Ένα κεφάλι … λουλουδίζει
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Τίναξε η ιστορία
τη δορά της
Σηκώθηκαν οι τρίχες
στου λιονταριού τη χαίτη
ανατριχίλα
Γι αυτό ετοιμάστηκαν οι κυνηγοί
Τάισαν τα σκυλιά τους
οι τραπεζίτες
Πλήθος οι αρχιερείς
ξεσκόνισαν τα άμφιά τους
Συναγερμός στους χαρτογιακάδες
Ώσπου ν’ αρχίσει το κυνήγι
τραγουδούν
ύμνο
εθνικό
Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα
με τόσο χρήμα
φευγάτο εκτός συνόρων
Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα
με τόσο αίμα
στ’ ακροδάχτυλα τους
Στήθηκαν οι κάμερες στις λεωφόρους
Αυτός που χαζεύει στις βιτρίνες
ύποπτος
Πως φοράει το σακίδιο στραβά
αυτός ο νέος
έρευνα
Κι’ ο μορφασμός του Αστυφύλακα
με φτύνει κατάμουτρα
πώς να μην ξεπηδήσει η μνήμη
απ’ τον πυρετό μου
Όταν στους ίδιους δρόμους
κροτάλιζαν οι ερπύστριες
Καθώς στο μυαλό μου ανακατεύεται
ο πόθος με τη στέρηση
μουλιάζει το ψωμί μες την ελευθερία
νοστιμίζει σαν κρασόψωμο
γλυκαίνει σαν ελπίδα
Όμως θα σαπίσει το λείψανο
της εξουσίας
Αφού της νεολαίας τον αγώνα
ελλοχεύει ο θάνατος
Και θα πεινάσουν οι ύαινες
αφού τους νεκρούς οι ποιητές
τους κάνουνε τραγούδι
Δεν θα δρέψει τη ζωή
ο θάνατος
αφού σ’ ένα ουράνιο τόξο
αχνοφέγγει η ελπίδα
Το χειμερινό ποτάμι κατεβάζει
ανθρώπινη πλημμυρίδα
Τα φράγματα θα σπάσουν
Γι’ αυτό ας τροχίσουμε
το δίστομο μαχαίρι
στη μαύρη άσφαλτο
ας τροχίσουμε τις οπλές μας
στα πεζοδρόμια
Η εκδίκησή μας πλησιάζει
κι η λεπίδα
στο λαιμό τους
απειλή
Πάντα ελπίζω
Όσο εκείνο το τεράστιο κεφάλι
φυτεμένο στο πολυτεχνείο
κάθε Νοέμβρη λουλουδίζει
κατακόκκινα λουλούδια
14 Μαΐου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος
