από εκείνον του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου και του ΝΑΤΟ.
Κάνοντας χρήση του βέτο τους, η Μόσχα και το Πεκίνο υπερασπίστηκαν δύο αρχές: τον σεβασμό για την αλήθεια, χωρίς την οποία η δικαιοσύνη και η ειρήνη είναι αδύνατες, και τον σεβασμό της κυριαρχίας των λαών και κρατών, χωρίς την οποία δεν είναι δυνατή η δημοκρατία.
Ήρθε η ώρα να αγωνιστούμε για την ανοικοδόμηση της ανθρώπινης κοινωνίας μετά από μια περίοδο βαρβαρότητας.
Thierry Meyssan
[1] "Russia and China in the Balance of the Middle East : Syria and other countries", par Imad Fawzi Shueibi, Voltaire Network, 27 janvier 2012.
ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 6 Φεβρουαρίου 2012, http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/02/blog-post_2267.html#.TzEs98g2X2t
