ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ:

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν μία σίγουρη μέθοδο για να προβλέπουν το μέλλον – το δημιουργούν χειραγωγώντας το, με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία τους. Τι γίνεται όμως εάν χάσουν, λόγω της απληστίας τους, τον έλεγχο του παιχνιδιού; Μέρος ΙΙ

 

Του Βασίλη Βιλιάρδου*

 

Συνέχεια από το Μέρος Ι Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Σε γενικές γραμμές, η κατάσταση μοιάζει με μία «κατσαρόλα», η οποία έβραζε με κλειστό το καπάκι της, για δύο σχεδόν χρόνια. Ο συγκεντρωμένος ατμός, με το που ανοίγει μία μικρή ρωγμή στο καπάκι, τινάζεται ορμητικός προς τα έξω, καταστρέφοντας τα πάντα – ένα συμβάν που δεν είναι καθόλου λογικό να προκαλείται. 

Στις χρηματοπιστωτικές αγορές ολόκληρου του πλανήτη, μετά την ανακοίνωση της στάσης πληρωμών της Ελλάδας, επικρατεί το απόλυτο χάος. Η ενδεχόμενη «διαγραφή» πιστώσεων που ξεπερνούν τα 500 δις € (εξωτερικό χρέος ιδιωτικού και δημόσιου τομέα), στις σύγχρονες καπιταλιστικές συνθήκες μόχλευσης και δανεισμού, είναι ένα «συμβάν» (credit event) που είναι αδύνατον να το αφομοιώσει το σύστημα – όσο και αν πολλοί ισχυρίζονται σκόπιμα το αντίθετο. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός στην κατανόηση του μεγέθους του προβλήματος:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εικόνα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε τρις $ το 2010

Πηγή: IMF, BIS, Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σύμφωνα με τον Πίνακα Ι, ο όγκος όλων των μετοχών και των ομολόγων που διαπραγματεύονται διεθνώς, είναι το 138% του παγκοσμίου ΑΕΠ – ενώ τα «μοχλευμένα» παράγωγα είναι σχεδόν δεκαπλάσια του παγκοσμίου ΑΕΠ. Εάν δε σε αυτά τα μεγέθη προσθέσουμε όλα τα υπόλοιπα «στοιχήματα» ή όπλα μαζικής καταστροφής  του σύγχρονου καπιταλισμού-καζίνο, όπως τα CDS, καθώς επίσης τη «μόχλευση» των τραπεζών, οι οποίες επιτρέπεται να δανείζουν ακόμη και το 50πλάσιο των καταθέσεων τους, τότε θα καταλήξουμε σε μεγέθη που είναι μάλλον αδύνατον να ελεγχθούν. 

Επανερχόμενοι στο υποθετικό μας σενάριο, όταν η Ελλάδα δηλώνει στάση πληρωμών, θέτοντας σε κίνδυνο πιστώσεις που ξεπερνούν ονομαστικά τα 500 δις €, ουσιαστικά δημιουργεί ένα κενό στο σύστημα, το οποίο πιθανόν υπερβαίνει τα 5 τρις € – ένα μέγεθος ίσο με το διπλάσιο του ετήσιου γερμανικού ΑΕΠ ή με το 10% του παγκόσμιου (απέναντι στο ποσό αυτό, η χρεοκοπία της Lehmann Brothers θα μπορούσε προφανώς να χαρακτηρισθεί αμελητέα). Η «δήλωση» λοιπόν της Ελλάδας ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου, αφού αναγκάζει στη συνέχεια πολλές άλλες τράπεζες να χρεοκοπήσουν – αρχικά σε όλη την Ευρωζώνη, παρά την κρυφή προετοιμασία των Γερμανών (Plan B), για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Οι τράπεζες αυτές παρασύρουν μαζί τους και άλλες τράπεζες, καθώς επίσης επενδυτικές εταιρείες, επιχειρήσεις, συνταξιοδοτικά ταμεία, ασφαλιστικά κλπ. Η ύφεση μαίνεται παγκοσμίως και η ΕΚΤ, έχοντας η ίδια μεγάλα προβλήματα, αδυνατεί να ανταπεξέλθει με την καταιγίδα – οπότε η αλυσιδωτή αντίδραση παίρνει το δρόμο της, βυθίζοντας ολόκληρο τον πλανήτη σε μία κρίση άνευ προηγουμένου (η διατραπεζική αγορά νεκρώνει, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν, τα χρήματα χάνουν την αξία τους, οι μετοχές καταρρέουν, οι εξαγωγές σταματούν, οι εισαγωγές επίσης κλπ.).

