ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ [ο πατήρ Θεόδωρος Ζώης]
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Στη σύγχυση που προκαλείται καθημερινά από τον ανελέητο βομβαρδισμό των ειδήσεων, κατά κανόνα κακών, με το ηθικό πεσμένο, με την αίσθηση ενοχής, με την αγανάκτηση να βράζει και τη δειλία να πλεονάζει και να μας οδηγεί σε συμβιβασμό, κάποιες ειδησούλες που αποπνέουν άρωμα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας περνούν απαρατήρητες και ασχολίαστες, καθώς τα πρωτοσέλιδα είναι μονίμως στη διάθεση της κενολογίας, για κούφια λόγια δηλαδή.
Η χώρα μας δεν δοκιμάζεται μόνο από την οικονομική κρίση, στην οποία την οδήγησαν οι επί τριακονταετία και πλέον κυβερνώντες στα πλαίσια εφαρμογής σχεδίου με πρώτη χώρα πειραματισμού τη δική μας. Δοκιμάζεται και από την ειρηνική εισβολή των φτωχών και καταφρονεμένων του πλανήτη, οι οποίοι επιχειρούν προς βιολογική επιβίωση την απέλπιδα έξοδο προς τη “γη της επαγγελίας”, πρώτος σταθμός της οποίας αλλά και τελευταίος για τους πλείστους είναι η χώρα μας.
Οι οικονομικά ισχυροί προσβλέπουν σ’ αυτούς ως την τελευταία ελπίδα για την επιβίωση στο άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον της διεθνούς αγοράς της θεσμοθετημένης οικονομικής απάτης. Ο μετανάστης και μάλιστα ο χωρίς ουδένα δικαίωμα λαθρομετανάστης είναι διαχρονικά το εύκολο θύμα των οικονομικών εκμεταλλευτών. Οι κυβερνώντες σε αγαστή συνεργασία με το κεφάλαιο κόπτονται για τα δικαιώματα των αποκλήρων, οι οποίοι πληθυνόμενοι κατακτούν εδάφη εντός των υποβαθμισμένων περιοχών των μεγάλων αστικών κέντρων και επιβάλλουν σ’ αυτά κοινωνικό τρόπο ζωής. Οι εντόπιοι, φτωχοί κι αυτοί και μη έχοντας την δυνατότητα να μετακινηθούν σε άλλη περιοχή συνυπάρχουν κατ’ ανάγκη και καλλιεργούν αίσθημα δυσφορίας, το οποίο εκδηλώνεται κατά καιρούς με βία, καθώς οι εκμαυλιστές υπέρμαχοι ολοκληρωτικών ιδεολογιών βρίσκουν στο έδαφος που περιγράψαμε μοναδική ευκαιρία δράσης προς εξάπλωση της ιδεολογίας τους.
Οι διεθνιστές αριστερής απόκλισης αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν καταστεί νεροκουβαλητές στο μύλο της “νέας τάξης πραγμάτων” που στοχεύει στον αφανισμό των ιδιαιτεροτήτων, στον αφανισμό εν τέλει των λαών. Κόπτονται υπέρ των δικαιωμάτων των αποκλήρων μεταναστών, υποβοηθούν ενέργειες εντυπωσιασμού, οι οποίες αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελλάς είναι ανοχύρωτη χώρα και προσπαθούν να καρπωθούν πολιτικά οφέλη ως δήθεν υποστηρίζοντες ανθρωπιστική πολιτική στα πλαίσια του ιδεολογικού διεθνισμού μαρξιστικής χροιάς.
Τα χρόνια κυλούν, η αναστάτωση στον πλανήτη εντείνεται. Κοινωνίες λεηλατούνται με τους πολέμους που οι ισχυροί στο όνομα της ειρήνης εξαπολύουν. Οι πολλοί υψώνουμε ολοένα και ασθενέστερη τη φωνή της διαμαρτυρίας. Οι φτωχοί μετακινούνται προς τις χώρες των πλουσίων δυναστών τους με τη βοήθεια κυκλωμάτων που παρέχουν διευκολύνσεις έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων προς τους αποκλήρους. Και τίθεται τελευταία το ερώτημα: Πού βρίσκουν οι απόκληροι το ποσόν που απαιτούν οι “δουλέμποροι” για την αβέβαια μεταφορά τους; Κάποιοι διακινούν μέσω του διαδικτύου τη φήμη ότι ισχυρά οικονομικά κέντρα κρύβονται πίσω από την άθλια μετακίνηση πολλών θυμάτων τους. Βέβαια οι υπέρμαχοι της “νέας τάξης” σπεύδουν να καταγγείλουν τους διακινητές της φήμης ως συνομωσιολόγους, πλήν όμως το ερώτημα “πού βρίσκουν τα χρήματα οι απόκληροι” παραμένει αναπάντητο.
