ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ:

Η Ελλάδα ακολουθεί σταθερά έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο, ο οποίος ουσιαστικά αναβάλλει και αυξάνει τα δεινά μίας μελλοντικής, ανεξέλεγκτης πτώχευσης – δυστυχώς, με καταναγκαστικό τελικό προορισμό τη δραχμή – Μέρος Ι 

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

“Εν τω μεταξύ στην Ευρώπη τα πράγματα έχουν διαμορφωθεί έτσι ώστε, η κυρία καγκελάριος αποφασίζει μόνη της – ενώ στο τέλος ο Γάλλος πρόεδρος (ο μπάτλερ της κατά κάποιον τρόπο), συγκαλεί μία συνέντευξη Τύπου, για να ανακοινώσει τις αποφάσεις της” (Romano Prodi).

“Η πραγματική δύναμη της κυρίας Merkel, η δυνατότητα της να αποφασίζει μόνη της για όλους τους Ευρωπαίους, δεν οφείλεται στη δική της υπεροχή, αλλά στις τεράστιες αδυναμίες των υπολοίπων – αφού είναι η μοναδική σοβαρή παρουσία στις συνόδους κορυφής” (M.Bros – «στους τυφλούς ο μονόφθαλμος»).      

Ανάλυση

Η νέα σύνοδος κορυφής τελείωσε, τα χρηματιστήρια ως συνήθως «πανηγυρίζουν» την πρώτη ημέρα, οι αισιόδοξες αναφορές ευρίσκονται στο προσκήνιο, κυριαρχούν καλύτερα, ενώ οι «αριθμοί» εμφανίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο «ωραιοποιημένοι». Εξωτερικά φαίνεται ότι, η κυρία Merkel (πολιτική) κέρδισε τον κύριο Ackermann (τράπεζες), πως η Ελλάδα «κατάφερε» τελικά να μην χρεοκοπήσει «επίσημα», χάρη στη βοήθεια της Ευρωζώνης (επέλεξε τελικά την υποταγή από τη φτώχεια), ενώ ότι η Ιταλία αναγκάσθηκε να συμβιβαστεί, αναγγέλλοντας αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης και νέα μέτρα λιτότητας.  

Εκτός αυτών, φαίνεται ότι το Ευρώ παρέμεινε σταθερό στη θέση του, πως η Ευρωζώνη έκανε ένα ακόμη θετικό βήμα προς το μέλλον, καθώς επίσης ότι το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (EFSF) θα ενισχυθεί με τη βοήθεια της μόχλευσης (άρθρο μας) – παράλληλα με την ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ύψους 106 δις € (αντί 200 δις €, όπως είχε υπολογίσει το ΔΝΤ), έτσι ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν με τη διαγραφή του Ελληνικού χρέους.

Ειδικά όσον αφορά τις τράπεζες, οι γερμανικές θα χρειασθούν 5,2 δις € νέα κεφάλαια, οι ελληνικές 30 δις €, οι ισπανικές 26,16 δις €, οι ιταλικές 14,77 δις € και οι γαλλικές 8,84 δις € – με χρονικό περιθώριο τον Ιούνιο του 2012. Είναι όμως όλα τόσο καλά, όσο φαίνονται με την πρώτη, «ερασιτεχνική» ματιά, ή μήπως υπάρχουν κάποιες «θολές» καταστάσεις, αμφιβολίες ίσως και κίνδυνοι, οι οποίοι οφείλουν να προσεχθούν;

Κλείνοντας τη μικρή εισαγωγή μας, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, ουσιαστικά πρόκειται για μία απόπειρα χρεοκοπίας (αυτοκτονίας) της Ελλάδας, εκ μέρους της Ευρωζώνης και ερήμην της κυβέρνησης της, αφού η ενδεχόμενη ολοκλήρωση της θα ακολουθήσει, εάν και εφόσον συμφωνήσουν οι τράπεζες-δανειστές της, καθώς επίσης όταν ολοκληρωθεί η ανταλλαγή των ομολόγων (Ιανουάριος του 2012).    

Η ΕΛΛΑΔΑ

Όπως όλοι γνωρίζουμε, το δημόσιο χρέος της χώρας μας ήταν «μόλις» 260 δις € στα τέλη του 2008, έναντι ΑΕΠ ύψους περίπου 240 δις € – στο 110% δηλαδή του ΑΕΠ μας. Σήμερα, μετά από τρία σχεδόν χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης, ειδικά μετά την κατάληψη της χώρας μας από το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος μας πλησιάζει τα 370 δις €, έναντι ενός ΑΕΠ, το οποίο πιθανότατα θα είναι της τάξης των 210 δις € – επομένως, τέλη του 2011, το χρέος θα αποτελούσε περίπου το 175% του ΑΕΠ.

Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί, φαίνεται η κατανομή του χρέους και της (πιθανής, αφού οι τράπεζες δεν δεσμεύονται από τις διαπραγματεύσεις του συνδέσμου τους – του IIF δηλαδή) διαγραφής του:  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Οι «μεριδιούχοι» του δημοσίου χρέους, η διαγραφή και το υπόλοιπο – αριθμοί κατά προσέγγιση, τέλη του 2011.

*   Πρόκειται για τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του ΔΝΤ.

**  Δεν υπόκεινται σε διαγραφή, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε (Τράπεζα Πειραιώς).

*** Αποτελούν περίπου το 30% του συνόλου (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, ιδιώτες κλπ.)

Σημείωση: Το εντυπωσιακό κατά την άποψη μας είναι το γεγονός ότι, η ΕΚΤ δεν θα προβεί σε διαγραφή, παρά το ότι έχει αγοράσει ομόλογα του δημοσίου μας σε πολύ χαμηλές τιμές – επομένως, το ότι θα κερδοσκοπήσει εις βάρος μας και προς όφελος των μετόχων της. 

Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο μέσος όρος της διαγραφής επί του συνολικού χρέους υπολογίζεται στο 29% – ενώ θα διαγραφούν περίπου 105 δις €, εάν φυσικά συμφωνήσουν όλοι οι πιστωτές μας. Πρακτικά λοιπόν, έως τον Ιανουάριο του 2012, θα αντικατασταθούν τα παλαιά ομόλογα με νέα, χαμηλότερης ονομαστικής αξίας κατά 50% και με ένα (μικρότερο) επιτόκιο της τάξης του 4,5% (αφού, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, οι τόκοι θα μειωθούν στα 12 δις €, από 17 δις € σήμερα).

Παράλληλα, τα τοκοχρεολύσια θα εξοφλούνται από έναν νέο δανεισμό της Τρόικας ύψους 130 δις €, ενώ τα πρωτογενή ελλείμματα του προϋπολογισμού μας (προ τόκων και χρεολυσίων, τα τρέχοντα δηλαδή του δημοσίου), θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν – αφού δεν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση της χρεοκοπίας-στάσης πληρωμών, οπότε θα πρέπει να καλυφθούν από νέους φόρους (τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου μας επίσης θα περιορισθούν, αφού για τις εισαγωγές μας θα απαιτείται πλέον πληρωμή μετρητοίς – γεγονός που πιθανότατα θα προκαλέσει τεράστιες ελλείψεις προϊόντων στη αγορά, πρώτων υλών, ενέργειας, φαρμάκων, χρεοκοπίες εισαγωγικών επιχειρήσεων κλπ. – άρθρο μας).     

Από τα 105 δις € τώρα, τα οποία θα «χαρισθούν» στην Ελλάδα, τα 55 δις € ανήκουν σε Έλληνες – με αποτέλεσμα να υπάρξει ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης τόσο των τραπεζών μας (κάποιες από τις οποίες μάλλον δεν θα αποφύγουν την Ευρωκρατικοποίηση), όσο και των ασφαλιστικών ταμείων μας. Ουσιαστικά λοιπόν θα πληρωθούν έμμεσα από εμάς τους ίδιους, ενώ οι ξένες τράπεζες, στο σύνολο τους, θα διαγράψουν «μόλις» 50 δις €.

Περαιτέρω, αφού δεν ανακοινώθηκε κανένα απολύτως μέτρο ανάπτυξης της οικονομίας μας, η ύφεση θα συνεχισθεί – με αποτέλεσμα να μειωθεί το ΑΕΠ μας στα 200 δις € περίπου το 2012. Επομένως, το χρέος μας το 2012 θα αποτελεί το 132,5% του ΑΕΠ μας, συν τα νέα ελλείμματα – ενώ το δημόσιο θα πρέπει να ενισχύσει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία με τουλάχιστον 40 δις €, τα οποία θα δανεισθεί από το EFSF (πιθανολογούμε ότι, το χρέος θα φτάσει τέλη του 2012, εάν συμφωνήσουν όλες οι ξένες τράπεζες στη διαγραφή του 50%, καθώς επίσης εάν ενισχυθούν οι δικές μας και τα ταμεία, στα 320 δις € ή στο 160% του τότε ΑΕΠ μας – περίπου στα ίδια επίπεδα δηλαδή με σήμερα). 

Εκτός αυτού οι τράπεζες μας, κυρίως οι μεγαλύτερες, στην προσπάθεια τους να αποφύγουν την κρατικοποίηση, θα θελήσουν να μειώσουν τις κεφαλαιακές ανάγκες τους, περιορίζοντας τις ήδη χαμηλές πιστώσεις τους στις Ελληνικές επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά. Επομένως, η χώρα μας θα οδηγηθεί σε μία νέα, μεγαλύτερη πιστωτική παγίδα (άρθρο μας), η οποία θα υποχρεώσει πολλές υγιείς επιχειρήσεις να χρεοκοπήσουν – με δυσμενή αποτελέσματα για την ανεργία («εκβάλλει» στα ελλείμματα), για τις επενδύσεις, για τη διατήρηση του όποιου παραγωγικού ιστού μας έχει απομείνει, για τα δίδυμα ελλείμματα (προϋπολογισμός, εξωτερικό ισοζύγιο), για τα έσοδα του δημοσίου κλπ.    

Ακόμη όμως και αν η ύφεση δεν επιδεινωθεί, εάν απλά διαμορφωθεί δηλαδή ως έχει προβλεφθεί (-2%) τον επόμενο χρόνο, η Ελλάδα θα υποχρεωθεί πλέον να εγκαταλείψει μόνη της την Ευρωζώνη, αφού δεν θα έχει πια καμία δυνατότητα να διαχειριστεί τη κρίση χρέους και δανεισμού – ειδικά όταν καίγονται καθημερινά χρήματα και συρρικνώνεται συνεχώς η ποσότητα τους. Επομένως, η καταναγκαστική επιστροφή στο σενάριο της δραχμής, χωρίς κανένα πλεονέκτημα πλέον, γίνεται πολύ πιο πιθανή – ειδικά όταν η Ευρωζώνη απαιτεί πρωτογενές πλεόνασμα από την Ελλάδα, για να συνεχίσει να την δανείζει.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν η κυβέρνηση «επέλεξε» τη λύση της χρεοκοπίας για να «εξοικονομήσει» 50 δις € – με μάλλον δυσανάλογα ανταλλάγματα (για παράδειγμα, την παραχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη λεηλασία της ιδιωτικής, τον εξευτελισμό των Ελλήνων, τη «μήνη» των αγορών, τη συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας, την εξαθλίωση του πληθυσμού κλπ.), καθώς επίσης με τεράστιους κινδύνους. Επομένως, πρόκειται για μία «Πύρρειο χρεοκοπία» – μία χρεοκοπία δηλαδή με όλα τα αρνητικά της επακόλουθα και χωρίς κανένα από τα θετικά.    

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 28. Οκτωβρίου 2011, viliardos@kbanalysis.com.  Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, καθώς επίσης συγγραφέας τριών οικονομικών βιβλίων.

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2465.aspx?mid=515

 

Συνέχεια στο Μέρος ΙΙ