Μάταια τώρα προσπαθεί η ΕΚΤ να ελέγξει την κατάσταση, από κοινού με τη Fed, με την Τράπεζα της Αγγλίας, με την Τράπεζα της Ιαπωνίας, με την Τράπεζα των Τραπεζών κλπ. – αφού η ευαίσθητη δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος καταστρέφεται, όταν παύει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Παράλληλα η Γερμανία κάνει ότι μπορεί για να βοηθήσει – υποσχόμενη ποσά που ξεπερνούν κατά δεκάδες φορές το δάνειο που κάποτε αρνήθηκε στην Ελλάδα, πριν ακόμη εισβάλλει το ΔΝΤ. Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα, αφού στις αγορές η ποσότητα των χρημάτων που απαιτούνται για την εξυγίανση ενός κράτους (ή μίας επιχείρησης), είναι ανάλογη με την επιλογή της σωστής χρονικής στιγμής (timing) – η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί.      

Από την άλλη πλευρά, χιλιάδες Ιταλοί καταθέτες (η Ιταλία είναι η πιο επικίνδυνη χώρα της Ευρωζώνης, λόγω χρέους και μεγέθους – κίνδυνος για το οποίο δεν μπορεί να προετοιμαστεί η Γερμανία, όσο και αν το θέλει), εισβάλουν μαζικά στις τράπεζες τους – με στόχο να προστατεύσουν τα χρήματα τους από τυχόν, ανάλογη με την Ελλάδα, κατάληξη της χώρας τους. Παράλληλα, όλοι σχεδόν οι Ιταλοί πουλούν τις μετοχές τους, γνωρίζοντας ότι οι τιμές τους θα εκμηδενισθούν. Το ίδιο συμβαίνει και στην Πορτογαλία, στο Βέλγιο, στην Ιρλανδία στην Ισπανία, στις Η.Π.Α., στη Γερμανία  και αλλού, οι κυβερνήσεις των οποίων αναγκάζονται να σταματήσουν τη λειτουργία τόσο των τραπεζών, όσο και των χρηματιστηρίων τους – ολοκληρώνοντας τον απόλυτο πανικό.  

Ελάχιστο χρονικό διάστημα αργότερα, αφού οι ειδήσεις κυκλοφορούν πλέον αστραπιαία με τη βοήθεια του διαδικτύου, η μία χώρα μετά την άλλη αντιμετωπίζουν εάν όχι χειρότερα, τουλάχιστον τα ίδια προβλήματα με την Ελλάδα – ακόμη και οι υπερδυνάμεις. Οι μετοχές καταρρέουν, οι τιμές των πρώτων υλών επίσης (πετρέλαιο κλπ.), τα νομίσματα παραπαίουν, ενώ τα πολύτιμα μέταλλα, ειδικά ο χρυσός και το ασήμι, «απογειώνονται» – κυρίως λόγω της δυνατότητας τους να χρησιμοποιούνται σαν ανταλλακτικά μέσα, στη θέση των χαρτονομισμάτων. Φυσικά αυξάνουν γεωμετρικά και οι τιμές των τροφίμων, μεταξύ άλλων σαν επακόλουθο του υπερπληθωρισμού. Τέλος χιλιάδες άνεργοι, ιδίως νέοι, μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τα σύνορα μένουν ακάλυπτα, η λαθρομετανάστευση ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, ενώ στις πλούσιες χώρες της Ευρώπης, ειδικά στη Γερμανία, εισβάλλει ένα πλήθος πεινασμένων κάθε φυλής, το οποίο έχει περάσει μέσα από τη χώρα μας, την Ιταλία και την Ισπανία, αναζητώντας νέα πατρίδα. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, ενώ μάταια προσπαθεί η «πολιτισμένη» Ευρώπη να αναχαιτίσει την τρομακτική απειλή. 

Η ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑ

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ο λαός συνέρχεται από το πρώτο σοκ, ξεπερνάει τους φόβους του (αφού δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα) και βγαίνει οργισμένος στους δρόμους – επαναστατώντας και επιθυμώντας με μανία να τιμωρήσει τους ενόχους. Το ίδιο συμβαίνει λίγο αργότερα και στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία «προληπτικά», στη Γερμανία, στη Μ. Βρετανία, στις Η.Π.Α., καθώς επίσης σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη – με αποτέλεσμα να εκδιώκονται όλα τα κόμματα και οι σαθρές, ανίκανες ή διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες του παρελθόντος.  Το απόλυτο χάος, σε συνδυασμό με την αναρχία, είναι πλέον γεγονός, ενώ το θέμα της διάλυσης της Ευρωζώνης ένα εντελώς «δευτερεύον» ζήτημα – δηλαδή, καθόλου σημαντικό για το μέλλον της Ευρώπης ή του πλανήτη, ο οποίος φαίνεται να απειλείται με την επιστροφή στο παρελθόν, σαν αποτέλεσμα της πρώτης αυτής «λαϊκής» εξέγερσης, σε παγκόσμια κλίμακα.

Στη συνέχεια όμως οι Έλληνες, αφού έχουν πλέον εκτονωθεί καταστρέφοντας και τιμωρώντας, συνειδητοποιούν ότι δεν έφτασε το τέλος του κόσμου. Άλλωστε και η αχάριστη Γερμανία, ενθυμούνται, διαθέτοντας μία πραγματικά χαρισματική ηγεσία, είχε αναδιαρθρώσει τα χρέη της το 1953, παρά το ότι αποτελούσαν μόλις το 40% του ΑΕΠ της – με τη διαγραφή μεγάλου μέρους τους, καθώς επίσης  με μακροπρόθεσμες δόσεις αποπληρωμής για το υπόλοιπο, οι οποίες δεν ξεπερνούσαν το 4% των «ελλειμματικών» τότε εξαγωγών της (η ουσιαστική αιτιολογία του δήθεν γερμανικού θαύματος, σε συνδυασμό με το σχέδιο Marshall που «δώρισαν» στη χώρα οι Η.Π.Α., λόγω  της σπουδαιότητας της για τον ψυχρό πόλεμο). Έτσι λοιπόν οι Έλληνες, μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα, εκλέγουν μία εντελώς νέα πολιτική ηγεσία, επιλέγοντας ένα πολίτευμα που επιτρέπει την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση του κράτους (Άμεση Δημοκρατία). Παράλληλα, ηρεμούν και αποφασίζουν να καταναλώνουν μόνο όσα παράγουν – επειδή δεν μπορούν πλέον να χρηματοδοτούν ένα ελλειμματικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, εφόσον δεν τους δανείζει κανείς. Αρχίζουν λοιπόν να επενδύουν, να εργάζονται εντατικά και να παράγουν, αξιοποιώντας σωστά τον τεράστιο πλούτο της χώρας τους (Ναυτιλία, Τουρισμός, Γεωργία).

Από την άλλη πλευρά, το δημόσιο υποχρεώνεται να ξοδεύει όσα εισπράττει και τίποτα περισσότερο, αφού επίσης δεν το δανείζει κανείς – οπότε παύουν να υπάρχουν ελλείμματα (ζημίες) στους ετήσιους προϋπολογισμούς του. Ταυτόχρονα, σταματάει εντελώς η διαπλοκή και η διαφθορά, από τον φόβο της επανάληψης της τιμωρίας εκ μέρους των Πολιτών – οι οποίοι πλέον συμμετέχουν ενεργά στη διαχείριση του κράτους τους, ψηφίζοντας με ανιδιοτέλεια. Ανάλογα αντιδρούν και οι Πολίτες όλων των άλλων χωρών, με αποτέλεσμα να επανέρχεται η λογική και η ηρεμία στον κόσμο – ενώ το βιοτικό επίπεδο κάθε χώρας ισορροπεί με την απόδοση της πραγματικής οικονομίας της.   

