Στο θυσιαστήριο…

 

Του Γιώργου Σαρρή

 

Είναι καθαρό ότι η κρίση αυτή – που είναι  βαθιά συστημική – εκδηλώνεται έντονα με τρεις τρόπους. 1. Κρατικά χρέη και κρίση δανεισμού, 2.Κρίση τραπεζικού συστήματος, 3. Βαθιά ύφεση.

Τι από όλα αυτά αντιμετωπίζει άραγε η  "μακροπρόθεσμου" ορίζοντα απόφαση της τελευταίας συνόδου που θα ήταν τάχα η τελική-τελική λύση; Απλά τίποτα.

Ο στόχος λένε είναι να καθησυχάσουν τις αγορές. Το πόσο θα τις καθησυχάσουν θα το δούμε αν όχι από αύριο πρωί, σίγουρα στις επόμενες μέρες όταν τελειώσουν τα πρώτα πυρομαχικά της δήθεν ρευστότητας(των παραγώγων) και ξαναμπούμε στα σκοτάδια της ανησυχίας.

Με πολύ λίγα λόγια η "Δημοσιονομική ένωση" που αποφασίστηκε, ή αλλιώς ο όρκος ότι δεν θα επιτρέψουν ελλείμματα, σημαίνει γρήγορη εξόντωση του κοινωνικού κράτους σε όλη την Ευρώπη και ταπείνωση της εργασίας όσο δε γίνεται προκειμένου να ισοσκελιστούν οι κρατικοί προϋπολογισμοί.

Σκέφτηκαν δηλαδή ότι είναι μια καλή ευκαιρία εκβιάζοντας τους πάντες να τελειώνουν με τα αγκάθια τόσων δεκαετιών. Όταν καθαρίσουν με αυτά θα σκεφτούν τι θα κάνουν  και με την κυρίως κρίση από καλύτερη για τα αφεντικά τους θέση, προχωρώντας  και σε έκδοση ευρωομολόγων αλλά και σε όποια άλλη τεχνική λύση χρειαστεί. Αρκεί να έχουν εκβιαστικά την εξουσία στα χέρια τους και τους εργαζόμενους στο βούρκο της ανέχειας και της απελπισίας.

Για την ώρα, κι ενώ τα προβλήματα τρέχουν σχεδόν ανεξέλεγκτα σε όλα τα επίπεδα δημιουργώντας μικρές και μεγάλες κρίσεις πανικού, η Ευρώπη των 26 κοιτάζει αλλού. Εκεί που έχει πάρει εντολή να κοιτάζει. Στο να μετατραπούν οι λαοί  και οι εργαζόμενοι από άνθρωποι σε περιουσιακό  στοιχείο και ιδιοκτησία που μάλιστα θα έχουν την εξής παράξενη ιδιότητα: Όσο πιο φθηνοί τόσο πιο πολύτιμοι!

Το σύστημα φαίνεται να είναι σε τέτοιο τραγικό αδιέξοδο που μάλλον έχει αποφασίσει να επιστρέψει στη φεουδαρχία κι από εκεί να κινήσει και πάλι για νέες μέρες δόξας ξαναμπαίνοντας στον καπιταλισμό!

Αλλιώς απειλεί να πέσει… πάνω μας και να μας πλακώσει… Και οι λαοί  αντί να κάνουμε 2 βήματα πιο πέρα και να σκάψουμε έναν ωραίο και βαθύ λάκο, σηκώνουμε φοβισμένοι τα χέρια και δηλώνουμε στους δημοσκόπους αποφασισμένοι  να κρατήσουμε αυτό το ερείπιο όρθιο πάση θυσία. Για πόσο άραγε;

 

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 11 Δεκεμβρίου 2011, http://giorgossarris.blogspot.com/2011/12/blog-post_11.html