Πύλες εισόδου προς τον “παράδεισο”, που αργότερα οι εισερχόμενοι διαπιστώνουν ότι είναι “κόλαση” είναι οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, οι γνωστές και ως “γουρούνια”! Σ’ αυτές οι απόκληροι εγκλωβίζονται, καθώς οι καθωσπρέπει “πολιτισμένοι” του Βορρά δεν είναι διατιθεμένοι να τους δεχθούν στους κόλπους τους, αν και είναι οι κυρίως ένοχοι για το δράμα τους. Έτσι αυτοί καταφθάνουν διαρκώς στα μεγάλα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, που αποτελούν πύλες εξόδου από τη χώρα μας, με την ελπίδα να διαφύγουν της προσοχής οδηγών μεγάλων φορτηγών ή υπευθύνων των πλοίων που διενεργούν δρομολόγια προς τη γειτονική Ιταλία, ώστε να καταστεί δυνατό να φθάσουν στον δεύτερο σταθμό. Αλλά η αναμονή αυτή διαρκεί μήνες και έτη! Στο μεταξύ αυτοί έχουν την ανάγκη τροφής, ένδυσης και στέγης και είναι αμφίβολο αν έχουν εξασφαλισμένες αυτές κατά την εδώ παραμονή τους στο βαθμό που τις εξασφάλιζαν στην πατρίδα τους!
Η κοινωνία μας καθώς δοκιμάζεται από την κρίση και έχοντας εκδυτικιστεί σε μεγάλο βαθμό κατά την διαρρεύσασα τριακονταετία της ευμάρειεας μικρή διάθεση εκδηλώνει να εγκύψει πάνω από το πρόβλημά τους. Πρόσφατα στην Πάτρα κάποιοι θεωρητικοί υποστηρικτές τους έστησαν περίπτερο στο πλάι των “αγανακτισμένων” για την οικονομική κρίση πολιτών ζητώντας από αυτούς να σταθούν αλληλέγγυοι προς τους μετανάστες. Μήπως κινήσεις αυτού του τύπου συντελέσουν στο μέλλον σε πρόκληση συγκρούσεων με ανυπολόγιστες συνέπειες;
Στο άλλο λιμάνι, αυτό της Ηγουμενίτσας, είδε τον πόνο των απελπισμένων συνανθρώπων μας ένας ιερέας. Ένας από αυτούς που χλευάζονται και καταφρονούνται στις ημέρες μας, αν και κατά κανόνα δεν δίνουν αφορμή για σκανδαλισμό. Αυτός ο ιερέας, ο πατήρ Θεόδωρος Ζώης, εφημέριος του ναού του Αγίου Σπυρίδωνος και πατέρας 11 παιδιών (άλλη αφορμή για χλεύη και ειρωνικά σχόλια) έσπευσε να πραΰνει τον πόνο των συνανθρώπων του που ζουν σαν τα αγρίμια στις παρυφές της πόλης του. Αγκάλιασε χίλιους μετανάστες και αυτοί τον θεωρούν πατέρα τους. Δεν εξέτασε θρήσκευμα, φυλή, προέλευση. Για τον π. Θεόδωρο όλοι αυτοί είναι ο “πλησίον” που πεινά, διψά, είναι γυμνός. Και ο ένας στάθηκε αρκετός, ώστε να ξεπεράσουν άλλοι τη φιλαυτία τους. Όχι μεγάλοι και επίσημοι. Άνθρωποι του λαού κι αυτοί με λανθάνουσα ως τώρα την ανθρωπιά ελλείψει φωτεινού παραδείγματος. Τυροκόμοι προσφέρουν τυρί σε ποσότητες, αρτοποιοί ψωμί σε τιμή κόστους, δάσκαλοι τη συμπαράσταση των μαθητών και των οικογενειών τους! Και οι αλλοδαποί λησμονούν για λίγο τα βάσανά τους και καταστέλλουν τις μεταξύ τους συγκρούσεις, άγνωστη πτυχή του δράματός τους. Χίλιοι άνθρωποι χορταίνουν καθημερινά την πείνα τους χάρη στην αίσθηση χρέους ενός υπερπολύτεκνου ιερέα!
Ας τα ακούσουμε αυτό εμείς οι μικροί και μεγάλοι Φαρισαίοι του καιρού μας.
“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 14-6-2011