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Λίγο αργότερα, ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος φτάνει στο τέλος του, χωρίς ευτυχώς να εξελιχθεί σε στρατιωτικό – αφού η ανθρωπότητα έχει πλέον ωριμάσει. Ειδικά η ΕΕ, κατανοώντας τους πολλαπλούς μελλοντικούς κινδύνους, στους οποίους είναι εκτεθειμένη (στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην Ευρώπη έμενε το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ σύντομα η «συμμετοχή» της θα μειωθεί κάτω από το 5%), τοποθετεί την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης σε πρώτη προτεραιότητα, αφήνοντας κατά μέρος τους εθνικιστικούς εγωισμούς – υποχρεώνοντας τη Γερμανία να επιλέξει μεταξύ της ισότιμης συμμετοχής ή του εξοστρακισμού της.  Η Γερμανία συμμετέχει ισότιμα, συμφωνώντας παράλληλα για την εξόφληση των αποζημιώσεων που οφείλει στην Ελλάδα, καθώς επίσης για την «προοδευτική φορολόγηση» των κρατών, με στόχο την αναδιανομή των πλεονασμάτων-ελλειμμάτων εντός Ευρωζώνης – αφού γνωρίζει πολύ καλά το βαρύ τίμημα της απομόνωσης (από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο). Όλοι οι υπεύθυνοι της κρίσης τιμωρούνται και το χρηματοπιστωτικό σύστημα αναδιαρθρώνεται εξ ολοκλήρου.

Η μόχλευση απαγορεύεται, τα παράγωγα επίσης, οι τράπεζες υποχρεώνονται να δανείζουν μόνο τις καταθέσεις τους, κάποιες κλείνουν ή κρατικοποιούνται, διαχωρίζονται σε εμπορικές-επενδυτικές (Glass–Steagall), φορολογούνται ισότιμα και τα πολύ μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (too big to fail) τεμαχίζονται. Περαιτέρω, η φοροαποφυγή των πολυεθνικών «διώκεται» (καταργούνται οι off shore εταιρείες, ελέγχεται η υπερτιμολόγηση κλπ.), οι συναλλαγματικές μάχες σταματούν με τη συνδρομή ενός καινούργιου «Bretton Woods» βασισμένου σε ένα καλάθι νομισμάτων με τη συμμετοχή του χρυσού, το ΔΝΤ επαναπροσδιορίζεται, η Παγκόσμια Τράπεζα επίσης και τα τοκογλυφικά χρέη «αναδιαρθρώνονται». Ειδικότερα, τα χρέη των κρατών προσαρμόζονται στις δυνατότητες αποπληρωμής τους (στην Ελλάδα διαγράφεται το 70% των οφειλών, αφού το δημόσιο χρέος της θα έχει ενδιάμεσα ξεπεράσει τα 450 δις €, λόγω του κόστους της στάσης πληρωμών), ενώ ανάλογα ρυθμίζονται και τα χρέη των πολιτών.  Τέλος, η δημιουργία θέσεων εργασίας αποτελεί διεθνή προτεραιότητα, παράλληλα με το Κράτος Δικαίου, ενώ η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση αναθεωρείται. Ταυτόχρονα, η Πολιτική αναλαμβάνει ξανά τα ηνία, στηριζόμενη σε εντελώς διαφορετικές βάσεις και σε ένα νέο πολίτευμα – το οποίο επιτρέπει την ενεργό συμμετοχή των Πολιτών. 

 

* Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright), Αθήνα, 11. Σεπτεμβρίου 2011,  viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Είναι σύμβουλος επιχειρήσεων, ενώ έχει εκδώσει πρόσφατα το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).

 

ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2435.aspx