Τα Παγόβουνα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Εκατομμύρια χρόνια μόνοι

Στους παγωμένους πόλους

Ο Κόσμος ασπρόμαυρος

Και το φως μετρημένο

Μοναξιά και σιωπή

σε νύχτες απέραντες

Προσμονή και λαχτάρα

Για ένα πουλί, περαστικό

Για μια φώκια που ξεστράτισε

Και πόθος μεγάλος, για ταξίδι

Να πονάει η σκέψη

 

Επιτέλους πορευόμαστε

Ξεκομμένα παγόβουνα

Παρασυρμένα από υπόγεια ρεύματα

Προς το άγνωστο

Το γεμάτο ζωή

Προς τις όμορφες θάλασσες

Τις πολύχρωμες

Ξεκομμένα παγόβουνα

κατρακυλάμε τα γαλάζια βουνά

για τους πράσινους κάμπους

 

 

Πορευόμαστε χωρίς επιστροφή

Πληρώνοντας με τα κομμάτια μας

για κάθε μίλι, για κάθε λεπτό,

Πορευόμαστε χωρίς επιστροφή

Κονταίνοντας το  μπόι μας

σε κάθε εικόνα, σε κάθε βίωμα

Στιγμιότυπα φυσικής εξέλιξης

Στροφές στο αέναο ζεϊμπέκικο της ζωής

Φως, απογείωση, πτώση

 

Αξίζει το ταξίδι προς το φως

Και ας λιώσουμε

Αξίζει το ταξίδι προς τη φλόγα

Και ας καούμε

Σπινθηρίζοντας και φεγγοβολώντας

Διάττοντες αστέρες μιας χρήσης

Πλουτίζοντας το σύμπαν

Με τα χρώματα της αυτοθυσίας μας

Αφήνοντας παρακαταθήκη

Αγαπημένα ρετάλια

Ιδέες και πράξεις οργής

Όνειρα και ελπίδες αγάπης

Πόθους και συναισθήματα

Και προπαντός αξίες και ήθος

Προσωπικής ανάτασης

Και συλλογικής τόλμης

 

                                         10 Ιουνίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος